Η πρώτη σκέψη μου ήταν πως όλοι πεθαίνουμε, σ’ αυτό το μυθιστόρημα που λέγεται ανούσια ζωή. Και οι μεγάλοι, όπως ήταν ο Γιάννης Σκαφούρος. Εντάξει ο θάνατος, τον έχουμε αποδεχθεί, όμως όχι και τον κακό θάνατο. Που σε παίρνει με βίαιο τρόπο, με σφοδρότητα και ορμητικότητα. Όταν κλήρωσε “γάζωμα” με 15 σφαίρες από καλάσνικοφ, ενώ γλεντούσε στο σπίτι του, στα Σκούρτα Βοιωτίας, με την οικογένειά του, στον «θείο Τζο», λέω το ψευδώνυμο του, και ήταν ένα από τα μεγάλα ονόματα της νύχτας, πήρε σειρά. Πέθανε στα 55 του. Όλα έγιναν το μεσημέρι της Δευτέρας του Πάσχα (25.04.2022). Δηλαδή σαν να λέμε τέτοια εποχή ήταν πέρυσι.
Κανείς στην αστυνομία δεν έπεσε από τα σύννεφα με τη δολοφονία, λόγω ότι ήταν πρόσωπο που είχε ανοιχτά μέτωπα με το παρελθόν του. Δεν είχε καθαρίσει. Και να θες να καθαρίσεις, να σβήσεις, δεν σε αφήνει το παρελθόν. Δεν γίνεται, σου λέω δε γίνεται.
Ας μου επιτραπεί να αναφέρω την πιο τρανταχτή περίπτωση ανοιχτού μετώπου με το παρελθόν του. Η απαγωγή του Περικλή Παναγόπουλου το 2009. Που συγκλόνισε το πανελλήνιο. Που απέφερε στους δράστες λύτρα 30 εκατομμύρια ευρώ. Τα υψηλότερα που καταβλήθηκαν ποτέ.
Σε ποιους το χρέωσε η Αστυνομία; Στην αγία τριάδα της ελληνικής παρανομίας. Στον Παναγιώτη Βλαστό, τον Βασίλη Στεφανάκο και τον Γιάννη Σκαφτούρο. Ασφαλώς, ναι. Τα μεγάλα παιχνίδια είναι για τους μεγάλους παίκτες. Μόνο ο Βλαστός είναι ακόμη εν ζωή. Σύμφωνα με γκάλοπ του tsipasblog, αυτοί οι τρεις, όχι απαραίτητα οι πιο επικίνδυνοι εγχώριοι γκάνγκστερ, όμως σίγουρα οι περισσότερο αναγνωρίσιμοι, τουλάχιστον τα τελευταία 15 χρόνια. Από όσο θυμάμαι να υπάρχω στη δημοσιογραφία.
Ένας χρόνος και μια μέρα μετά το θάνατο του «θείο Τζο» και το μυστήριο για το «ποιος τον έφαγε» παραμένει. Το μυστήριο πολύ πιθανόν να μην λυθεί ποτέ.
