Τα διαβάζεις και λες δεν είναι πραγματικά γεγονότα, είναι της κινηματογραφικής φαντασίας. Κι όμως, της πουτάνας ζωής είναι. Μέσα σε τρία χρόνια, έχασαν και τα τρία παιδιά τους. Κοριτσάκια και τα τρία. Οικογένεια στην Πάτρα. Σηκώνεις τα χέρια. Η τραγωδία. Ξεπερνά τα όριά σου.
Πως να γράψεις για κάτι τέτοιο. Πως να το πεις. Το 2019 η οικογένεια έχασε τη Μαλένα. Το 2020 τη μικρή Ιριδα, μόλις 6 μηνών. Και το απόγευμα του Σαββάτου «έφυγε» και η Τζωρτζίνα! Είναι έτσι ακριβώς τα πράγματα, όπως πρωτοπαρουσιάστηκαν..
Δεν ξέρεις τι να πεις. Δεν ξέρεις. Έχασαν το νόημα τους και οι λέξεις. Μπερδεύεσαι, μπερδεύεσαι και στην σκέψη, που στράβωσε το έργο. Ξέρεις μόνο ότι δεν… ξέρεις, και πιθανόν να μη μάθεις ποτέ. Η τραγωδία. Η ανείπωτη, η απερίγραπτη, που δεν μπορεί να εκφραστεί με λόγια..
Ειδικά εδώ, θα έλεγε κανείς πως δεν υπάρχει Θεός. Είναι ανύπαρκτος, μόνο για την πάρτη του νοιάζεται. Θα μπορούσε να το πει. Γιατί κάποτε όλα αυτά και άλλα πολλά, πρέπει να τελειώσουν. Να κλείσει ο κύκλος της αδικίας. Να μείνουμε στον θεό. Θα δώσω μια ατάκα, μια σοφία ζωής. Θα την ακούσεις από τύπο, ο οποίος έχει περάσει αξονική τομογραφία τον άνθρωπο και την σχέση του με τον θεό. Υπάρχουν πολλοί τρόποι, να επικοινωνείς με τον Θεό. Ένας από αυτούς είναι ο θάνατος. Ναι, ο θάνατος! Γιατί αυτός ο κόσμος, έτσι όπως τον καταντήσαμε… Αλήθεια πως καταντήσαμε έτσι; Δεν είναι κατάλληλος να φιλοξενήσει, να ζήσουν άγγελοι.
Επανέρχομαι στην τραγωδία στην Πάτρα. Kαρδιές ραγίζει η μάνα που έχασε και τα τρία της παιδιά στην Πάτρα.
-Αντέχεις Ρούλα;
«Φυσικά και αντέχω, μέχρι να την αποχαιρετήσω… Το μετά αβέβαιο…».
