Σε ένα καφέ στο Θησείο. Ζέστη και μυριάδες τουρίστες. Δεν πρέπει να υπάρχει χειρότερο πράγμα από τους τουρίστες. Έπρεπε να πλημμυρίσει η Ελλάδα από δεκάδες εκατομμύρια τουρίστες, για να αντιληφθώ πως οι Έλληνες δεν είναι ό,τι χειρότερο υπάρχει στον κόσμο αυτό.
Τις τελευταίες ημέρες, μου έχουν ζητήσει χρήματα καμιά δεκαριά τουρίστες. Στο κέντρο της Αθήνας. Οι περισσότεροι ήταν γυναίκες. Σου λένε μια ιστορία με θύματα τους ίδιους και ζητούν χρήματα, για να συνεχίσουν τις διακοπές τους. Το διάβαζα πως συνέβαινε σε άλλες χώρες αλλά τώρα το διαπιστώνω και προσωπικά. Τους λέω πως είμαι άστεγος -και πως δεν πρέπει να τους ξεγελάει το αρχοντικό στιλ και παρουσιαστικό που έχω- και τους λέω να ζητήσουν χρήματα από τους πλούσιους και plus size Αμερικανούς τουρίστες που έχουν κατακλύσει το κέντρο της Αθήνας.
Ο Αντώνης είπε πως θεωρεί χαμένη κάθε μέρα στην Αθήνα το καλοκαίρι. Συμφωνώ. Αλλά απολαμβάνω την εμπειρία να είμαι στην Αθήνα τον Ιούλιο, αν και δεν είναι επιλογή μου.
Άλλωστε, ζω γράφοντας και κάνοντας podcast, οπότε όλοι και όλα γύρω μου -όπου κι αν βρίσκομαι- είναι υλικό. Οι τουρίστες, οι επιχειρηματίες, τα παιδιά που δουλεύουν σεζόν στα νησιά, οι ναυαγοσώστες, οι χελώνες, οι φώκιες, όλοι.
Ο υπερτουρισμός είναι πια ένα τεράστιο πρόβλημα για πολλές χώρες και πόλεις, αφού οι μόνιμοι κάτοικοι ζουν σε μια τουριστική κόλαση -που είναι και πανάκριβη- και οι υποδομές των χωρών δοκιμάζονται σκληρά, αφού δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν στις ανάγκες τόσων εκατομμυρίων ανθρώπων.
Επίσης, σκέψου κάποιον που ζει στην Αθήνα, δεν έχει χρήματα να πάει διακοπές σε ένα νησί της χώρας του αλλά, παράλληλα, δεν μπορεί να πάει μια βόλτα ούτε στο παρκάκι της γειτονιάς του επειδή το έχουν καταλάβει χαρωποί τουρίστες που πίνουν μπίρες, ενώ άλλοι τουρίστες τον σπρώχνουν στο μετρό και στο λεωφορείο την ώρα που πάει για δουλειά, πριν αυτοί πάρουν το πλοίο ή το αεροπλάνο για να περάσουν 10-15 μέρες στις Κυκλάδες ή στην Κρήτη, όπου ο ίδιος δεν μπορεί να πάει ούτε για τρεις μέρες. Αυτό είναι καθημερινή και διαρκής κακοποίηση και bullying. Στην ίδια σου τη χώρα.
Πολλοί Έλληνες δεν έχουν αντιληφθεί ακόμα τι σήμαινε η χρεοκοπία της Ελλάδας το 2010 -και τα όσα ακολούθησαν- για τους ίδιους και τις ζωές τους.
“Η Ευρωπαϊκή Ένωση βοήθησε πολύ την Ελλάδα και κανείς δεν μπορεί να το αμφισβητήσει αυτό” μου είπε με μεγάλη σιγουριά και με εμφανή διάθεση για πατρονάρισμα ένας Ολλανδός στο νησί -και πήγε να αρχίσει και τις αναλύσεις-, και, αν και η πρώτη μου σκέψη ήταν να του φέρω το τραπέζι στα μούτρα, του είπα πως 600 χιλιάδες Έλληνες έφυγαν από την Ελλάδα, χιλιάδες αυτοκτόνησαν, χιλιάδες καταστράφηκαν και οι περισσότεροι Έλληνες δεν μπορούν να κάνουν διακοπές στο νησί που βρισκόμασταν ή σε κάποιο άλλο νησί. Φυσικά, δεν του μίλησα ποτέ ξανά γιατί μπορεί να λέω τα χειρότερα για τους Έλληνες αλλά τα λέω με αγάπη για τους δικούς μου ανθρώπους και δεν ανέχομαι να ακούω ρατσιστικές ανοησίες από ξένους για την πατρίδα μου (σ.σ. Το πόσοι φασίστες και ρατσιστές υπάρχουν ανάμεσα σε όλους αυτούς τους καλοντυμένους και καλοζωισμένους Ευρωπαίους που επισκέπτονται τη χώρα μας δεν το φαντάζεστε. Και νομίζουν ότι είναι πολιτισμένοι δημοκράτες. Επίσης, εκατομμύρια Ευρωπαίοι έρχονται στην Ελλάδα και τις άλλες χώρες της Μεσογείου μόνο και μόνο επειδή είναι πολύ φτηνές για αυτούς. Με την ευκαιρία, από την εμπειρία και την έρευνα χρόνων στα νησιά, οι Ολλανδοί είναι οι πιο τσιφούτηδες από όλους· και στα χρήματα και στην ψυχή. Αλλά είναι πολύ καλοί για συζήτηση, γιατί τους τα χώνεις και δεν παρεξηγούνται. Οι καλύτεροι και οι πιο ενδιαφέροντες από όλους είναι εκείνοι οι Γερμανοί που αγαπούν την αρχαία Ελλάδα και τον πολιτισμό της. Αυτοί είναι πιο Έλληνες από τους Έλληνες. Και, περιέργως, είναι πολλοί. Φυσικά, οι καλύτεροι για παρέα -λόγω χιούμορ- είναι οι ηλικιωμένοι Βρετανοί. Αρκεί, βέβαια, να είσαι κι εσύ αλκοολικός.).
