Πριν μιλήσω για εκλογές, θα μιλήσω για άλλο ένα θύμα της αστυνομίας στις ΗΠΑ, τον 27χρονο Walter Wallace Jr. στη Philadelphia, η οποία χθες πέρασε μια ταραχώδη νύχτα, αφού εκατοντάδες άνθρωποι ξεχύθηκαν στους δρόμους και τα έκαναν πoυτάνα· στις συγκρούσεις τραυματίστηκαν πάνω από 30 αστυνομικοί (κάποιοι από τούβλα, τουλάχιστον ένας παρασύρθηκε από αυτοκίνητο κ.α.), ενώ απέναντι δεν μετράμε τυχόν τραυματίες ή θύματα.
Μούγκα σε μεγάλο βαθμό πάλι στα περισσότερα ΜΜΕ, αν και εδώ είναι ακόμα πρωί -δεν έχουν ξυπνήσει ακόμα-, ενώ πάλι κάποιοι άρχισαν να συζητάνε αν κρατούσε μαχαίρι το θύμα, που ίσως να είχε και ψυχολογικά προβλήματα, λες και δεν μπορείς να τον πυροβολήσεις στο πόδι ας πούμε ή να χρησιμοποιήσεις taser (καλά ότι θεωρούμε «ανθρώπινες» τέτοιες τακτικές λέει πολλά για το ήθος μας ως κοινωνία), άρα δικαιολογούνται οι 10 σφαίρες που έφαγε χωρίς να τους επιτεθεί καν, έτσι; Γενικά φαίνεται ότι δεν μπορείς ούτε να στραβοκοιτάξεις τους γαμώμπατσους, που απορούν τελευταία γιατί όλο «βρέχει».
Πάντως, συμφωνώ με τους Ρεπουμπλικάνους που έβαψαν μπλε μια από τις λωρίδες της αμερικανικής σημαίας, ως στήριξη στους αστυνομικούς. Καλύτερα σκυλιά του συστήματος από τους μπλε κόπανους, δύσκολα βρίσκεις.
Αυτά και πολλά άλλα, συνθέτουν ένα προεκλογικό και μετεκλογικό τοπίο, πραγματικά μούρλια.
Στην δε καλύτερη εκλογική αναμέτρηση που έχω ακούσει, ανεξαιρέτως χώρας, το 2001 οι Αργεντινοί ψήφισαν σε ποσοστό περίπου 20% τον Clemente -δηλαδή έριξαν άκυρο-, ένα cartoon χωρίς χέρια, γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο, επειδή, σε αντίθεση με τους πολιτικούς, αυτός δεν είχε χέρια, άρα δεν μπορούσε να τα βάλει στις τσέπες τους για να τους κλέψει (θεούληδες).
Και από την παλιότερη αυτή εκλογική αναμέτρηση ας περάσουμε τώρα σε μια φετινή που είναι εξίσου αστεία, για εντελώς διαφορετικούς λόγους, καθώς το ενδιαφέρον στις φετινές αμερικανικές εκλογές είναι ότι οι δυο κύριοι υποψήφιοι βγάζουν/δεν βγάζουν την τετραετία λόγω ηλικίας και του κορονοϊού (ανήκουν στις ομάδες υψηλού κινδύνου), αν και ο ένας την σκαπουλάρισε πριν λίγες μέρες στο πρώτο debate του με τον ύπουλο ιό.
Ίσως το μόνο θετικό στις φετινές εκλογές είναι η Ocasio-Cortez, που είναι μια από τις λίγες πολιτικούς που πραγματικά αξίζουν οποιασδήποτε εκτίμησης, αν και οι Δημοκρατικοί θα καταφέρουν να χαλάσουν κάθε πιθανή προσδοκία γύρω από το πρόσωπό της -έχουν γίνει μανούλες σ’ αυτό.
Σε περίπου 1 βδομάδα, λοιπόν, θα έχουμε μια πρώτη ιδέα για το ποιος θα είναι ο επόμενος Πρόεδρος στις ΗΠΑ.
