«Και τώρα, μεταξύ μας! Πέτυχαν τελικά οι Παράκτιοι Μεσογειακοί Αγώνες της Πάτρας;», αναρωτιέται η δημοσιογράφος Γιώτα Κοντογεωργοπούλου, αμέσως μετά το πέσιμο της αυλαίας, στο ιδιαίτερα εκτενές ρεπορτάζ της, που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα 7Μέρες Ενημέρωση.
Διαβάστε αναλυτικά :
Οι Παράκτιοι Μεσογειακοί Αγώνες της Πάτρας αποτελούν πλέον παρελθόν. Έμεινε πίσω η γεύση τους η οποία δεν ήταν πάντα η ίδια. Μια γεύση άλλοτε αρμυρή, όχι απαραίτητα από τη θάλασσα που τους «έβρεξε» και άλλοτε ανάλαφρη σαν το κύμα της γιορτής που σε παρασύρει και σε κάνει να ξεχνάς και απλώς να απολαμβάνεις.
Τα έζησαν όλα αυτές τις ημέρες, τις τελευταίες του Αυγούστου, οι Πατρινοί σε μια μικρογραφία όσων έχουν να κάνουν με τα επιτεύγματα του ίδιου του… dna τους.
Η πορεία των αγώνων δεν είναι άσχετη με όσα μας χαρακτηρίζουν ως τόπο, πράγματα από τα οποία αδυνατούμε να απαλλαγούμε όσο και αν πιστεύουμε ότι είναι εύκολο να το καταφέρουμε, σαν να πρόκειται για ένα κουμπί που το πατάς και αλλάζεις ώρα.
Η πορεία αυτών των αγώνων, ήταν, αν το δεις με άλλα μάτια, η πορεία με την οποία είθισται να πορευόμαστε ως λαός αλλά και ως πόλη. Από την καταγγελία στην απογοήτευση και από εκεί στη γιορτή και στο «είδες; Το καταφέραμε». Και έπειτα πάλι πίσω στην καταγγελία, επιστροφή στην αλληλοεξόντωση, στην ακύρωση όσων έγιναν και σε εκείνο το πατροπαράδοτο πλέον ελληνικό «τα έφαγαν πάλι οι λίγοι».
Κάπως έτσι ήταν και οι Παράκτιοι που έφυγαν και άφησαν εικόνες, απορίες και- είναι βέβαιο- πολύ μεγάλη δόση γκρίνιας για να περάσουμε με αυτήν ένα τουλάχιστον εξάμηνο.
Πέρα από γκρίνια, άφησαν και σκέψεις αυτοί οι αγώνες και πολλά ερωτηματικά.
Τι έφταιξε; Ποτέ δεν μας είπαν
Κανείς μας δεν κατάλαβε, τι ήταν αυτό που έφταιξε και η προετοιμασία κάποια στιγμή έφτασε στο σημείο μηδέν με κίνδυνο ακόμη και απώλειας των αγώνων, κάτι που παραδέχθηκαν οι τεχνοκράτες που ανέλαβαν εκτάκτως δράση επί της θητείας της προηγούμενης κυβέρνησης. Τι ήταν αυτό που μετέτρεψε τις συνεχείς επισκέψεις και τις μεγαλεπήβολες δηλώσεις Βασιλειάδη σε μια παρατεταμένη καθυστέρηση, σε μια ακινησία που οδήγησε στη φάση «τρέχουμε και δεν σώνουμε», με τις απευθείας αναθέσεις να πρωταγωνιστούν στον κατάλογο του «δεν σώνουμε».
Ακούσαμε πολλές φορές ατάκες του στυλ «ξεκινάμε άμεσα» αλλά ποτέ, ούτε μια απάντηση (πειστική ή όχι δεν έχει σημασία) για το τι έφταιξε και δεν έγιναν όσα με έμφαση ανακοινώνονταν πως θα συμβούν (από το περιβόητο αθλητικό κέντρο στο κολυμβητήριο της Αγυιάς, έως τους αγώνες πόλο που θα αναβίωναν στον μόλο). Γραφειοκρατία, ναι. Αλλά δεν τη γνώριζαν οι ειδήμονες; Ή, να το πάρουμε αλλιώς, δεν είναι ειδήμονες ακριβώς για αυτό το λόγο; Για να γνωρίζουν τη γραφειοκρατία και να σχεδιάζουν με βάση τα δεδομένα της; Η αλήθεια είναι ότι κάποια στιγμή χαθήκαμε ανάμεσα σε πληροφορίες για καθυστερήσεις με ευθύνη των ντόπιων και καθυστερήσεις με ευθύνη της προηγούμενης κυβέρνησης που έταζε κονδύλια, αλλά αυτά δεν έρχονταν. Και εκεί χαμένοι μείναμε. Καλό θα ήταν να έχουμε, έστω και τώρα τις απαντήσεις.
Τι περίμεναν οι παρατηρητές;
Όλο αυτό το σκηνικό είχε συμμέτοχους, είχε και παρατηρητές. Οι οποίοι περίμεναν. Και περιμένοντας έφτασαν στο τέλος να αντιδρούν την πιο ακατάλληλη στιγμή. Την ώρα του τελικού σπριντ.
