-Ο Σωτήρης Γεωργίου γράφει -στο ecogreennet.gr- για τα ξέφρενα Σαββατόβραδα των 90’s και 00”s, τότε που η νυχτερινή έξοδος σήμαινε πραγματική…διασκέδαση!
Γνωστό ότι μου αρέσει για πολλούς λόγους η λεγόμενη νυχτερινή διασκέδαση, με την καλή την έννοια όμως. Για να αλλάξω παραστάσεις, ειδικά όταν για πολλά χρόνια ήμουν πίσω από ένα μικρόφωνο ή έναν υπολογιστή για ώρες ατελείωτες. Η βραδινή έξοδος ήταν η αποδρασή σου… Σήμερα δεν έχω αλλάξει φιλοσοφία, αλλά βγαίνω πλέον τυπικά. Η σημερινή εποχή δεν έχει καμία σχέση με τις χρυσές εποχές των ’90 και ’00 !
Αν δείξεις τι ποστάρουν οι άνθρωποι σήμερα στους παλαιότερους, θα γελάνε. Για όσους δεν τα έχουν ζήσει αυτά τα Σαββατόβραδα των ’90 και ’00 ,,δεν έχουν ζήσει τίποτα, δυστυχώς. Η κάθε εποχή και η κάθε γενιά έχει τα δικά της σαφώς, αλλά δεν είναι ακριβώς έτσι. Όσοι θέλουν να διασκεδάσουν σήμερα, αν κάνουν συγκρίσεις, θα νομίζουν ότι ζουν κάτι από διασκέδαση. Οι χρυσές εποχές των 90’s και 00’s δεν ξανάρχονται για πολλούς λόγους.
Βασικός λόγος το οικονομικό. Οι απανωτές κρίσεις (μνημόνια,πανδημία κτλ) είναι θαρρώ καταλυτικοί παράγοντες. Μάλιστα αν υπήρχαν τότε τα κινητά της σημερινής τεχνολογίας (δηλαδή λέγε με και φωτογραφική μηχανή υψηλής ποιότητας),θα τα έβλεπαν οι σημερινοί νέοι και δεν θα έβγαιναν ξανά εκτός! Οι σημερινοί 40-50αρηδες ήδη αναπολούν με μελαγχολία και κακά τα ψέματα δεν σου κάνει κέφι πια να βγεις έξω στη νυχτερινή Αθήνα. Η επαρχία αντέχει ακόμα κάπως. Η αθηνσϊκή νυχτα κάθε χρόνο φθίνει όλο και περισσότερο και σταδιακά αφανίζεται Όποιος έχει λεφτά σήμερα έχει πρώτο τραπέζι,όταν παλιά αν δεν ήσουν περιποιημένος δεν έμπαινες καν, όποιος και αν ήσουν και όσα λεφτά και αν είχες! Τώρα κυβερνά το χρήμα.
Να θυμηθούμε και να μάθουν και οι νεότεροι, ότι Σάββατο βράδυ από τις 21.00 και μετά η παραλιακή ήταν αδιάβατη. Από την στροφή στον θρυλικό Ιππόδρομο στο τέρμα της Συγγρού, μέχρι την Γλυφάδα ,ήθελες χαλαρά ένα διωράκι! Αν είχες ραντεβού μεσάνυχτα ξεκίναγες από τις 21..30 για να προλάβεις έστω οριακά . Η κίνηση θύμιζε Πανεπιστημίου σε ώρα αιχμής και ακόμα χειρότερα. Θέλετε να μάθετε για την επιστροφή; Ξεκίναγες από Γλυφάδα ,το σήμα κατατεθέν δηλαδή κατά τις 05.00 τα ξημερώματα και έφτανες σπίτι σου στις 07.00! Γι’ αυτό και οι περισσότεροι ξενύχτηδες το έπαιρναν σερί για πρωινό μπανάκι. Τα καλοκαίρια τέτοια εποχή,ή έτρωγαν το βραδινό -πρωινό τους στην Γλυφάδα στο θρυλικό Old Baker ή τα κορυφαία μπέργκερς στο επίσης θρυλικό Queen (σ.σ εκεί που ξεκίνησε ο πολύ επιτυχημένος στην εστίαση σήμερα Νίκος Μπιουρ)! Άντε και καμιά κρέπα στο επίσης ιστορικό Feticcio που έπρεπε να κάνεις κράτηση για τις 7 το πρωί!
Όλα αυτά για να βρεθείς στα ιστορικά κλαμπ. Το Σάββατο ήταν μια ιεροτελεστία πραγματική. Άλλωστε το Σάββατο στην εποχή που δεν υπήρχαν σόσιαλ μίντια και κινητά, ήταν η μέρα που έκανες την δικιά σου πασαρέλα. Θα έβγαινες για να γνωρίσεις κόσμο,να δεις,να σε δουν,να κάνεις γνωριμίες. Άρα έπρεπε να είσαι στην πένα. Τα αγόρια με τα καλύτερα T-shirts και τις πιο επώνυμες μάρκες ή με έξυπνα λογότυπα και τα κορίτσια με τα πιο φαντεζί φορεματάκια . Προσοχή. Καμία σχέση με σήμερα. Δεν υπήρχε τότε το …χύμα στο κύμα ντύσιμο. Σινιέ που λέμε, το σέξι ήταν να αφήνουμε να φαίνεται κάτι. Να φαντάζεται ο άλλος, όχι να βλέπει! Καμία σχέση με σήμερα.
