Όλο και πιο συχνά ακούμε ανθρώπους να λένε πως δεν υπάρχει αγάπη στην εποχή μας. Δεν είναι αλήθεια αυτό.
Στην εποχή μας υπάρχει περισσότερη αγάπη από ποτέ άλλοτε.
Απλά, η αγάπη σήμερα στρέφεται προς τον εαυτό μας.
Οι άνθρωποι αγαπούν τον εαυτό τους. Μόνο τον εαυτό τους.
Πραγματικά, δεν πρέπει να έχει υπάρξει άλλη περίοδος στην Ιστορία της ανθρωπότητας που οι άνθρωποι να αγαπούσαν τόσο πολύ τον εαυτό τους.
Κοιτάς γύρω σου και βλέπεις ένα τεράστιο “Με αγαπάω! Μόνο εμένα αγαπάω!”.
Κάμερες στραμμένες πάνω στους εαυτούς μας να τραβάνε διαρκώς selfie, social media για να αναδείξουμε όλοι μας τη μοναδική και υπέροχη προσωπικότητά μας, την εξαιρετική ομορφιά μας -έστω και με 72 φίλτρα-, την διαφορετικότητά μας από τους άλλους· βέβαια, ενώ αποθεώνεται η διαφορετικότητα, κυριαρχεί η ομοιομορφία, αφού όλοι είναι σχεδόν ίδιοι σε όψη και άποψη, και όποιος τολμήσει να είναι ουσιαστικά διαφορετικός και να εκφέρει έστω μια άποψη με κάπως λοξή ματιά στην κυρίαρχη άποψη, αντιμετωπίζεται τουλάχιστον σαν φασίστας και δέχεται επιθέσεις από παντού, ενώ οι πιο φανατικοί “μπάτσοι” ζητούν να του γίνει cancel.
Ούτε μας περνάει από το μυαλό ο φασισμός της μιας και μόνο άποψης, του There is no alternative, που αποκλείει την όποια δυνατότητα αφηρημένης σκέψης (σ.σ. Η αφηρημένη σκέψη γεννήθηκε στην Ελλάδα αλλά στη σύγχρονη Ελλάδα απαγορεύεται η αφηρημένη σκέψη, με αποτέλεσμα οι δυο μάλλον κορυφαίοι Έλληνες φιλόσοφοι του δεύτερου μισού του 20ού αιώνα, ο Κορνήλιος Καστοριάδης και ο Κώστας Αξελός, να βρουν καταφύγιο στο Παρίσι και να παράγουν σκέψη εκεί, γιατί, αν έμεναν στην Ελλάδα, θα τους εκτελούσαν.)
Όλοι είναι “εναλλακτικοί”, το “εναλλακτικό” είναι κυρίαρχη τάση πια, οπότε, τελικά, οι μόνοι εναλλακτικοί είναι οι …παραδοσιακοί και οι συντηρητικοί.
Όλη η προσοχή του σύγχρονου ανθρώπου είναι στραμμένη στον εαυτό του, με αποτέλεσμα να σαρώνουν στις πωλήσεις τα βιβλία αυτοβελτίωσης και να αναστενάζουν οι ψυχολόγοι που κάνουν χρυσές δουλειές. Για πάρα πολλούς ανθρώπους, ο ψυχολόγος τους είναι ο μόνος τους “φίλος” -φίλος επί πληρωμή, με ραντεβού και ωράριο-, οπότε δεν είναι τυχαίο το πόσοι άνθρωποι ερωτεύονται τον/την ψυχολόγο τους, ενώ αυτός προσπαθεί να τους βάλει …όρια παντού. Υποθέτω πως οι άνθρωποι κλείνουν πια ραντεβού με τους φίλους τους με συγκεκριμένο ωράριο -πάνε οι εποχές που μπούκαρες στα σπίτια των φίλων σου ή είχες και κλειδιά- επειδή έτσι κάνει και ο ψυχολόγος τους με αυτούς· βέβαια, οι φίλοι σε ακούνε δωρεάν, οπότε μάλλον δεν μετράνε.
