Ναι, ζούμε σε κόσμο όπου αμφίβολα είναι όλα, αμφίδρομα, τα πάντα γίνονται κομμάτια, όλα γύρω μυρίζουν απωθητικά. Η κατρακύλα συνεχώς και παντού, κάνει το μυαλό μας ανήμπορο και ψάχνουμε τις ελάχιστες εξαιρέσεις να πιαστούμε. Το ίδιο και ο πλανήτης της νύχτας. Αυτό παίζει συνέχεια, δηλαδή σε επανάληψη, στο παιχνίδι “εδώ είναι, δεν έχει φύγει ο Κορονοϊός”
Όμως, εμείς είμαστε εμείς και υποστηρίζουμε τα μάτια μας, αυτό που βλέπουν. Αυτός είναι ο ρόλος μας. Το καθήκον μας. Και το σύστημα μας αποδέχεται, μας αναγνωρίζει, και άμα λάχει μας τιμάει, μας βραβεύει. Και έφτασε το πράμα, λέω για το Φαντασία, τον Νίκο Οικονομόπουλο και τον Πέτρο Ιακωβίδη, τα βλέμματα να μαγνητίσουν, τα στόμματα να κλείσουν. Όλοι να ασχοληθούν μαζί τους, στη βραδιά που θεωρητικά υπήρχε μόνο ο Αντώνης Ρέμος. Βέβαια. Πρεμιέρα έκανα χθες στο πολυσυζητημένο και πολυαναμενόμενο ΝΟΧ! Και σ΄αυτή τη βραδιά, Οικονομόπουλος-Ιακωβίδης, αντί δυνάμεις να χάσουν, που θα ήταν λογικό και αναμενόμενο, περισσότερες κέρδισαν.
Μάλιστα, κυρίες και κύριοι. Έκει πήγε το έργο. Είναι η αλήθεια.
