Χωρίς κάποιο μεγάλο όραμα και βασικό στόχο να βγει… το μεροκάματο ξεκίνησε την πορεία του στον επιχειρηματικό στίβο ο Σπύρος Θεοδωρόπουλος. Ο άνθρωπος που μετέτρεψε την Chipita από μια μικρή βιοτεχνία σε ένα πολυεθνικό όμιλο τροφίμων με παρουσία σε 50 χώρες και από χθες μεταβίβασε μαζί με τους άλλους μετόχους, στην Mondelez.
Όλα ξεκίνησαν το 1986, όταν ο 28χρόνος επιχειρηματίας αποφάσισε να αγοράσει την Chipita, η οποία είχε σαν βασικό αντικείμενο την παραγωγή αλμυρών σνακ και συγκεκριμένα τα γαριδάκια. Ένα προϊόν που σύμφωνα με τον ίδιο, «κανένας δεν το είχε σε υπόληψη – οπότε κάθε τόσο έβγαιναν διατάξεις, απαγορεύανε τη κυκλοφορία του έξω απ’ τα σχολεία, γιατί δεν είναι καλά για τα παιδιά κλπ.». Η μικρή βιοτεχνία τότε απασχολούσε όλους και όλους 45 εργαζόμενους, οι οποίοι βρίσκονταν συγκεντρωμένοι στον 2ο όροφο διαμερίσματος στο Μοσχάτο. Προτεραιότητα να βγει ο μήνας και να πληρωθούν οι υποχρεώσεις. «Ουσιαστικά ήταν μια δουλειά για να «βιοπορευτούμε όπως λέγαμε εκείνα τα χρόνια».
Η μεγάλη ιδέα!
Τότε αποφασίζει πως ήρθε η στιγμή να κάνει κάτι διαφορετικό. Κάτι που θα τον έπαιρναν στα σοβαρά. Αυτό δεν ήταν άλλο από την παραγωγή συσκευασμένου κρουασάν με γέμιση σοκολάτα! Η αρχική ιδέα, όπως έχει παραδεχθεί δημοσίως δεν ήταν δική του: «Εγώ είχα μια μικρή βιοτεχνία που έβγαζα πραλίνα φουντουκιού και υπήρχε μια κρουασαντερί στην Πατησίων, δίπλα στην Ανωτάτη Εμπορική όπου ήμουν και φοιτητής τότε, και πήγα μια μέρα να δω τι κάνει αυτός που αγοράζει τόση πραλίνα. Αυτός λοιπόν έπαιρνε κρουασάν, έβαζε μέσα την πραλίνα, και τα πούλαγε. Πήρα ένα, το έφαγα, μου άρεσε, και λέω: «αυτό αν μπορέσουμε κάποια στιγμή να το βιομηχανοποιήσουμε, μπορεί να μας δουν και σε κάτι διαφορετικό απ’ τα γαριδάκια και να μας πάρουν λιγάκι πιο σοβαρά».
Η δύσκολη αρχή…
Ωστόσο, δεν υπήρχε το ανάλογο budget για να μετουσιωθεί η ιδέα σε πράξη. Έπρεπε λοιπόν κάποιος τρίτος να βάλει χρήματα. Με όσα γνώριζε και καταλάβαινε, φτιάχνει ένα υποτυπώδες business plan και αρχίζει να χτυπάει τις πόρτες σε διάφορους καλούς επιχειρηματίες της εποχής, μήπως κάποιος χρηματοδοτήσει το project του. Έκανε 21 παρουσιάσεις, με παταγώδη αποτυχία.
Όλοι του έλεγαν: «παιδί μου, τι είναι αυτό το πράγμα… μακράς διάρκειας κρουασάν… πού σου ήρθε αυτή η βλακεία;». Κανένας δεν έβαζε χρήματα βέβαια. Στο τέλος βρέθηκε ένα fund, το οποίο είχε έρθει για πρώτη φορά στην Ελλάδα, από κάποιους Ιταλούς επιχειρηματίες οι οποίοι καταλάβαιναν λίγο περισσότερο από μακράς διάρκειας bakery προϊόντα. Έβαλαν τα λεφτά και αγόρασαν το 50% της εταιρείας με αύξηση κεφαλαίου. Κι έτσι ξεκίνησε η πορεία του κρουασάν.