Βέβαια, ενώ όλοι αυτοβελτιώνονται και κάνουν ψυχοθεραπεία -για να βρουν τα τραύματα που τους δημιούργησαν οι άθλιοι γονείς τους, οι άθλιοι δάσκαλοί τους, οι άθλιοι συμμαθητές τους, οι άθλιοι φίλοι τους, οι άθλιοι συνάδελφοί τους και όλοι οι υπόλοιποι που είναι όλοι άθλιοι και κακοί-, όλο και χειροτερεύουν αλλά αυτό δεν τους προβληματίζει καθόλου και συνεχίζουν απερίσπαστοι να …αυτοβελτιώνονται (σ.σ. Δεν έχω πάει ποτέ σε ψυχολόγο -προτιμάω το διάβασμα, τα μπάνια, τη συννεφοσκόπηση και τις μπίρες- αλλά έχω εντυπωσιαστεί σε παρέες από το πόσοι πολλοί άνθρωποι σου λένε ακριβώς τα ίδια πράγματα, νομίζοντας πως λένε κάτι πολύ πρωτοποριακό και μοναδικό. Φυσικά, λένε αυτά που τους λένε οι ψυχολόγοι τους, νομίζοντας πως λένε κάτι δικό τους. Μετά απορούν γιατί οι άλλοι δεν τους βρίσκουν και πολύ ενδιαφέροντες για παρέα. Ε, δεν είναι ωραίο να είσαι σε μια παρέα με πέντε …ψυχολόγους, της ίδιας μάλιστα σχολής.)
Εννοείται πως, μετά από όλα αυτά, όλοι θεωρούν όλους τους άλλους τοξικούς και κοινωνιοπαθείς. Μάλλον επειδή τους θυμίζουν τον εαυτό τους. Αλλά αυτό δεν το αντιλαμβάνονται. Επίσης, δεν αντιλαμβάνονται πως όλοι πια μιλάνε με όρους της ψυχολογίας και της ψυχιατρικής. Όλος ο πλανήτης ένα ψυχιατρείο, με πολλούς επίδοξους ψυχολόγους. Οι παρέες ένα group therapy. Και μετά κάποιοι αναρωτιούνται γιατί εξαφανίζεσαι ξαφνικά.
Καθώς η κατάστασή τους δεν βελτιώνεται, αναπολούν παλαιότερες πιο ανέμελες εποχές με ωραίες παρέες, ξεχνώντας, πως αυτές τις εποχές που θυμούνται δεν ήταν διαρκώς απασχολημένοι με τον εαυτό τους, δεν μιλούσαν συνέχεια για τον εαυτό τους, ούτε η παρέα τους ήταν άνθρωποι που ήταν ίδιοι με αυτούς, πήγαιναν στους ίδιους ψυχολόγους και έβαζαν όλοι τα …όριά τους. Όταν όλοι βάζουν όρια, δεν κάνεις παρέα, κάνεις διάσκεψη. Στις παρέες που θυμάσαι, τα μέλη της παρέας δεν μιλούσαν διαρκώς για τα ψυχολογικά τους. Έπαιζαν κιόλας. Και, κυρίως, δεν ανέλυαν τα πάντα. Ανάλυση, παράλυση.
Με τον ναρκισσισμό, την εγωπάθεια και τον ατομικισμό να κυριαρχούν, δεν είναι περίεργο να κυριαρχεί και η μοναξιά.
Όταν έχεις κάνεις τον εαυτό σου κέντρο του κόσμου, δεν είναι καθόλου περίεργο να μην θεωρείς κανέναν αντάξιό σου. Και, τελικά, μένεις με αυτόν που αγαπάς περισσότερο: τον εαυτό σου.
Επίσης, η διαρκής ενασχόληση με τον εαυτό σου, δεν σε κάνει και πολύ γενναιόδωρο· για την ακρίβεια, σε κάνει τσιγκούνη. Όλα είναι για να ικανοποιηθεί η κτηνάρα μέσα σου, που είναι αχόρταγη.
Εν τω μεταξύ, πολλοί άνθρωποι λένε πως ψάχνουν για αγάπη αλλά δεν την βρίσκουν. Όλοι θέλουν να αγαπηθούν -και να λατρευτούν γιατί είναι υπερμοναδικοί- αλλά κανείς δεν θέλει να αγαπήσει. Βασικά, δεν μπορεί να αγαπήσει άλλον άνθρωπο.
Λογικό είναι αν δεν έχεις αφήσει κανένα κομμάτι της ψυχής σου ελεύθερο, να μην υπάρχει χώρος για άλλον άνθρωπο ή άλλους ανθρώπους.
Η αγάπη και ο έρωτας θέλουν και λίγο …χώρο. Επίσης, θέλουν και λίγο ενδιαφέρον για τον άλλον άνθρωπο, κάτι που γίνεται όλο και πιο δύσκολο για πολλούς ανθρώπους.
