Πριν από μερικές δεκαετίες, το ανέκδοτο στην Ελλάδα ήταν πως, αν φωνάξεις “πρόεδρε” σε μια πλατεία, θα γυρίσουν οι μισοί, ενώ σήμερα θα γυρίσουν οι μισοί, αν φωνάξεις “σερβιτόρε”.
Η Ελλάδα, από χώρα προέδρων, έγινε χώρα σερβιτόρων. Βέβαια, οι πάντες αισθάνονται πρόεδροι.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε πει το 1981 πως δεν πρέπει να γίνουμε τα γκαρσόνια της Ευρώπης.
Όχι μόνο γίναμε τα γκαρσόνια της Ευρώπης αλλά δεν επαρκούμε, οπότε φέρνουμε γκαρσόνια και από το εξωτερικό.
Και επειδή ούτε τα γκαρσόνια από το εξωτερικό φτάνουν, φέρνουμε και ρομπότ να σερβίρουν.
Η πρώτη σερβιτόρα – ρομπότ στην Ελλάδα (youtube.com)
Έρχονται οι μετανάστες και μας παίρνουν τις δουλειές.
Έρχονται τα ρομπότ και μας παίρνουν τις δουλειές.
Έρχονται οι μετανάστες και τα ρομπότ, και μας παίρνουν την δουλειά του σερβιτόρου.
Γιατί το όνειρο όλων των Ελλήνων -από μικρή ηλικία- ήταν να γίνουν σερβιτόροι. Σερβιτόροι, μπάρμεν, μπουφετζήδες, καμαριέρες, καθαριστές, λαντζέρηδες, ομπρελάδες, runners, ναυαγοσώστες, πωλητές ντόνατς και φρούτων στην παραλία και άλλα τέτοια.
Βέβαια, δεν πρέπει να υπάρχουν σε άλλη χώρα του κόσμου τόσοι σερβιτόροι με πτυχία και διδακτορικά. Οι υπηρέτες στην Ελλάδα είναι πιο μορφωμένοι από τους τουρίστες που υπηρετούν, ενώ σίγουρα είναι πιο μορφωμένοι και από τα αφεντικά τους.
Ακόμα και οι πόρνες μας -άνδρες και γυναίκες, σεξεργάτες και σεξεργάτριες- έχουν καναδυό πτυχία. Ο Φιντέλ Κάστρο, το 2003 στο ντοκιμαντέρ “Comandante”, είχε πει στον Όλιβερ Στόουν πως το μεγάλο όφελος από την επανάσταση είναι πως ακόμα και οι πόρνες στην Κούβα έχουν τελειώσει πανεπιστήμιο. Οι Έλληνες το πέτυχαν αυτό χωρίς επανάσταση. Κούβα, φάε τη σκόνη μας!
Πραγματικά, απορώ με τους “ευαίσθητους” Έλληνες τραγουδοποιούς που δεν έχουν γράψει ακόμα ούτε ένα τραγούδι για τους σερβιτόρους και τα άλλα παιδιά που δουλεύουν σεζόν στον τουρισμό. Το μεγαλύτερο μέρος του κοινού τους είναι αυτοί οι άνθρωποι. Είναι οι άνθρωποι που κάνουν αυτές τις δουλειές. (σ.σ. Μαρίνα Σάττι, αν διαβάζεις, εσύ που πιάνεις τα μηνύματα της εποχής και είσαι γειωμένο κορίτσι και μπάνικο, γράψε κι ένα τραγούδι για τους σερβιτόρους και τις καμαριέρες. Αν βαριέσαι, θα σου γράψω εγώ τους στίχους. Μετά, κλέβεις εσύ τη μουσική από κάποιον άλλον.)