Δηλαδή, αμέσως μετά το Halloween.
Που ενώ τις άλλες χρονιές σκεφτόμασταν ένα κάρο μ@λακίες να τρομάξουμε τους φίλους μας για το χαβαλέ, φέτος δεν χρειάζεται καν να ιδρώσεις και σκέφτομαι πως, αν ντυθώ Trump, θα κάνω θραύση.
Αν και παίζει να καταλήξει να με κυνηγάνε στα γύρω στενά, οπότε μπορεί να πάρει άλλη τροπή εντελώς.
Όπως λέγαμε προηγουμένως, δεν μένουν παρά μερικά 24ωρα για να ολοκληρωθεί η ψηφοφορία των πολιτών.
Θα χρειαστούν, φυσικά, λίγες μέρες ακόμα μέχρι τις 14 Δεκεμβρίου, όταν θα ολοκληρωθεί η ψήφιση του νέου προέδρου από τους εκλέκτορες. Αν και ούτε τότε θα έχει ολοκληρωθεί και ουσιαστικά έχει δρόμο μέχρι τις 20 Γενάρη, όταν και θα ορκιστεί ο νέος πρόεδρος.
Δεν θέλω να αναλύσω ή να εξηγήσω το εκλογικό σύστημα των ΗΠΑ, πολλά είπα και ειλικρινά βαριέμαι να επιστρέψω στα …θρανία.
Σε ένα δημοκρατικό πολίτευμα, ίσως αυτό να είχε μια κάποια σημασία.
Απ’ τη στιγμή που τα λόμπι και οι εταιρείες αποφασίζουν σχεδόν για όλα, κουράστηκα να προσποιούμαστε ότι εμείς έχουμε τη… δύναμη και όχι η Nike, η Amazon, τα McDonalds ή η General Motors. Ούτε τον πρόεδρο δεν εκλέγουμε απευθείας στις United Corporations of America (Ηνωμένες Εταιρείες Αμερικής).
Είναι κιόλας ξεκάθαρο πως η άρχουσα τάξη στις ΗΠΑ δεν ενδιαφέρεται πια για το πανηγυράκι Ρεπουμπλικάνων και Δημοκρατικών, και θα προτιμούσε έναν πιο σταθερό πρόεδρο στα πρότυπα του Putin, της Merkel ή του Erdogan· απλά, δεν ξέρει ακόμα πως να μας το πλασάρει.
Δεν ξέρω, γιατί το πάνε γύρω-γύρω, ας βάζαμε πρόεδρο πχ τον Musk να τελειώνουμε. Να σπάσουμε όλα τα ταμπού και να δώσουμε το οβάλ γραφείο σ’ αυτούς που κινούν τα νήματα.
Ούτως ή άλλως, οι προσδοκίες έχουν πάει όλες περίπατο.
Μην σας ξεγελάει το τεράστιο ποσοστό συμμετοχής, που θα σπάσει μάλλον όλα τα ρεκόρ.
Δεν ξέρω, τι συνέβαινε παλιότερα, αλλά η προσωπική μου εκτίμηση -σε συνάρτηση και με όσα έχω ακούσει από μεγαλύτερους- είναι ότι πρώτη φορά στην αμερικανική ιστορία είχαν τόσο μικρή σημασία οι εκλογές.
Εννοώ μικρή σημασία για τους πολίτες.
Η αμερικανική κοινωνία βρίσκεται στα πρόθυρα κατάρρευσης, αν δεν έχει ήδη καταρρεύσει.
Ξέρω τώρα ότι πολλοί τα ρίχνουν στον κορονοϊό, όσα συμβαίνουν στον πλανήτη, αφού και για την κλιματική αλλαγή η πανδημία φταίει, αλλά οι ΗΠΑ πέρσι τέτοιο καιρό πετούσαν από οικονομικό ρεκόρ σε οικονομικό ρεκόρ, τουλάχιστον στα χαρτιά, οπότε μάλλον οι άλλες χώρες δεν έχουν καταλάβει τι έχει συμβεί αυτές τις μέρες.