Οι ανθρώπινες σχέσεις θέλουν μια διαδικασία που απαιτεί χρόνο. Η διαδικασία είναι ουσία. Οι σύγχρονοι άνθρωποι έχουν μάθει να πατάνε ένα εικονίδιο στην οθόνη του κινητού και να γίνονται όλα αμέσως, οπότε θέλουν και τους άλλους διαθέσιμους αμέσως. Τελικά, καταλήγουν να καταναλώνουν και ανθρώπους μέσω εφαρμογών γνωριμιών. Και όταν καταναλώνεις ανθρώπους, μένεις από ανθρώπους.
Επίσης, όταν καταναλώνεις ανθρώπους, όπως καταναλώνεις προϊόντα, έχεις την τάση να θεωρείς τους ανθρώπους που είναι στη ζωή σου πολλά χρόνια, ως δεδομένους. Να σου πω ένα μυστικό; Τους έχασες. Όποιον θεωρείς δεδομένο, θα τον χάσεις. Βασικά, τον έχεις χάσει ήδη.
Μετά από αυτά, δεν είναι καθόλου παράξενο το ότι οι περισσότεροι άνθρωποι δεν μπορούν να κάνουν οπτική επαφή με άλλους ανθρώπους. Προσέξτε τους ανθρώπους στον δρόμο. Είναι σαν να είναι ανθρωποειδή, σαν ζόμπι. Τα μάτια τους δεν συναντιούνται ποτέ, ενώ είναι σχεδόν μόνιμα κολλημένα στην οθόνη του κινητού τους. Αν, για κάποιο λόγο τα μάτια συναντηθούν, αμέσως αποτραβιούνται, ενώ μπορεί να είναι και λόγος παρεξήγησης.
“Πώς τολμάς και με κοιτάς;”
“Μα, δεν είσαι το κέντρο του κόσμου; Δεν λες πως θέλεις να σε αγαπάνε και να σε αποθεώνουν;”
“Ναι, αλλά όχι και να με κοιτάς στα μάτια! Να με κοιτάς στο Instagram!”
Τα μάτια είναι πια το απαγορευμένο σημείο του ανθρώπινου σώματος. Κάποτε ήταν το στήθος και οι γοφοί, τώρα είναι τα μάτια. Ίσως γιατί τα μάτια λένε όλη την αλήθεια για την ύπαρξή μας.
Πληθαίνουν ανησυχητικά οι άνθρωποι που, όταν τους λες κάτι που σου συνέβη -ακόμα και αν είναι μια απώλεια αγαπημένου ανθρώπου-, η πρώτη ατάκα που λένε είναι “Αυτό λες; Εγώ να σου πω τι έπαθα”. Και μιλούν για τον εαυτό τους, το μόνο πρόσωπο που τους ενδιαφέρει.
Όλοι ψάχνουν για ακροατήριο, κανείς δεν θέλει να είναι ακροατής. Προσέξτε πόσο έχουν πληθύνει οι άνθρωποι που μιλάνε ακόμα και όταν είναι θεατές σε θέατρο. Θέλουν να πρωταγωνιστήσουν και εκεί.
Εννοείται πως το πατρονάρισμα πέφτει βροχή και, καθώς είναι όλοι καλά δασκαλεμένοι από τους ψυχολόγους τους, διαπιστώνουν πως οι άλλοι άνθρωποι είναι χειριστικοί. Ναι, ενώ εσύ που θεωρείς πως είσαι το κέντρο του κόσμου, δεν είσαι χειριστικός. Εσύ είσαι ο Χριστός και η Παναγία.
Φυσικά, μετά από τόση εγωπάθεια και ναρκισσισμό, αναδύονται ο φθόνος και η μοχθηρία. Πώς τολμούν οι άλλοι να “απειλούν” την μοναδικότητά μου; Το “Η κόλαση είναι οι άλλοι” του Ζαν Πολ Σαρτρ, είναι σοφό και πάντα επίκαιρο.
Όταν αντιλαμβάνεσαι τα πάντα σαν ιδιοκτησία, είναι λογικό να θεωρείς και τους ανθρώπους ιδιοκτησία σου. Δεν ξέρω γιατί κάποιοι πιστεύουν πως μπορείς να βλέπεις τα πάντα σαν ιδιοκτησία και όχι τους ανθρώπους. Οπότε, μακριά από ιδιοκτήτες. Ο ιδιοκτήτης δεν το έχει σε τίποτα να σε σκοτώσει, αν αποφασίσεις να …αυτομολήσεις. Γιατί σε θεωρεί ιδιοκτησία του.
