Αυτό που έγινε χθες στην Πάτρα, θα μπορούσε να αποκωδικοποιηθεί ως μια μη ανατροπή στο αποτέλεσμα του παιχνιδιού. Για να μην τα ισοπεδώνουμε όλα, ανατροπή έγινε, όμως κατά το ήμισυ.
Η κατώτερη Παναχαΐκή βρέθηκε να χάνει 0-1 και 1-2, κατάφερε ωστόσο με γκολ του Ελευθεριάδη στην εκπνοή (91′) να ισοφαρίσει σε 2-2 την Δόξα Δράμας, στο γήπεδο της Αγυιάς.
Αυτό που έγινε χθες στην Πάτρα, θα μπορούσε να αποκωδικοποιηθεί ως μια μη ανατροπή στο αποτέλεσμα του παιχνιδιού. Για να μην τα ισοπεδώνουμε όλα, ανατροπή έγινε, όμως κατά το ήμισυ.Η κατώτερη Παναχαΐκή βρέθηκε να χάνει 0-1 και 1-2, κατάφερε ωστόσο με γκολ του Ελευθεριάδη στην εκπνοή (91′) να ισοφαρίσει σε 2-2 την Δόξα Δράμας, στο γήπεδο της Αγυιάς.
Με τα ”εάν” και ”αν” δεν γίνεται καμία συζήτηση. Ό,τι έγινε, έγινε. Και ό,τι πρόκειται να γίνει ουδείς το προβλέπει με σιγουριά. Οι οπαδοί της Παναχαΐκής είναι απογοητευμένοι για την ευκαιρία που χάθηκε, αλλά δεν ξεχνούν που βρισκόταν η ομάδα τους λίγους μήνες πριν και που βρίσκεται σήμερα. Η μέρα με τη νύχτα.
Η συζήτηση επικεντρώνεται πλέον στο μέλλον. Από το πρώτο λεπτό, σε όλα τα εναπομείναντα ματς, με το πρώτο σφύριγμα του διαιτητή, η Παναχαΐκή δεν πρέπει απλά να κυνηγήσει τη νίκη. Τι εννοώ πραγματικά… Ο ιστορικός του ντόπιου ποδοσφαίρου σημειώνει ότι η Παναχαΐκή, που θέλει να ξαναγίνει μεγάλη, τώρα πρέπει να πετύχει το ακατόρθωτο …Να ξεπεράσει την ίδια της την ιστορία από την σημερινή ομάδα. Να μην επηρεαστεί αρνητικά που στράβωσε το χθεσινό παιχνίδι, όπως θα συμπεριφερόταν στο παρελθόν. Μέχρι και χθες!
Δεν θα είναι θέμα παικτών. Θέμα αγωνιστικής ανωτερότητας της Παναχαΐκής, για να καταφέρει το όνειρό της ανόδου. Είναι, ολοφάνερο πλέον αυτό, θέμα μετάλλου που θα πρέπει να χαρακτηρίζει την ομάδα του σήμερα, σε πείσμα της ιστορίας της. Αυτή είναι η αλήθεια. Αυτή η Παναχαΐκή σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να αποτελέσει τη συνέχεια του χθες, του προχθές. Να είναι μια άλλη Παναχαΐκή. Να πετάξει από πάνω της τη συμπεριφορά συνοικιακής ομάδας. Να μην είναι η Παναχαΐκή που δεν παίρνει στο γήπεδο εκείνο που της αξίζει. Εκείνο που δικαιούται. Να μην είναι η Παναχαΐκή της ιστορίας της. Η κομπλεξική, η φοβική, η ανασφαλής, η ηττοπαθής, η μοιρολατρική Παναχαΐκή. Ναι, όλα αυτά ήταν, και ήταν πανηγυρικά η Παναχαΐκή σχεδόν όλα τα προηγούμενα χρόνια.
Πρωταθλητής σημαίνει δύναμη. Ανωτερότητα. Περηφάνια. Εγωισμός. Στην πραγματικότητα, η απόφαση της να γίνεις πρωταγωνίστρια. Να αποκτήσει μόνη της ρόλο πρωταγωνιστικό στο πρωτάθλημα, όπως ο Μπέος. Να επιστρέψει στη Super League, στη μητρόπολη του ελληνικού ποδοσφαίρου, μόνο αν δείξει ότι από αγωνιστική σε αγωνιστική πείθει όλο και περισσότερο ότι της αξίζει. Ότι έχει μια διαφορά από τους αντιπάλους. Αυτό δεν το είδαμε χθες , αλλά το έχουμε δει στα τελευταία ματς, και ειδικά από τη στιγμή που ανέλαβε τα ηνία του συλλόγου αυτός ο χαρισματικός για κάποιους, αμφιλεγόμενος για κάποιους άλλους, Δημήτρης Δρόσος.
Εν κατακλείδι, λοιπόν, αυτό που θέλω να πω είναι πως η Παναχαΐκή πρέπει να δείξει πως ξεφεύγει από την ιστορία της και, επιτέλους, να εξελιχθεί στην ομάδα που έχει ανάγκη το πρωτάθλημα.
Τσίπας μιλάει …