(Συνεχίζω να γράφω από ένα καφέ στην Πλάκα, γιατί στο καφέ στο Θησείο ξαφνικά βρέθηκα περικυκλωμένος από πολλούς Ισπανούς τουρίστες που μαζεύτηκαν και ξεκίνησαν να πίνουν, περιμένοντας να δουν τον τελικό του Euro το βράδυ. Με την ευκαιρία, οι Ισπανοί είναι υπέροχοι. Αρκεί να είναι στην Ισπανία.)
Παρατηρώντας τους αγχωμένους και, άρα, μπλοκαρισμένους ανθρώπους γύρω μου -τουρίστες και ιθαγενείς-, σκέφτομαι πως η λύση δεν είναι να αναζητάς διαρκώς αποδράσεις και απολαύσεις, γιατί αυτά εντείνουν το άγχος και απομακρύνουν τη χαρά. Όλοι αυτοί οι υπερδραστήριοι και υπερκινητικοί άνθρωποι -που αναζητούν διαρκώς μικρές απολαύσεις- πάνε ντουγρού για το burnout και την κατάθλιψη.
Ο αγαπημένος Μάσιμο Ρεκαλκάτι -διαβάστε όλα τα βιβλία του- είχε πει πως, όσο στις κοινωνίες μας κυκλοφορεί πολλή απόλαυση, θα υπάρχει λίγη χαρά.
Αυτό που μπορεί να αλλάξει τον άνθρωπο και να τον φέρει σε βαθιά επαφή με τον εαυτό του και τους άλλους ανθρώπους είναι η ανάγνωση. Δεν ξέρω αν ισχύει για όλους, με εμένα δουλεύει αυτό.
Υπάρχει τεράστια απόλαυση στην ανάγνωση -όση και στον έρωτα- αλλά οι περισσότεροι άνθρωποι δεν θα το μάθουν ποτέ αυτό γιατί το διάβασμα δεν διαφημίζεται και μοιάζει βαρετό στη γεμάτη “δραστηριότητες” εποχή μας, ενώ δεν έχει ανακαλυφτεί ακόμα μια πόζα στο Instagram που θα είναι κολακευτική για αυτόν/ήν/ό που θα κρατάει ένα βιβλίο. Χώρια που θα είναι εντελώς γελοίο να τραβάς σέλφι, ενώ διαβάζεις ένα βιβλίο. Άσε που στέλνεις μήνυμα στους followers να ανοίξουν κάνα βιβλίο να ξεστραβωθούν, οπότε μπορεί να τους γίνει συνήθεια το διάβασμα και να μη βλέπουν πια τα επόμενα ποστ που θα κάνεις.
Δεν ξέρω πώς έφτασα από τον υπερτουρισμό στον Μάσιμο Ρεκαλκάτι, αλλά δικό μου είναι το μπλογκ, ό,τι θέλω γράφω.
Σε λίγες ημέρες ξεκινούν οι Ολυμπιακοί Αγώνες στο Παρίσι, και, φυσικά, έγινε πόλεμος στην Ελλάδα για το ποιος θα πρέπει να κρατάει τη σημαία του προτεκτοράτου στην τελετή έναρξης. Έλληνες που είναι δούλοι στην ίδια τους τη χώρα, έχουν την εντύπωση πως ζουν μεγαλεία και πώς είναι πάρα πολύ σημαντικό το ποιος θα κρατάει τη σημαία του χρεοκοπημένου και υποθηκευμένου προτεκτοράτου στους Ολυμπιακούς Αγώνες της κορπορατίλας και των ευνούχων, επαγγελματιών, υπεραθλητών των σταδίων.
Την ελληνική σημαία στην τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων θα έπρεπε να την κρατάει ένα ρομπότ, ώστε να αναδειχτεί η πρωτοποριακή θέση της χώρας μας στην ψηφιακή εποχή της τεχνητής νοημοσύνης.
Βέβαια, το πιο τίμιο θα ήταν στους Ολυμπιακούς Αγώνες να κρατάει την ελληνική σημαία ένα από τα παιδιά που δουλεύουν σεζόν στα ελληνικά νησιά. Αυτοί είναι πια οι πιο αναγνωρίσιμοι Έλληνες για τους ξένους. Αυτοί που σερβίρουν στις παραλίες και στις ταβέρνες, και αυτοί που νοικιάζουν τις ξαπλώστρες. Αυτοί είναι οι σύγχρονοι Ζορμπάδες. Οι μόνοι Έλληνες που γνωρίζουν οι τουρίστες στα ελληνικά νησιά είναι αυτοί που τους υπηρετούν. Εντάξει, υπάρχουν και οι πουτάνες. Συγγνώμη, ήθελα να πω οι σεξεργάτες και οι σεξεργάτριες.
Όπως είχε πει ο αείμνηστος Μανουέλ στη Μαρία, για το επαγγελματικό μέλλον των ανθρώπων στις ευρωπαϊκές χώρες της Μεσογείου, “putas y camareros”.
Πουτάνες και σερβιτόροι.
Αλλά κρατάμε τη σημαία με περηφάνια.
(Αν αγαπάτε τον εαυτό σας, δείτε την ταινία “Υπάρχει πάντα το αύριο”. Η Πάολα Κορτελέζι είναι σπουδαία δημιουργός.)
πηγή: pitsirikos.net
