Έχω να πατήσω σε καζίνο 15 χρόνια. Ουσιαστικά έχω κόψει τη ρουλέτα εδώ και 20 χρόνια. Δεν υπολογίζω την δεκαετία που πήγαινα στο ναό του τζόγου μια στις τόσες. Μία φορά κάθε δυο-τρία χρόνια. Και με γυναίκα. Ξενέρωτα, δηλαδή.
Έτσι είναι. Όταν έχεις παρέα, είσαι χαβαλές, δεν είσαι παίκτης. Το έργο σε θέλει δοσμένο. Αφοσιωμένο. Όλο σου το Είναι επιστρατευμένο πάνω στο παιχνίδι. Να μην έχεις άλλον δίπλα σου, φίλο σου, φίλη. γνωστό γενικώς. Κανέναν, ούτε συμπαίκτη για παρέα. Παίζεις μόνος. Όταν είσαι μ’ άλλον δεν παίζεις, κάτι άλλο κάνεις..
Τι θέλω να πω. Προχθές, δεν ξέρω γιατί, ένοιωσα ένα τσίμπημα. Ένα τράβηγμα. Μια εσώτερη επιθυμία να βρεθώ στο καζίνο. Τι ήταν αυτό; Νοσταλγία. Όχι ακριβώς να παίξω. Βεβαίως να παίξω, αλλά κυρίως να βιώσω πάλι στιγμές που στο… ξεχασμένο παρελθόν μ’ είχαν κάνει να νοιώσω συναισθήματα δυνατά, συναρπαστικά.
Είναι κι αυτό το σαράκι στον τζογαδόρο. Η αποχή δεν σκοτώνει τις μνήμες, που επανέρχονται. Ακόμα κι αυτή, η αποχή, δεν σ’ αφήνει ήσυχο, είναι μια σειρήνα, λειτουργεί σαν πειρασμό. Ο τζόγος προσφέρει συγκινήσεις που σε απογειώνουν από την καθημερινότητα, από την πραγματικότητα. Κι αυτές οι συγκινήσεις ξανακαλούν τον παίκτη, που ο φουκαράς έχει ματώσει, έχει χάσει τα άντερά του. Αν ξαναρχίσει την ίδια βιόλα, αν ξαναβρεθεί στο ίδιο περιβάλλον, είναι βέβαιο πως θα ακριβοπληρώνει πάλι το ψώνιο του.
Μετά από τόσα χρόνια “θητείας” στο… άθλημα θες δεν θες δένεσαι ψυχογραφικά, χημειοατμοσφαιρικά, όπως το χαρακτηρίζουν οι ειδικοί, με το συγκεκριμένο χώρο όπου τελείται το μυστήριο του τζόγου. Είναι οι δικές σου, οι καταδικές σου στιγμές και τις αναπολείς με γλυκύτητα, ξεχνόντας ίσως τον πόνο που είχε προκαλέσει η χασούρα της τσέπης σου.
-apodytiriakias.gr