Η αλήθεια είναι ότι συσσωρεύτηκαν πάρα πολλά χρέη στα αμερικανικά νοικοκυριά τα τελευταία χρόνια, ενώ παράλληλα το κόστος διαβίωσης απογειώθηκε, παρότι η …ατμομηχανή της αμερικανικής οικονομίας είχε γίνει …bullet train. «Περιέργως» εμείς δεν τη νιώθαμε όλη αυτή την ανάπτυξη.
Στο μεταξύ, το αμερικανικό χρέος έχει απογειωθεί και όλα αυτά σε μια παγκόσμια οικονομία που πνέει τα λοίσθια.
Αρκούσαν μόνο λίγες μέρες αβεβαιότητας, για να διαφανεί η πραγματική κατάσταση.
Και ήμασταν πολύ χειρότερα απ’ ό,τι νομίζαμε.
Πέραν των 220.000+ νεκρών της πανδημίας και της τραγικής κατάστασης του ανύπαρκτου συστήματος εθνικής περίθαλψης -με πολύ κόσμο να αποφεύγει να …νοσήσει αφού το κόστος νοσηλείας είναι απαγορευτικό- όλα τα προβλήματα που κρύβαμε μαεστρικά κάτω από το χαλί, βγήκαν στην επιφάνεια.
Αυτό δεν σημαίνει πως ο Trump δεν είναι ξεκάθαρα ένας από τους βασικούς υπαίτιους, αλλά μην είμαστε τόσο αφελείς να νομίζουμε ότι ένας πορτοκαλί καραγκιόζης τα διέλυσε όλα single-handedly.
Ούτε ένα αστειάκι δεν μπορεί να κάνει ο παλιόγερος καλά-καλά, αφού αν είχε χιούμορ, όταν τον ρώτησαν ποιον ψήφισε θα έλεγε τον Sanders και όχι «έναν τύπο που τον λένε Trump» -αλλά τουλάχιστον οι πολίτες, αντιθέτως, έχουν τρομερή αίσθηση του χιούμορ, όταν πιστεύουν ότι θα τους σώσει ένας τέτοιος τύπος.
Τέλος πάντων, έχει γονατίσει πολύς κόσμος αυτές τις μέρες, υπό το βάρος της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης που ξέσπασε από το καλοκαίρι του 2019 και της γενικότερης αποσάθρωσης του συστήματος ενόψει της Δ΄ Βιομηχανικής Επανάστασης που αργεί ακόμα.
Αν και είναι λάθος αυτές οι προτάσεις, αφού περιγράφουν τις δυσμενείς συνέπειες στα χαμηλά στρώματα.
Στα υψηλά στρώματα ζούνε τις καλύτερες μέρες όλων των εποχών. Ή τουλάχιστον αυτό νομίζουν, αν και μάλλον δεν το νομίζουν, αφού σε ένα ντοκιμαντέρ της Deutsche Welle όταν ρώτησαν έναν πλούσιο στο γιότ του τι έχει να πει για την ανισότητα, αυτός απάντησε «αν ήξεραν οι φτωχοί πως ζούμε καθημερινά, θα είχαν επαναφέρει τις γκιλοτίνες».
Οι πλούσιοι, πάντως, κερδίζουν με ρυθμούς που θεωρούσαν αδιανόητους πριν 10 μόλις χρόνια. Γιατί να σκάσουν; Και γιατί να αλλάξουν το σύστημα ή τους θεσμούς; Μια χαρά τους βγαίνει όλο αυτό. Ποια αποσάθρωση και ποια κρίση; Πετάνε από δισεκατομμύριο σε δισεκατομμύριο.