Επίσης, απορώ με τους Έλληνες σκηνοθέτες και τα τηλεοπτικά κανάλια που δεν έχουν σκεφτεί να κάνουν μια ταινία ή μια σειρά για τη ζωή των παιδιών που δουλεύουν σεζόν στον τουρισμό. Πήξαμε στα προξενιά και στα νυφικά της δεκαετίας του ’50 και του ’60, κάντε και μια σειρά για τους σημερινούς Έλληνες που έχουν ξεσκιστεί να σερβίρουν τουρίστες στα νησιά. Μια τέτοια σειρά, με άπληστα αφεντικά, εργαζόμενους σε γαλέρες και τουρίστες και τουρίστριες που διψάνε για καυτή, νεανική ελληνική σάρκα, θα έκανε πάταγο. (σ.σ. Επειδή έχω ξεσκιστεί να περνάω τα καλοκαίρια στα νησιά, το ξέρω πολύ καλά το θέμα, έχω άπειρες πραγματικές ιστορίες, και σας γράφω το σενάριο σε μια εβδομάδα. Σε αντάλλαγμα, θέλω ένα σπίτι 50 τετραγωνικών στη νότια Κρήτη, ή έστω στην Κίσσαμο. Ευχαριστώ.)
Ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε προβλέψει πως, αν το νεοφιλελεύθερο μοντέλο κυριαρχήσει στην Ελλάδα, η Ελλάδα θα γίνει ξενοδοχείο. Τελικά, η Ελλάδα έγινε ξενοδοχείο ημιδιαμονής με πολύ κακή διοίκηση και σύνθημα την ξεπέτα.
(Μου αρέσει πολύ που ζούμε στην μετα-εργασία εποχή, ζούμε στην εποχή που οι άνθρωποι δεν χρειάζεται να δουλεύουν, και οι Έλληνες δουλεύουν σαν υπηρέτες στην ίδια τους τη χώρα. Τέλειο.)
(Εννοείται πως, σε νεότερη ηλικία, έχω δουλέψει σεζόν στα νησιά -και όχι μόνο ένα καλοκαίρι-, ως σερβιτόρος, μπάρμαν, dj, ζιγκολό, βαποράκι, πορτοφολάς, τσιλιαδόρος και άλλα, ενώ έχω δουλέψει και γκρουμ σε ξενοδοχείο της Αθήνας, και έχω δουλέψει και οικοδομή. Εννοείται πως θα το ξανάκανα· όχι την οικοδομή, τα υπόλοιπα. Αν ήμουν τώρα 18 χρονών, δεν θα πήγαινα στο πανεπιστήμιο, θα πήγαινα να δουλεύω σεζόν στα νησιά. Το αστείο είναι πως, με την έλλειψη προσωπικού που υπάρχει σήμερα στις τουριστικές επιχειρήσεις, ακόμα κι εμένα μου προτείνουν να …δουλέψω. Η πιο αστεία περίπτωση είναι που έχω πάει να δω μια φίλη που ξεκίνησε να δουλεύει σε ένα beach bar, είμαι με το μαγιό και ξυποληταρία, και, εκεί που μιλάμε, πλησιάζει ένας κύριος -που μετά έμαθα πως ήταν ο ιδιοκτήτης-, με κόβει από πάνω μέχρι κάτω, και μου λέει “Μας κάνεις”. “Τι εννοείτε;” του λέω. “Να, μαυρισμένος, γυμνασμένος, ψηλός, εμφανίσιμος, να δουλέψεις εδώ”. Έχουν δίκιο αυτοί που λένε πως υπάρχουν δουλειές στην Ελλάδα και μόνο οι τεμπέληδες δεν δουλεύουν. Αλλά εγώ είμαι τεμπέλης.)
(Εννοείται πως οι καλύτεροι φίλοι μου στα νησιά είναι τα παιδιά που δουλεύουν σεζόν. Περνάω τέλεια μαζί τους. Επίσης, χωρίς να ξέρουν ποιος είμαι και τι κάνω, σχεδόν όλοι τους μου λένε “Την δική σου δουλειά να έκανα. Την δική σου ζωή να ζούσα.”. Βέβαια, κι εγώ, στην δική τους ηλικία, την δική τους ζωή ζούσα. Αλλά, δουλεύοντας σεζόν στα νησιά, είχα περάσει υπέροχα. Τα καλύτερα καλοκαίρια της ζωής μου, μετά τα καλοκαίρια ως παιδί στη Ζάκυνθο.)
από: pitsirikos.net