Σχετικά σύντομα αρχίζει να εξάγει ατομικά κρουασάν, mini κρουασάν και bake rolls στην ευρωπαϊκή αγορά. Για να ενισχύσει το δίκτυο διανομής αναπτύσσει συνεργασία με την Pepsico η οποία ήταν δικτυωμένη σε περισσότερες από 25 χώρες στην Ευρώπη και στην Αφρική. Το 1990, ενισχύεται με τα κεφάλαια του Eurohellenic Fund (Olayan, De Benedetti, Alpha Finance και ΤΙΤΑΝ) ενώ το 1994 μπαίνει στο Ελληνικό Χρηματιστήριο, μια κίνηση που τόνωσε την αναπτυξιακή δυναμική της εταιρείας.
Στα χρόνια που ακολούθησαν, δημιουργεί πολλά νέα προϊόντα και διεθνοποιείται περαιτέρω. Φτιάχνει μονάδες παραγωγής σε Βουλγαρία, Ρουμανία, Πολωνία, Ρωσία, ΗΠΑ και Νιγηρία και επεκτείνεται με συνεργασίες σε Αίγυπτο, Σαουδική Αραβία και Μεξικό. Μέσα από συνεργασίες, τις οποίες «τίμησε δεόντως» σε όλη του την σταδιοδρομία, αντίθετα προς την συμβουλή που του έδωσε ο πατέρας του… «μοναχός σου χόρευε, κι όσο θέλεις πήδα».
«Είναι από τις ελάχιστες συμβουλές του που δεν άκουσα ποτέ γιατί δεν έκανα ούτε μια δουλειά μόνος μου. Από την πιο μεγάλη ως την πιο μικρή δουλειά που έκανα στη ζωή μου, πάντα είχα συνεταίρους. Και είναι κάτι το οποίο θεωρώ ότι πρέπει να το προσπαθούν οι άνθρωποι. Κερδίζουν γνώσεις, κερδίζουν χρόνο, έχουν κι άλλους ανθρώπους οι οποίοι έχουν το ίδιο ενδιαφέρον μ’ αυτούς, έχουν τους ίδιους στόχους, θα φέρουν διαφορετικές εμπειρίες και κουλτούρες. Πιθανόν θα φέρουν και διαφορετικούς πόρους – ένας έχει εμπειρία δουλειάς, άλλος έχει χρήματα».
Η «γένεση» της Vivartia και ο Βγενόπουλος
Το 2006 αποτελεί χρονιά ορόσημο, καθώς αποφασίζει να ενώσει δυνάμεις με τον Δημήτρη Δασκαλόπουλο, συγχωνεύοντας την Chipita με τις ΔΕΛΤΑ, Goody’s και Μπάρμπα Στάθης. Μια συγχώνευση που οδήγησε στην «γένεση» της Vivartia. Τον επόμενο χρόνο συμμαχεί με τον Ανδρέα Βγενόπουλο, ο οποίος μέσω της MIG πραγματοποιεί δυναμικό «μπάσιμο» στη βιομηχανία τροφίμων.
Μια συμμαχία που δεν κράτησε πολύ, αφού τρία χρόνια αργότερα αυτονομείται και πάλι. Το καλοκαίρι του 2010 μαζί με τον όμιλο Olayan και με άλλους Έλληνες επιχειρηματίες επαναγοράζει την Chipita και ένα νέο κεφάλαιο ανοίγεται. Χωρίς δεύτερη σκέψη, προχωρά σε νέες επενδύσεις με το βλέμμα σε νέες αγορές του εξωτερικού, άλλες φορές με μεγαλύτερη και άλλες με μικρότερη επιτυχία.
Ωστόσο, το πρόσημο παραμένει πάντοτε θετικό, αφού ο όμιλος μεγαλώνει και αναπτύσσεται… Με αποτέλεσμα να φθάσει να διατηρεί 13 εργοστάσια σε διάφορα μέρη του κόσμου, να έχει εμπορική παρουσία σε περισσότερες από 50 χώρες και να απασχολεί 5.100 εργαζόμενους.
Το «χρυσοφόρο» deal
Μια ανάπτυξη που όπως ήταν φυσικό θα προσέλκυε το αγοραστικό ενδιαφέρον. Αν και θιασώτης της αυτόνομης πορείας για πολλά χρόνια, αναγκάστηκε τελικά να «ενδώσει» και μαζί με τους υπόλοιπους μετόχους (Olayan) να πει το ναι στην Mondelez. Ένα ναι που κόστισε στην αμερικάνικη πολυεθνική περίπου 2 δισ. δολ. (περίπου 1,6 δισ. ευρώ). Καθόλου άσχημα για μια εταιρεία που ξεκίνησε την πορεία προς την κορυφή με 45 ανθρώπους και τζίρο 400.000 ευρώ, και μάλιστα από ένα διαμέρισμα του 2ου ορόφου στο Μοσχάτο.
-mononews.gr