Ζούμε αν όχι την μεγαλύτερη αναδιανομή πλούτου στην παγκόσμια ιστορία, τότε μια από τις μεγαλύτερες, από τα χαμηλά στρώματα στα υψηλά and nobody seems to notice, nobody seems to care.
Γενικά, δηλαδή, μοιάζει λίγο αστείο που στηνόμαστε στην ουρά για να ψηφίσουμε ανάμεσα σε δυο πλούσιους καριόληδες.
Για τους μαύρους που έζησαν μια πολύ έντονη χρονιά είναι ακόμα πιο «αστείο» όταν και οι δυο υποψήφιοι είναι RWA (rich white assholes), αλλά μην αρχίσουμε τώρα και για τον Obama.
Δεν έχει καμία απολύτως σημασία, συνεπώς, τι θα γίνει στις εκλογές.
Το μόνο ενδιαφέρον που μπορεί να γίνει είναι να πάνε οι ακροδεξιοί και να καταλάβουν τα εκλογικά κέντρα τη Νύχτα των Εκλογικών Κρυστάλλων, να τους την πέσουμε μαζικά, να σκοτωθούμε οι μισοί στις συγκρούσεις και να μειώσουμε στην πράξη τις εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου και την πιθανότητα ο επόμενος πρόεδρος των ΗΠΑ να κατοικεί κυριολεκτικά στο bunker του Λευκού Οίκου, λόγω των ακραίων κλιματικών συνθηκών που θα επικρατούν τότε στην επιφάνεια.
Πάντως, λίγο πριν το ρολόι δείξει μεσάνυχτα -σαφέστατη παραπομπή σε ένα από τα υπέροχα podcast του Κώστα– ένα μεγάλο κομμάτι του αμερικανικού λαού δείχνει να έχει καταλάβει ένα ή δυο πραγματάκια, τουλάχιστον οι zoomers, κάτι που μάλλον θα δώσει άγριο ενδιαφέρον στις ημέρες που ακολουθούν των εκλογών.
Πραγματικά, μετά τις εκλογές αρχίζουν -και μάλλον τελειώνουν- όλα.
Δεν είναι μόνο οι εξώσεις και οι μαζικές χρεοκοπίες.
Ο τελευταίος χρόνος είχε νεκρούς σε κοντέινερ, lockdowns, τεράστιες δασικές πυρκαγιές με εκατομμύρια στρέμματα γης καμένα, εξεγέρσεις για την αστυνομική βία και τις κρατικές δολοφονίες -συμπεριλαμβανομένου μερικές από τις μεγαλύτερες πορείες των τελευταίων δεκαετιών στις ΗΠΑ-, απαγωγές διαδηλωτών και μαζικές συλλήψεις, πάνοπλους μ@λάκες να μπουκάρουν σε πολιτειακά κτίρια, αυτοκινητοφασιστοπομπές, ουρές στα συσσίτια και πολλά ακόμη που δεν θα είναι τίποτα μπροστά σ’ αυτά που έρχονται, αφού δεν υπάρχει καμία απολύτως εγγύηση ή έστω ένδειξη ότι δεν θα συμβούν και του χρόνου, του παραχρόνου κ.ο.κ.
Οι ΗΠΑ, στην ουσία, σιγοψιθύρισαν σε όλο τον πλανήτη «δικοί μου, την κάτσαμε, αυτό ήταν».
Και μπορεί κανένας να μην το πρόσεξε και κανένας να μην έχει δείξει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, αλλά σε λίγο καιρό μόνο αυτό θα συζητάτε.
Πως κατέρρευσε η (κάποτε) πρώτη οικονομία -και …δημοκρατική κοινωνία- του πλανήτη.
Το αμερικανικό όνειρο, βέβαια, έχει πεθάνει από χρόνια, απλά μάλλον το 2021 θα είναι η χρονιά που θα το κηδέψουμε.
