Είδα πρώτη φορά την Παυλίνα Βουλγαράκη να τραγουδάει ξυπόλητη, φορώντας το πιο όμορφο φόρεμα του κόσμου, ένα αυγουστιάτικο βράδυ, σε μια αγκαλιά που ήταν λες και ήταν η πρώτη που μου είχαν δώσει. Από τότε έχουν περάσει τέσσερα χρόνια. Έχει χειμωνιάσει, και η αγκαλιά εκείνη πλέον δεν υπάρχει. Η Παυλίνα Βουλγαράκη, όμως, και η αγάπη μου για τη μουσική της παρέμειναν ίδιες. Γι’ αυτό, την προηγούμενη Παρασκευή (27/12), βρέθηκα στον Σταυρό του Νότου μαζί με έναν φίλο, αναζητώντας το συναίσθημα εκείνης της καλοκαιρινής νύχτας, αλλά κυρίως τη μαγεία της φωνής της.
Η συνέχεια ΕΔΩ
Τα Tsipas Blog παρασκήνια είναι δια χειρός Ηλία Τσίπα... είναι πάντα ενυπόγραφα! Όσα άρθρα δε φέρουν το σκίτσο με την υπογραφή μου, αναρτώνται από την δημοσιογραφική ομάδα του blog ή υπογράφονται από τον συντάκτη τους.