Σκέφτομαι πόσους ανθρώπους θα τους κληρονομήσει το διαμέρισμά τους ή τα διαμερίσματά τους. Επίσης, σκέφτομαι πόσο θλιβερό είναι αυτό.
Δεν ξέρω αν το έχετε προσέξει αλλά άνθρωποι που ξέρετε καλά και θεωρούσαν τους γονείς τους θλιβερούς μικροαστούς, έχουν γίνει πολύ πιο μικροαστοί από τους γονείς τους, οι οποίοι ήταν μια χαρά άνθρωποι. Αλλά οι ίδιοι νομίζουν πως είναι σούπερ προοδευτικοί και επαναστάτες.
Αν κάτι έμαθα καλά στη ζωή μου, είναι να κοιτάω τις πράξεις και όχι τα λόγια. Και δεν εννοώ μόνο τους πολιτικούς -που είναι επαγγελματίες ψεύτες- αλλά όλους τους ανθρώπους. Ελάχιστοι είναι οι άνθρωποι που κάνουν αυτό που λένε. Οι περισσότεροι είναι αλλού τα λόγια, αλλού οι πράξεις. Και σου κάνουν από πάνω και περισπούδαστες αναλύσεις για μεγάλες ιδέες και ιδανικά με ύφος παντογνώστη, ξεχνώντας πως τους προδίδει η ίδια ή ύπαρξή τους. Είναι σαν τους παπάδες που -τάχα μου- ενδιαφέρονται για τους φτωχούς, αλλά τους προδίδει η κοιλάρα.
Τούτων δοθέντων -όλα αυτά τα έγραψα, για να γράψω “τούτων δοθέντων”- στην εποχή μας υπάρχει περισσότερη αγάπη από ποτέ άλλοτε.
Απλά, ο καθένας αγαπάει πια μόνο τον εαυτό του.
Ας μην παραπονιούνται λοιπόν όλοι αυτοί οι αυτοβελτιωμένοι και ψυχαναλυμένοι άνθρωποι πως δεν βρίσκουν κάποιον να τους αγαπάει.
Έχουν βρει αυτόν που αγαπάνε και τους αγαπάει: είναι ο εαυτός τους. Είναι ο εαυτός τους που τους χαμογελάει με λατρεία από την οθόνη του κινητού τους, όταν τραβάνε selfie.
“Ωραία όλα αυτά, πιτσιρίκο, αλλά, παρ’ όλα αυτά, θέλω αγάπη από κάποιον άλλον”
Πάρε σκύλο.
(Αυτή είναι η απάντηση που έδωσα σε μια φίλη μου που είναι ακριβώς όλα αυτά που περιέγραψα αλλά της έχω αδυναμία. Επίσης, την θέλω δίπλα μου, για να φαίνεται πόσο …καλύτερος είμαι.)
(Αν είστε από τους ανθρώπους που οι άλλοι τους μιλάνε εύκολα ακόμα και αν δεν τους γνωρίζουν καλά γιατί τους εμπνέουν εμπιστοσύνη -είμαι ένας από αυτούς-, να θυμάστε πως αυτό δεν εκτιμάται ιδιαίτερα στις μέρες μας. Μάλλον θα το έχετε καταλάβει.)
(Αυτό το κείμενο το έγραψα σε ένα καφέ σε μια ταράτσα της Αθήνας, ακούγοντας funky μουσική και κοιτώντας τον Παρθενώνα. Απέναντί μου καθόταν μια νεαρή κυρία από την Νορβηγία, που φορούσε ένα ωραίο φλοράλ φόρεμα. Ομολογώ πως μου αποσπούσε την προσοχή αλλά με ενέπνευσε κιόλας, ώστε να γράψω περισσότερες σαχλαμάρες από αυτές που γράφω συνήθως. Τις επόμενες μέρες θα βρίσκεται στη Σαντορίνη. Κορίτσια, τώρα που ήρθε άνοιξη και τα λουλούδια ανθίζουν, σας παρακαλώ αφήστε αυτό το ντύσιμο φαντάρου σε τρίωρη άδεια, και βάλτε και κάνα φόρεμα. Αυτά με τα λουλούδια και τα πολλά κουμπάκια. Μη με θεωρήσετε χειριστικό και τίγκα στην τοξική αρρενωπότητα. Απλά, σκέφτομαι πως στην επόμενη ζωή μου, που θα είμαι κορίτσι, τέτοια φορέματα θα φοράω. Εκτός αν γεννηθώ Εσκιμώα. Α, τώρα ήρθε και το Νινί. Θα την βάλω να μου λέει πόσο μοναδικός είμαι.)
-από pitsirikos.net
