“Εθαψα μόνος μου πατέρα και παππού, η μητέρα κινδύνεψε εγώ περιμένω από μέρα σε μέρα να έρθει στον κόσμο το παιδί μου αλλά δεν μπορώ να είμαι κοντά στη έγκυο σύζυγό μου, γιατί ασθένησα από τον κορονοϊό».
Η περιγραφή του 35χρονου από τη Δραγασιά, περιοχή η οποία βγήκε προχθές Δευτέρα από την καραντίνα, στο δελτίο ειδήσεων, συγκλονίζει τον εσώκλειστο και αγκυλωμένο στον καναπέ τηλεθεατή.
Πριν ο νους του κάνει την πρώτη εκλογίκευση του ακούσματος, ο επιστήμονας, δίκην Θεού, ακούγεται να επαναλαμβάνει, στον θολωμένο από τον εγκλεισμό νου: «Είδες, τέκνο μου, τι θα πάθεις αν ξεμυτίσεις, αν παρανομήσεις, είμαι εδώ σε παρακολουθώ, εγώ σε κρατώ υγιή!».
Στο κόσμο του ατομικού συμφέροντος, τα λόγια του επιστήμονα-τιμωρού πέφτουν ως βάλσαμο στην εικόνα του πατέρα-φαμίλια, εργαζόμενου ή επαγγελματία.
Κάνει ‘φωτογραφία’ τον 35χρονο, αντιπαραθέτει, χωρίς ανάσα, το πρότυπο-δράμα του ανθρώπου της διπλανής πόρτας, εντός της οικίας του!
Η γυναίκα, δόξα να έχει ο Θεός και η επιστήμη, είναι κάπου δίπλα. Ο πατέρας – παππούς και η μητέρα – γιαγιά, του παιδιού του, που παρεμπιπτόντως χάνεται ώρες στο διαδίκτυο, είναι σε απόσταση, άλλα ασφαλείς!
Αναστενάζει με ανακούφιση, «αυτή είναι ζωή!». Το πρότυπο του ‘εθνάρχη’ της σύγχρονης οικονομίας, του εν ζωή και πλήρη υγεία, φορολογικού υποζυγίου, είναι πλήρως ασφαλές!
Αλήθεια, πόση αμαρτία μπορεί να βαρύνει αυτόν που χάνει την πίστη του στο σύγχρονο, μη-θεοκρατικό καθεστώς που θέλει, για λόγους ανάγκης, δηλαδή οικονομίας, να επιβάλει τη μία και μόνη αλήθεια, του υποχρεωτικού εγκλεισμού και ελέγχου της κοινής γνώμης μέσα από τον τηλε-βομβαρδισμό της προπαγάνδας, στο συλλογικό υποσυνείδητο;
Οταν ο ‘οργανισμός’ της κοινωνίας αρρωσταίνει συλλογικά (αμαρτάνει) και ο συλλογικός άνθρωπος καταπίπτει, υπάρχει και το σχέδιο της Θείας Οικονομίας, αναγράφει το δίπτυχο που έπεσε τυχαία στα χέρια μου, όταν, κατά την έναρξη αυτής της ιδιαίτερης Σαρακοστής, πέρασα από τον ναό, πριν κλείσει οριστικά!
«Οι ναοί έκλεισαν τελευταίοι» ακούω την ίδια ώρα τον τηλεπαρουσιαστή να επιμένει ότι δεν πρέπει να ανοίξουν εκκλησιές ούτε για την Ανάσταση!
Το ατομικό συμφέρον, έναντι του συλλογικού: Αν μεταδώσω, σε αποκλειστικότητα, την Ανάσταση από τον Καθεδρικό Ναό των Αθηνών, η τηλεθέαση θα… τα σπάσει» κάνει την… αμαρτωλή του σκέψη!
Και η Ιεραρχία, καταρρίπτοντας τη δημοφιλία της θρησκόληπτης ενορίας, συναινεί! Ναι στην διατήρηση της πνευματικής ισχύος, μέσω της αποκλειστικότητας του τηλε-εκκλησιασμού.
Αίρεση 1η: «Στη ζωή της εκκλησίας, κάθε σύναξη Ευχαριστίας είναι γιορτή χαράς… δεν υπάρχει η κοινωνούμενη χαρά, δεν έχει νόημα και η σύναξη» γράφει ο Χρήστος Γιανναράς, διδάσκοντας κατά το παρελθόν στην σχολή θεολογίας, απ’ όπου όμως σχόλασε νωρίς…
Αίρεση 2η: ««Οι πιστοί μπορούν να συγκροτήσουν έναν τύπο κατ’ οίκον εκκλησίας» τόνισε σε διαδικτυακή συνέντευξή του, μεταφρασμένη σε εφτά γλώσσες, ο Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος (Γιαννουλάτος), αυτοπροτάσσοντας την έννοια της ατομικής, εξ αποστάσεως και κάθε επηρεασμού, θείας λατρείας
-Παναγιώτης Σακελλαρόπουλος/pelop.gr