Με εκτίμηση,
Άρης
Υ.Γ.1
Από εκεί και πέρα, ο καπιταλισμός και η ελίτ δεν ευθύνονται αποκλειστικά για τα χάλια των ανθρώπων, χωρίς να τους δίνουμε κάποιο ελαφρυντικό φυσικά. Είναι οι πρώτοι και οι τελευταίοι που θα πρέπει να τιμωρηθούν, άλλωστε, αφού έφαγαν το μερίδιο του λέοντος, μαζί με τον …λέων. Το λάθος, όμως, τότε, θα είναι να πιστέψουμε ότι ξαφνικά όλα θα έχουν λυθεί και ότι θα ζούμε αυτομάτως σε μια ουτοπία. Η ελίτ είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο, αλλά δεν είναι το μόνο. Γιατί κανένας δεν υποχρέωσε τους ανθρώπους να στήνονται μπροστά στις οθόνες τους για να δουν σκουπίδια. Κανένας δεν τους εμπόδισε να διαβάσουν Καμύ, Καντ ή Νίτσε, ειδικά στην ψηφιακή εποχή που διανύουμε. Απλά, το σιγοψιθύρισαν στα αυτιά μας, ότι δεν θα κερδίσουμε τίποτα αν το κάνουμε, και ότι όποιος θέλει να ζήσει καλά πρέπει να γίνει σαν τον Bezos. Απλά, παρέλασαν με τις Mercedes τους μέσα από τα γκέτο και αυτό ήταν. Τους ερωτευτήκαμε παράφορα. Ότι τους ακούσαμε, η ευθύνη βαραίνει αποκλειστικά εμάς. Έχω αποδεχθεί εδώ και 2 ή 3 χρόνια πως κάποιοι άνθρωποι δεν έχουν πέσει θύματα των υποσχέσεων του συστήματος, αλλά το ήθελαν. Ήθελαν να είναι πλούσιοι περισσότερο απ’ ό,τι ελεύθεροι. Ανάμεσα στη ζωή και τα λεφτά, επέλεξαν τα λεφτά. Ότι τα στερήθηκαν δεν είναι δικαιολογία. Και την ελευθερία στερήθηκαν αλλά δεν δείχνουν την ίδια λαχτάρα, ίσως γιατί η ελευθερία δεν γεμίζει εύκολα το στομάχι. Δεν είναι ότι δεν καταλαβαίνουν το δίλημμα, το καταλαβαίνουν. Ξέρουν τι επιλέγουν. Και αυτοί οι άνθρωποι μάλλον θα σταθούν εμπόδιο στην όποια κοινωνική πρόοδο. Δεν αφήνω κάποια υπόνοια, απλά μην περιμένετε τις …μάζες να πάθουν μαζική παράκρουση και να τραγουδούν «ζήτω ο σοσιαλισμός», ακόμα και όταν ο καπιταλισμός γεμίσει τον πλανήτη σταυρουδάκια. Ο κόσμος μας δεν είναι αυτό το χάλι μόνο και μόνο επειδή μερικοί δισεκατομμυριούχοι και γαλαζοαίματοι παίζουν μπάλα με τα κεφάλια μας. Είναι επειδή δισεκατομμύρια άλλοι το γουστάρουν τρελά, ειδικά αν πληρωθούν γι’ αυτό. Πάντως, όλα αρχίζουν ή τελειώνουν με το σκίσιμο των πλουσίων. Χωρίς αυτό, τίποτα δεν θα απαντηθεί ή δεν θα ξεκαθαρίσει.
