Σήμερα, οι άνθρωποι ζουν σχεδόν διπλάσια χρόνια από τους ανθρώπους των αρχών του περασμένου αιώνα αλλά μοιάζουν να μην ξέρουν τι να κάνουν αυτή την παραπάνω ζωή που έχουν, ενώ τα πράγματα θα γίνουν πιο περίπλοκα, γιατί οι ειδικοί υποστηρίζουν πως το προσδόκιμο ζωής των επόμενων γενιών θα είναι τα 130 χρόνια.
Ο νεότερος πρωθυπουργός της Ελλάδας ήταν ο Επαμεινώνδας Δεληγεώργης, που έγινε πρωθυπουργός σε ηλικία 36 ετών το 1865 αλλά το προσδόκιμο ζωής στην Ελλάδα τον 19ο αιώνα ήταν γύρω στα 40 χρόνια, οπότε ο Δεληγεώργης -που πέθανε πενήντα ετών- ήταν “ηλικιωμένος” στα 36 του χρόνια.
Η μεγάλη αύξηση του προσδόκιμου ζωής οφείλεται στη μείωση της βρεφικής και παιδικής θνησιμότητας, στη μείωση των μεγάλων πολέμων και των “μοντέρνων” τρόπων που γίνονται πια οι πόλεμοι, και στα επιτεύγματα της επιστήμης.
Ίσως, αυτή η αναβλητικότητα και αυτή η ανευθυνότητα που υπάρχει σε πολλούς ανθρώπους να οφείλονται στη γνώση πως το προσδόκιμο ζωής είναι πολύ μεγάλο πια. Ζούμε πολλά χρόνια, οπότε ας παρατείνουμε για μερικές δεκαετίες τη νεότητα και την ανευθυνότητα.
Δεν νομίζω πως πολλοί άνθρωποι θα σπούδαζαν για 10-15 χρόνια, αν το προσδόκιμο ζωής ήταν τα 40 ή τα 50 χρόνια.
Ούτε θα υπήρχαν πολλοί άνθρωποι που θα έκαναν παιδιά στα 50 τους και στα 60 τους χρόνια, ενώ, αν κάποιος άφηνε έγκυο μια γυναίκα 40 ετών πριν από έναν αιώνα, θα ήταν σαν απόπειρα δολοφονίας.
Ο λόγος που οι άνθρωποι έκαναν οικογένεια σε μικρή -για τα σημερινά δεδομένα- ηλικία, είχε να κάνει με το μικρό προσδόκιμο ζωής της εποχής τους.
Αν ξέρεις πως θα ζήσεις το πολύ 40 με 50 χρόνια, βιάζεσαι να τα κάνεις όλα γρήγορα, αλλά, αν έχεις στο μυαλό σου πως θα ζήσεις πάνω από 80 χρόνια -αν δεν έχεις κάποιο ατύχημα ή δεν σε χτυπήσει η μοίρα-, δεν βιάζεσαι και πάρα πολύ.
Στις Ηνωμένες Πολιτείες, οι πολίτες καλούνται να επιλέξουν στις εκλογές του επόμενου Νοεμβρίου ανάμεσα σε δυο νέους 80 χρονών. Δηλαδή, δυο 80ρηδες που κάνουν σχέδια όχι μόνο για τη ζωή τους αλλά και για τη χώρα τους.
Βλέπεις 70ρηδες που “επιχειρούν” και 70ρες που “αναλύουν”. Και όλοι κάνουν σχέδια για “δουλειές” και “πρότζεκτ”. Σαν 20χρονοι φοιτητές.
Και βέβαια, είναι κάπως αλλόκοτο να βλέπεις 60ρηδες και 60ρες να αναζητούν στους ψυχολόγους τα “τραύματα” που τους δημιούργησαν οι γονείς τους, ώστε να πάνε στους 90ρηδες γονείς τους να τους κάνουν παράπονα ή να ρίχνουν κατάρες πάνω από τα μνήματα των γονιών τους. Έχει λαλήσει ο κόσμος.
Βέβαια, όταν οι άνθρωποι ζούσαν 40 χρόνια δεν είχαν χρόνο να κάθονται να ψάχνουν τι πήγε λάθος στη ζωή τους, ενώ οι σημερινοί άνθρωποι έχουν πολύ χρόνο για να ψάχνουν στο παρελθόν και να εντοπίσουν όλα τα “λάθη”, ώστε να μιλάνε συνέχεια για αυτά τα “λάθη” και να μη ζουν· άσε που σου τα κάνουν και μπαλόνια με το πόσο “θύματα” είναι.
Θεωρητικά, το γεγονός ότι ζούμε διπλάσια χρόνια από τους προγόνους μας θα έπρεπε να μας κάνει να αντιμετωπίζουμε αυτή την παραπάνω ζωή, σαν δώρο, σαν τον δεύτερο πάτο με τα σοκολατάκια, που δεν ήξερες ότι είναι εκεί όταν άνοιγες το κουτί.
Θα έπρεπε να γιορτάζουμε αυτά τα παραπάνω χρόνια που ζούμε.
Κι όμως, οι περισσότεροι άνθρωποι δεν ξέρουν τι να κάνουν αυτή την παραπάνω ζωή, και συνεχίζουν να χτυπιούνται και να λυσσάνε για τα ίδια πράγματα που λυσσούσαν και πριν από τριάντα χρόνια.
Έχω καταλήξει στο συμπέρασμα πως οι περισσότεροι άνθρωποι θα κάνουν ό,τι μπορούν στη ζωή τους για να μη ζήσουν ελεύθεροι και να μη συναντήσουν ποτέ τον εαυτό τους. Ακόμα κι αν ζήσουν 300 χρόνια.
Και θα αναβάλουν διαρκώς τη ζωή για …μετά. Αλλά όσο κι αν μεγαλώνει το προσδόκιμο ζωής, δεύτερη ζωή δεν έχει.
(Σε ένα πρόσφατο podcast που κάναμε με τον Βασίλη, τον εθνικό μας ψυχίατρο, είπα στον Βασίλη αυτή τη σκέψη μου -πως οι άνθρωποι ζουν διπλάσια χρόνια από τους προγόνους τους και δεν ξέρουν τι να κάνουν με τον παραπάνω χρόνο- και ο Βασίλης είπε πως “οι άνθρωποι ζουν περισσότερο αλλά δεν ζουν περισσότερα”.)
πηγή: pitsirikos.net/
