Το έργο θα είναι διαφορετικό την επόμενη χρονιά. Η Παναχαΐκή δεν ξέρω αν τελικά θα κάνει πράξει τα λόγια του προπονητή της, του Βοσνιοσουηδού Ζβένταν Μιλόσεβιτς, για «καλή μπάλα και άνοδο στη Σούπερ Λίγκα», ή στο τέλος θα … βραβευτεί με κάποιο Όσκαρ κοροϊδίας ή υποκρισίας. Στην πράξη θα φανεί!
Το Αύριο θα ‘ναι μία άλλη μέρα για την Παναχαΐκή. Ποιος το λέει αυτό; Η πραγματικότητα. Είναι αδύνατον η Παναχαΐκή να συνεχίσει κρατώντας το ίδιο εκτόπισμα. Αύριο, ίσως, γράψει εποχή, δυναστεία διαρκείας πέντε- επτά χρόνων. Αύριο, ίσως πάλι, παραμείνει ή πέσει ακόμα βαθύτερα στον λήθαργο. Όλα μέσα είναι. Και δεν εξαρτάται μονάχα από την Παναχαΐκή, αλλά και σε ποια κατάσταση θα βρεθούν οι αντίπαλοι της.
Ναι, υπάρχει και το Αύριο. Πού συνήθως δεν είναι το ίδιο με το Χθες. Που είναι άγνωστο. Κυρίαρχος χουντικού τύπου ο Ολυμπιακός από το 1996 και ήδη το ‘χασε για δεύτερη συνεχή χρονιά. Η ΑΕΚ το πήρε το 2018 μετά από 24 χρόνια. Ο Παναθηναϊκός το ‘χει ξεχάσει από το 2010. Ο ΠΑΟΚ τροπαιούχος το 2019 μετά από 34 χρόνια.
Αποτελώντας την πρώτη επαρχιακή ομάδα που έπαιξε στην Ευρώπη, νικώντας τον Σεπτέμβριο του 1973 με 2-1 στην Λεωφόρο την αυστριακή Γκράτσερ, η Παναχαΐκή σε πείσμα του τεράστιου οπαδικού όγκου που τον ακολουθεί, μέχρι σήμερα δεν κατάφερε να εξελιχθεί σε αξιόπιστη δύναμη του εγχώριου ποδοσφαίρου. Επιτέλους! Ιστορική αναγκαιότητα είναι η Παναχαΐκή να φτιάξει ομάδα και να επιστρέψει στα μεγάλα σαλόνια.
Η Παναχαΐκή είναι η Παναχαΐκή. Πάντα. Όπως η ΑΕΚ είναι η ΑΕΚ, ο Ολυμπιακός είναι ο Ολυμπιακός. Σήμερα έτσι, αύριο όχι έτσι, διότι το πράμα είναι κοκορέτσι. Είναι ανόητο να πει κανείς ότι φέτος μία ομάδα… απόδειξε τούτο και το άλλο. Και λοιπόν; Αυτό που «απόδειξε» δεν είναι ίδιο με το Χθες, ούτε θα ‘ναι σίγουρα και Αύριο.
Κάθε χρόνο υπάρχει πρωτάθλημα και βάλτε να πάνε, πήγανε. Κάθε χρόνο παίζουν μπάλα, για τη… μπάλα, όχι για να… αποδειχτεί η νοσηρή φαντασίωση του οπαδού, την οποία ιντριγκάρουν και εμπορεύονται οι νεκροθάφτες των ΜΜΕ.
Διαβάστε επίσης
