Είδα πρώτη φορά την Παυλίνα Βουλγαράκη να τραγουδάει ξυπόλητη, φορώντας το πιο όμορφο φόρεμα του κόσμου, ένα αυγουστιάτικο βράδυ, σε μια αγκαλιά που ήταν λες και ήταν η πρώτη που μου είχαν δώσει. Από τότε έχουν περάσει τέσσερα χρόνια. Έχει χειμωνιάσει, και η αγκαλιά εκείνη πλέον δεν υπάρχει. Η Παυλίνα Βουλγαράκη, όμως, και η αγάπη μου για τη μουσική της παρέμειναν ίδιες. Γι’ αυτό, την προηγούμενη Παρασκευή (27/12), βρέθηκα στον Σταυρό του Νότου μαζί με έναν φίλο, αναζητώντας το συναίσθημα εκείνης της καλοκαιρινής νύχτας, αλλά κυρίως τη μαγεία της φωνής της.
Η συνέχεια ΕΔΩ