Το απόγευμα ξεκίναγε με καφέ,μετά φαγητό. Για τους κλάμπερς της εποχής ήταν συνήθως Wendy’ s στο Σύνταγμα αλλά και στην Γλυφάδα, που ήταν και το αγαπημένο ειδικά για τα ξένα μοντέλα! Οι πιο μπασμένοι είχαν κάνει κράτηση στο θρυλικό Rich στην Γλυφάδα για καφέ και φαγητό, πριν το κλάμπινγκ. Στην εποχή βέβαια που ο Βασίλης Τσιλιχρήστος είχε φέρει και το εστιατόριο πολυτελείας στους βραδινούς χώρους ειδικά στο Privillege ή πιο πριν από αυτό στο Bedside δίπλα στην αυτοκρατορία του Amfiteatro.
Το κλάμπινγκ ειδικά καλοκαίρι στην Αθήνα ήταν …μονοκούκι! Ιστορικά μαγαζιά .Ερχόμενος από Πειραιά ήταν το “Buzios” του Κακέτση με τον Μάκη Θεοδοσόπουλο πίσω από την πόρτα να ελέγχει τα πάντα. Σχεδόν 2000 κόσμος απ έξω να περιμένει το ιστορικό Ok να μπει! Μέσα 4000! Ο “Ειρηνικός” των Κουτρουλιάδων που άλλαζε ονομασία ανά εποχή φιλοξενώντας τα πιο δυνατά brands του χειμώνα που κατέβαιναν παραλιακή (ο μεγάλος χαμός από το 2004 με Galea των Μαξ και Χόρτη και Τρίτες με 5000 εισιτήρια!!). Το “Ακρωτήρι” ήταν κι αυτό από τα ιστορικά μαγαζιά μαζί με τα “Αστέρια”, που ήταν του Παπαργυρόπουλου και πολλές φορές ήταν και μπουζούκια. Ιδιαίτερος χαμός εκεί με Βίσση ή Κιάμο. Υπήρχαν και άλλα μικρότερα κατά καιρούς, κυρίως καλοκαιρινά κλαμπάκια.
Βέβαια για μερικά χρόνια το καλύτερο και πιο ντιζαϊνάτο κλαμπ όλων των εποχών στην Ελλάδα ήταν το Amfiteatro ,που ψηφίστηκε και στα κορυφαία του κόσμου! Κλαμπ που έπρεπε να περιμένεις ώρες για να μπεις μέσα. Πραγματική μάχη. Μαγαζιά των 5.000 ατόμων που όταν είχες άκρη με τους μετρ ή τους πορτιέρηδες ήταν σαν να ήξερες τον .πρωθυπουργό. Τα κορίτσια θα σε είχαν τον καλύτερό τους φίλο αν είχες τέτοιες γνωριμίες! Το να μπαίνεις αέρα σε αυτά τα κλαμπ ή να έχεις καλό τραπέζι,αυτόματα σε έκανε να έχεις τις καλύτερες γνωριμίες από το άλλο φύλο και να είσαι σαν πρίγκηπας γενικά και για τους φίλους σου! Βέβαια υπήρχε κάτι σημαντικό. Δεν είχε σημασία αν είχες λεφτά για να πας στα κλασάτα κλαμπ και μαγαζιά. Αν ήσουν χαρούμενος άνθρωπος, ένα χαρούμενο ζευγάρι ή παρέα, κανένα πρόβλημα. Αντιθέτως πολλές παρέες που σήμερα λένε δώσε δύο μπουκάλια και μετά είναι όλο μανούρα και χαϊλίκι,τότε έτρωγαν πόρτα!
Όπως λένε και οι παλιοί πορτιέρηδες,που έκαναν πράγματι face control και όχι ρόλο…τροχονόμου σήμερα στις περισσότερες των περιπτώσεων,ούτε το 5% από τους σημερινούς δεν θα έμπαινε τότε μέσα στα θρυλικά κλαμπ της Αθήνας! Αυτές οι ναυαρχίδες σήμερα έκλεισαν όλες μα όλες. Γκρεμίστηκαν όλα και γίνονται ξενοδοχεία και τα σχετικά! Συνεπώς αυτός είναι και ο βασικός λόγος που δεν υπάρχει πια κλάμπινγκ καλοκαίρι στην Αθήνα. Δεν υπάρχουν χώροι δίπλα στη θάλασσα. Που να πας πια; Γι’ αυτό και πας αέρα στην Γλυφάδα και την Βουλιαγμένη πια. Και μόνο το Island έμεινε να θυμίζει τις χρυσές εποχές, όμως πιο κυριλέ και για φαγητό βασικά.
