Ο ιδιοκτήτης του νυχτερινού κέντρου είναι το άλφα και το ωμέγα του. Ιδιοκτήτης είναι, μαγαζάτορας, μεγαλομέτοχος, διευθύνων σύμβουλος, μάνατζερ του, όποια κι αν είναι η ιδιότητα του.
Αυτός, λοιπόν, που κάνει το κουμάντο, αυτός που αποφασίζει από το μπάτζετ μέχρι τις προσλήψεις τραγουδιστών και στελεχών της εμπορικής εταιρίας, είναι που έχει την ευθύνη, θέλει, δεν θέλει, και για το αγωνιστικό πρόσωπο. Όχι μονάχα για τα οικονομικά της εταιρείας.
Μιλάμε για νύχτα «επαγγελματική», που κακώς το λέμε έτσι κι όχι «επιχειρηματική». Ο τραγουδιστής, ο κάθε τραγουδιστής, έχει ανάγκη τον επιχειρηματία του. Πρώτα αυτόν. Όχι εκείνον που θα βάλει αέρα πατέρα λεφτά στην καλλιτεχνάρα, ούτε τον άλλον που θα τον χρεώσει, που θα τον φορτώσει με κερατιάτικα.
Το αφεντικό της ομάδας φτιάχνει την ομάδα. Και αγωνιστικά. Επειδή αυτός, ο επενδυτής, ο επιχειρηματίας του νυχτομάγαζου, θα προσλαμβάνει τον τραγουδιστή. Και οφείλει να τον ελέγχει.
Όπως επίσης στο αφεντικό της ομάδας, δίνουν εξετάσεις μετρ, μάνατζερ, υπεύθυνος επικοινωνίας, συνεργαζόμενοι δημοσιογράφοι, ραδιοφωνικοί σταθμοί, φωτογράφοι, παραγωγοί, συνθέτες, σκηνοθέτες, για τις προτάσεις τους, τόσο σε επιλογές μεταγραφών, όσο και για θέματα που αφορούν σχεδιασμό και αγωνιστική ταυτότητα της ομάδας.
Είναι της πλάκας ο επιχειρηματίας, που στον έλεγχο και τη διαχείριση καλλιτεχνικής εταιρείας φιρμάτης, σπρώχνει λεφτά σε στυλ ευεργέτη, που δεν πιάνουν τόπο. Προτιμώ άλλου είδους επιχειρηματία. Αυτόν που στοχεύει στην ανάδειξη νέων ταλέντων στο χώρο της μουσικής βιομηχανίας. Αυτόν που βλέπει στο μέλλον. Αυτόν που δεν θα είναι δισταχτικός στην καινοτομία και στο ρίσκο. Τέτοιοι μας χρειάζονται! Μόνο τέτοιους επιχειρηματίες θα ‘πρεπε να έχουμε στη νύχτα. Όμως, αυτής της κατεύθυνσης είναι μετρημένοι στα δάχτυλα. Στα δάχτυλα του ενός χεριού…
