Εντάξει, πείτε μου ότι κάνουμε πλάκα…
Δεν έχει περάσει ούτε χρόνος από τότε που ο Κυριάκος Μητσοτάκης έκοβε κορδέλες και δήλωνε με στόμφο: «Η Θεσσαλονίκη απέκτησε το πιο σύγχρονο Μετρό της Ευρώπης – αυτή είναι η Ελλάδα που θέλουμε!»
Σε ανάλογο mood και ο Χρήστος Σταϊκούρας, γεμάτος ενθουσιασμό: «Το εμβληματικό έργο είναι εδώ! Η Θεσσαλονίκη αλλάζει σελίδα, ζει ιστορικές στιγμές, αναβαθμίζεται, γίνεται πιο φιλική, πιο λειτουργική…»
Κι εμείς, φυσικά, χειροκροτούσαμε. Γιατί, ποιος δεν θέλει μια Ελλάδα που προχωρά, που εξελίσσεται, που μπαίνει —επιτέλους— στο 2025;
Μόνο που, τελικά, το θαύμα… κράτησε λίγο. Πολύ λίγο.
Όπως έγινε γνωστό, στο τμήμα “Ανάληψη – Πανεπιστήμιο” η κυκλοφορία γίνεται μόνο από μία τροχιά.
Οι επιβάτες πρέπει να μετεπιβιβαστούν, λες και μιλάμε για γραμμή του ΟΣΕ στα ‘80s, όχι για υπερσύγχρονο έργο δισεκατομμυρίων.
Και δεν είναι η πρώτη φορά. Ούτε η δεύτερη.
Κάθε τόσο, κάτι παθαίνει.
Μια τεχνική βλάβη εδώ, μια καθυστέρηση εκεί, κι ένα “ζητούμε την κατανόησή σας” να συνοδεύει τη μέρα των επιβατών.
Αν συνεχίσει έτσι, σε λίγο θα χρειάζεται… μετρό για να πάμε στο μετρό.
Η αλήθεια είναι πως οι πανηγυρικές δηλώσεις ξεθωριάζουν πιο γρήγορα κι από τα πανό των εγκαινίων.
Γιατί η περίφημη “Ελλάδα που θέλουμε”, όπως αποδείχθηκε, μάλλον θέλει ακόμα… συντήρηση, reset και ένα συνεργείο standby.
Γιατί, τελικά, η Θεσσαλονίκη απέκτησε μεν μετρό — αλλά από τη λειτουργία του, καταλαβαίνεις ότι είναι απολύτως ελληνικό. Δουλεύει… όταν θέλει.