Υ.Γ.2 Ένα από τα φοβερά που έχουν συμβεί αυτές τις μέρες -και το βλέπεις έντονα- είναι ότι πάρα πολλοί άνθρωποι στις ΗΠΑ έχουμε πανικοβληθεί με τα οικονομικά μας. Τα λίγα λεφτά του πακέτου, και ό,τι εισπράξαμε αρκετοί από εμάς από τις πολιτείες ή την κυβέρνηση, ουσιαστικά κατέληξαν στην αποπληρωμή δανείων και καρτών, παρά την αναστολή αρκετών υποχρεώσεων λόγω των ειδικών μέτρων, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να μην τουμπάρει το πλοίο. Είναι φοβερό ότι πολλοί άνθρωποι τα είδαν αυτά τα λεφτά ως μια ευκαιρία να μειώσουν το βάρος του χρέους τους. Δεν ήταν φυσικά αρκετό και θα διαφανεί πολύ σύντομα, τι συνέβη στα περισσότερα σπίτια όλους αυτούς τους μήνες. Είναι τέτοιο το κόστος ζωής που λίγες μέρες κακών εισπράξεων ήταν αρκετές για να καταδικάσουν αρκετά νοικοκυριά, που κυριολεκτικά ισορροπούσαν σε τεντωμένο σχοινί επί χρόνια. Υπάρχουν άνθρωποι με κομμένο ρεύμα ή νερό ή και τα δυο, άνθρωποι που δεν έχουν εισπράξει δολάριο επί εβδομάδες. Τα ξέρουμε όλα αυτά, όμως. Δεν ξέρω γιατί προσποιούμαστε πως είναι πρωτοφανή. Συνέβαιναν, έστω σε μικρότερη κλίμακα, και απλά δεν δίναμε σημασία. Το καλοκαίρι του 2018, στα …καλά χρόνια, είχαμε πάει με κάτι φίλους και βοηθήσαμε μια κυρία που ζούσε επί 4 μήνες στο αυτοκίνητό της, έχοντας χάσει τη δουλειά της, και αργότερα εκ μέρους μιας άλλης κυρίας που προσφέρθηκε να τη φιλοξενήσει μέχρι να ορθοποδήσει, της βρήκαμε προσωρινά στέγη. Μιλάμε ότι όλα συνέβησαν σε λιγότερο από 40-50 μέρες. Μόλις έχασε τη δουλειά της, έχασε λίγο μετά το σπίτι της -παρότι βρήκε σε 2 μήνες άλλη δουλειά- και πούλησε παράλληλα κάποια πράγματα της που δεν μπορούσε πια να κρατήσει, ενώ δεν είναι λίγοι και εκείνοι που τα κρατάνε σε νοικιαζόμενες αποθήκες, μέχρι να βρουν τα λεφτά για να νοικιάσουν κάποιο σπίτι ή δωμάτιο. Είναι τέτοια η ευκολία με την οποία βρίσκεσαι από την …middle class στο δρόμο, που είναι να απορείς γιατί επιμένουμε να αυτοπροσδιοριζόμαστε ως middle class. Ωραία δεν είναι κιόλας που στις φετινές εκλογές, σε αντίθεση με το 2016, κανένας από τους δυο υποψήφιους δεν μίλησε για middle class; Κάτι θα ξέρουν -και εμείς το ξέρουμε- και δεν μας το λένε.
