Έγραψα χθες πως αρκετά νυχτερινά κέντρα θα κλείσουν, ακόμα και αν ο εφιάλτης του κορωνοϊού ξεπεραστεί πολύ πιο σύντομα από ότι περιμένουμε. Θα επιβιώσουν αυτά που έχουν γερά και ισχυρά θεμέλια. Αλλά πρέπει να σκεφτούμε και τις παράπλευρες απώλειες. Απ’ την μια, ναι, ας δουλέψουν αυτοί που πραγματικά αξίζουν, αλλά απ’ την άλλη, θα μείνουν άνεργοι ένα σωρό άνθρωποι. Τι θα κάνουν τόσοι και τόσοι τραγουδιστές;
Θα μου πεις ότι τόσα χρόνια έπαιρναν μαύρες σακούλες γεμάτες λεφτά-Άντε όχι όλοι, για να εξηγούμαστε. Υπάρχουν καλλιτέχνες που ξεκίνησαν εντελώς άφραγκοι, και σήμερα το κομπόδεμα τους έχει πολλά μηδενικά. Και άλλα πολλά. Δημιούργησαν αλυσίδες εστιατορίων, άνοιξαν δικά τους μπαρ και κέντρα διασκέδασης. Αναμφίβολα, αρκετοί που μπήκαν στο τραγουδιστικό κλαμπ, είδαν τη ζωή του να απογειώνεται.
Ακόμη και οι απλοί συνεργάτες τους, για να μην αναφέρω τους γνωστούς μαϊντανούς, καμαρινάκιδες, μάνατζερ, PRτζηδες κλπ έζησαν τη μαγεία της δημοσιότητος με ό,τι συνεπάγεται αυτό για την επαγγελματική και προσωπική τους ζωή.
Το γεγονός, πάντως, είναι ότι πλησιάζει το τέλος εποχής για κάποιους από αυτούς. Ένα παραμύθι θα τελειώσει χωρίς να ζήσουν – το υπόλοιπο του βίου τους, εννοείται- όλοι καλά κι εμείς καλύτερα.
Εκτός κι αν …προσγειωθούν στη νέα πραγματικότητα. Δεν θέλω να είμαι υπερβολικός. Δεν είπα να δώσουν τη μάχη της επιβίωσης με πορτοφόλι μικρομεσαίου μεγέθους. Δεν είπα να ασκήσουν το επάγγελμα που είχαν σπουδάσει. Δικηγόροι, λογιστές, οικονομολόγοι κλπ. Δεν είπα να είναι άγνωστοι μεταξύ αγνώστων. Δεν είπα να σβηστούν μονομιάς. Η φήμη και η προβολή θα υπάρχει και αύριο, έστω και σε μικρότερο βαθμό.
Άλλο εννοώ. Να ξεχάσουν όσα είχαν δεδομένα και αδιαπραγμάτευτα στο χθες (πριν ξεσπάσει ο κορονοϊός).
Προκαταβολές δεκάδων χιλιάδων ευρώ, για μια και μοναδική εμφάνιση στην επαρχία ή να “κλείσουν” σε κάποιο μαγαζί για χειμώνα.
Να ξεχάσουν και άλλες -εκτός τόπου και χρόνου- απαιτήσεις.
Συνεχείς αλλά και κοστοβόρες ανακαινίσεις των κέντρων.
Nα “τραβάνε” μαζί τους και άλλους του σιναφιού τους.
Να τα δίνουν όλα στην… πίστα, μόνο όταν έχουν όρεξη.
Να κουνάνε μαντήλι, όταν τους ζητηθεί να γίνει “ψαλίδι” στο συμφωνηθέν ποσό νυχτοκάματου, γιατί η επιχείρηση δεν βγαίνει.
Να πλαισιώνονται από μια πολυμελής και πολυέξοδη ορχήστρα.
Στις πρεμιέρες να κερνάνε το σύστημα που τους συντηρεί.
Όλα αυτά ανήκουν στο παρελθόν.