Στις εποχές αυτές ήταν που υπήρξαν και θρυλικά σχήματα στα μπουζούκια, πιο λάιτ. Η Αθήνα στη δεκαετία του ενένητα και του μιλέννιουμ ανέδειξε το κλάμπινγκ. Όλοι οι νέοι έτρεχαν στα κλαμπ. Ακόμα και αυτοί που ήταν του μπουζουκιού ειδικά το χειμώνα. Το καλοκαίρι ήταν κλάμπερς βασικά! Ασφαλώς όμως υπήρχαν και τα μπουζούκια. Πολλοί κλάμπερς που αγαπούσαν τα μπουζούκια έσκαγαν μύτη αργά. Ο χαμός γινόταν φυσικά στο ιστορικό “Σόδομα και Γόμορα” δίπλα στο “Buzios” που “έτρεχε” ο Μάριος Παπαδάτος (κορυφαίος μάνατζερ σήμερα τραγουδιστών). Εκεί θυμάμαι στα πρώτα βήματα τον Στέλιο Ρόκκο με το “Σμαράγδια και ρουμπίνια“.Μετά τις 05.00 πανικός για ένα τραπέζι. Τότε έσκαγε ο καλός κόσμος. Αν είχες μεγάλο …μέσο, έμπαινες από το μυστικό πορτάκι από το “Buzios” και ήσουν ο πιο μουράτος!
Φυσικά εποχές με “Romeo” (ο μεγάλος χαμός έγινε στα χρόνια του Τσαλίκη) στα φόρτε του να τιγκάρει δεύτερη φορά στις 05.00 και να πηγαίνει μέχρι 08.00 χαλαρά! Φυσικά να θυμηθώ και λίγο πιο μετά, στις αρχές του 2000,το χαμό με τον Πλούταρχο στο “Ποσειδώνιο”. Τότε το καλύτερο πρόγραμμα ήταν το δεύτερο ή …τρίτο και η καλύτερη ώρα να πας ήταν μετά τις 04.00! Πως είπατε; Ακριβώς . Και οι φίρμες τότε ήταν στην πίστα ώρες ,όχι μια ωρίτσα και άλλη μια προς το τέλος και γεια σας. Έκλειναν και το πρόγραμμα!
Τότε δεν υπήρχαν κινητά και έτσι έπρεπε να ζεις την στιγμή. Ζούσες για να πεις την άλλη μέρα τι έγινε. Τότε έπρεπε να φλερτάρεις. Υπήρχε διάχυτο ένα όμορφο φλερτ. Πιο αγνές, πιο αθώες, ειδικά σε σχέση με σήμερα, εποχές. Τότε δεν υπήρχε φλερτ από τα κινητά. Τότε έκανες 2-3 μέρες να ψήσεις μια κοπέλα να βγείτε έξω. Μάθιανες πληροφορίες από τους κοινούς φίλους. Ήταν είδηση να πέσει το πρώτο φιλί! Χαρούμενα πρόσωπα, δεν υπήρχε σνομπισμός. Ακόμα και αν κάποια δεν σε γούσταρε, θα ήταν ευγενική. Ο περισσότερος κόσμος χόρευε. Δεν ήταν ακούνητος με ένα κινητό στο χέρι. Περίμενες να ακούσεις τα αγαπημένα σου τραγούδια που δεν υπήρχαν YouTube να τα βρεις ή δεν τα είχαν στα ραδιόφωνα για να τα πάιξουν.
Ένας ακόμα λόγος που “ξεφούσκωσαν” τα κλαμπ. Θυμάμαι Snap και Rhythm is a Dancer και Haddaway – What Is Love .Ο χαμός! Φυσικά αυτά που έφερνε ο Tsili στο “Αmfiteatro”. Ύμνοι που δεν έβρισκες ούτε σε ψαγμένο δισκοπωλείο! Πάνω από 5.000 κόσμος στο “Αmfiteatro” με τα αεροπλάνα να περνάνε από πάνω τα ξημερώματα ! Με Armand Van Helden, Paul Oakenfold και John Digweed ,όχι στην Μύκονο αλλά στην Αθήνα και την Γλυφάδα(ή στο “παιδί” του το “Venue” στη Βάρκιζα κτλ.
Αυτές οι εποχές των 90’s και 00’s μας χαιρέτησαν με τις καλύτερες αναμνήσεις. Τώρα δεν υπάρχει σοβαρό κλάμπινγκ, δεν υπάρχουν μαγαζάρες. Δεν είναι είδηση να πας σε ένα κλαμπ, δεν υπάρχει αγνό φλερτ, δεν υπάρχει ποιότητα, δεν υπάρχει αποκλειστική μουσική, δεν υπάρχει πόρτα με ελάχιστες εξαιρέσεις! Κοινώς δεν υπάρχει πραγματική διασκέδαση. Η νύχτα που ζήσαμε εκείνα τα χρόνια πάει πια…χαιρέτησε. Μαζί και οι καλές εποχές….