Υ.Γ.3 Φανταστείτε τώρα αν στις ΗΠΑ δεν έχουν κανένα νόημα, πόσο νόημα έχουν ας πούμε στην Ελλάδα οι εκλογές. Όχι πως οι Έλληνες ασχολούνται με αυτά. Δεν του θύμωσαν κιόλας ακόμα του Μητσοτάκη, αν και θα του θυμώσουν με αυτά που θα τους κάνει, οπότε θα δώσουν μια δεύτερη ευκαιρία στον Τσίπρα. Όλο δεύτερες ευκαιρίες αυτό τον καιρό στην Ελλάδα. Τώρα ασχολούνται με τον πτωχευτικό κώδικα στο προτεκτοράτο. Και οι -εδώ και 10 χρόνια- χρεοκοπημένοι πέφτουν από τα σύννεφα με τον πτωχευτικό, που ουσιαστικά σηματοδοτεί την έναρξη του 5ου γύρου Μνημονίων. Άντε να τα εκατοστήσετε. Νόμιζαν, βλέπετε, πολλοί Έλληνες ότι από τη στιγμή που τα παρέδωσαν όλα, θα τους άφηναν έστω ένα σπιτάκι και ένα μπαλκονάκι να προαυλίζονται ή πως θα άφηναν οι δανειστές τέτοια κελεπούρια που βρήκαν. Νόμιζαν ότι τουλάχιστον αυτοί θα γλίτωναν ή πως θα τους έσωζε ο 3ος Μητσοτάκης της γνωστής δυναστείας (ή ο δεύτερος είναι, χαθήκαμε). Αλλά αν δεν σέβεσαι τον εαυτό σου, μην περιμένεις να το κάνουν οι άλλοι για σένα. Και μην περιμένεις κανέναν να σε υπερασπιστεί, ώστε να μην χρειαστεί να το κάνεις εσύ. Αυτά δεν γίνονται ούτε στα παραμύθια. Για το άλλο μεγάλο θέμα των ημερών, τον κορονοϊό, που φαίνεται να χτυπάει πλέον και την …θωρακισμένη Ελλάδα δεν καταλαβαίνω τον πανικό, λες και δεν είχαν 6 μήνες να προετοιμαστούν, ενώ είναι κάπως αστείο να περιμένουν οι πολίτες να τους γιατρέψουν αυτοί που τους αρρώστησαν. Πάλι. Μάλλον η Ελλάδα θα περάσει τώρα αυτά που περάσαμε εμείς την άνοιξη, αφού το ΕΣΥ δεν αντέχει ούτε 10 ασθενείς με απλό συνάχι. Για λίγο καιρό θα φοβηθείτε απ’ όλο αυτό και μετά θα καταλάβετε και εσείς ότι ο ιός δεν ήταν το μεγαλύτερο σας πρόβλημα, χωρίς να αρνούμαι ούτε εγώ την σοβαρότητά του -είναι αδιαμφισβήτητα η χειρότερη υγειονομική κρίση εδώ και πολλές δεκαετίες- και την αναγκαιότητα εμβολίου (να δω πόσες «εξηγήσεις» θα πρέπει να δίνει κανείς όταν γράφει κάτι, αφού ο καθένας τα διαβάζει όπως θέλει). Ήδη, σε αρκετές χώρες άρχισαν πάλι να ξεσπάνε ταραχές και εξεγέρσεις. Είπαμε, του χρόνου τέτοιο καιρό θα τα θυμόμαστε οι μισοί όλα αυτά και θα γελάμε. Πραγματικά, όμως, ελπίζω να παραμείνετε όλοι καλά, γιατί πρέπει να είσαι μεγάλο καθίκι για να χαίρεσαι με τον πόνο των άλλων ή να τους κουνάς το δάχτυλο που δεν …τήρησαν τα μέτρα. Ο σκοπός της σάτιρας δεν είναι φυσικά να παίξει με αυτό τον πόνο. Βέβαια, δεν βλέπω και κανέναν μεγάλο ηγέτη να στελεχώνει νοσοκομεία, να ψάχνει γιατρούς ή να παρέχει κάθε αναγκαίο φάρμακο στους νοσούντες, οπότε μάλλον δεν χρειάζεται ελπίδα, αλλά μπόλικη τύχη.
(Φίλε Άρη, δίνε πόνο. Άρη, ένας από τους λόγους που έφυγα από την Αθήνα είναι επειδή ξέρω πως μετά τις εκλογές στις ΗΠΑ θα γίνει ο κακός χαμός -οι περισσότεροι άνθρωποι δεν έχουν αντιληφθεί τι έχει συμβεί στις ΗΠΑ τα τελευταία χρόνια- και θέλω να τα παρακολουθήσω όλα αυτά ψύχραιμα, ήρεμα και μακριά από την δυστοπική Αθήνα. Να είσαι καλά, Άρη. Και ετοιμάσου να γράφεις δυο φορές την ημέρα. Την αγάπη μου.)
-Πηγή : pitsirikos.net