Ο μεν δήμος της Πάτρας, ο οποίος δεν προχώρησε στην ανάληψη πρωτοβουλιών για τους αγώνες δείχνοντας εξ αρχής την καχυποψία του, αρκέστηκε σε επιστολές προς την κυβέρνηση που επέστρεφαν είτε αναπάντητες, είτε με έωλες υποσχέσεις. Είναι άλλωστε γνωστή η πορεία των επιστολών όπως είναι γνωστή και η δυνατότητα και κατά κανόνα η διάθεση του δήμου να προχωρά σε πολύ πιο δυναμικές κινήσεις όταν το επιθυμεί, κάτι που δεν έκανε επί μήνες, αλλά το έπραξε τις τελευταίες 6 ημέρες πριν τους αγώνες. Το ίδιο συνέβη και με τους εκπροσώπους της νέας κυβέρνησης. Επί μήνες παρακολουθούσαν (ο πρόεδρος της Οργανωτικής Επιτροπής μάλιστα ήταν και υποψήφιος δήμαρχος και είχε βήμα για να εκφραστεί ή να διαμαρτυρηθεί) και ανέλαβαν δράση με επίκριση και μάλιστα σφοδρή όταν άλλαξε η «φρουρά» και η καυτή πατάτα έφτασε στα χέρια τους. Το ίδιο συνέβη και με άλλους (τους περισσότερους θα λέγαμε) φορείς. Το ερώτημα που πρέπει εδώ να απαντηθεί είναι γιατί η αφύπνιση άργησε τόσο; Διότι κάποιοι έλεγαν, αλλά και κάποιοι τους πίστευαν ή έκαναν πώς.
Υπάρχουν σκοτεινά σημεία; Και ποιος θα τα φωτίσει;
Όπως συμβαίνει σε όλες αυτού του είδους και του ύφους τις διοργανώσεις, υπάρχει διάχυτη μια αίσθηση σκοτεινότητας, υπόπτων συναλλαγών και παρατυπιών που κάνει το γύρο της πόλης στα πηγαδάκια μαζί με το ερώτημα «ποιοι τα φάγανε;» και την ανθρωποφαγική γενίκευση που συμπυκνώνεται συνήθως σε ένα «αλλά οι πουλημένοι οι δημοσιογράφοι δεν τα γράφουν αυτά». Είθισται άλλωστε τα τελευταία χρόνια όλα να καταλήγουν κάπου εκεί. Στους δημοσιογράφους. Στην προκειμένη περίπτωση η σκοτεινότητα, έλαβε και το χαρακτήρα δημοσίων δηλώσεων.
Ο πρόεδρος της Οργανωτικής Επιτροπής, άφησε πολλές φορές αιχμές ή υπόνοιες για «φαγοπότι», για υπερκοστολογήσεις και άλλα παρεμφερή. Δεσμεύτηκε επίσης ότι θα φέρει στοιχεία για τα λεγόμενά του αμέσως μετά τη λήξη των αγώνων, ενώ θα κινήσει διαδικασίες εξονυχιστικού ελέγχου. Αυτό είναι απαίτηση της πόλης. Σε μερικές περιπτώσεις είναι και απαίτηση των θιγόμενων. Αναμένουμε με ενδιαφέρον να δούμε τι συνέβη, τι και ποιος, πώς, διαχειρίστηκε τα κονδύλια των αγώνων. Το να παραμείνουν οι σκιές, δίχως απαντήσεις, είναι εστία… μόλυνσης για την πόλη και τους ανθρώπους της.
Πήραμε κάτι τελικά από τους αγώνες;
Το μεγάλο ερώτημα είναι αυτό. Και έχει δύο ειδών απαντήσεις. Η μια είναι ότι όχι, δεν πήραμε. Είναι αυτή που εστιάζει στις υποδομές που δεν έγιναν, στο ότι η Πάτρα με την αναχώρηση των αποστολών είναι σαν να μην υποδέχθηκε ποτέ τους Παράκτιους. Είναι η απάντηση που λέει ότι δεν καταφέραμε την προβολή της πόλης, την κίνηση της οικονομίας της, ή την διάχυση των επισκεπτών στην πόλη και τα αξιοθέατά της.
Όλα αυτά τα περιμέναμε από τους αγώνες, αλλά δεν ήρθαν. Ίσως είχαν καλλιεργηθεί πολύ υψηλές προσδοκίες, ίσως πάλι, απλώς σταθήκαμε κατώτεροι των προσδοκιών.
Αγώνες όμως είναι και το ταξίδι της Πάτρας στον κόσμο μέσα από τις την τηλεόραση και το διαδίκτυο. Είναι και το ταξίδι της μέσα από τα κινητά και τις διηγήσεις των αθλητών. Είναι η τεχνογνωσία που αποκτούν οι Πατρινοί μέσα από την ενασχόλησή τους με τέτοιας εμβέλειας αγώνες. Είναι η κατοχύρωση της πόλης ως αθλητικού προορισμού, ως σημείου αναφοράς μεγάλων γεγονότων. Είναι η γιορτή που ζήσαμε, η συμμετοχή, η χαρά της αθλητικής συνάντησης, η εξωστρέφεια, η «ζύμωση» με τον κόσμο της Μεσογείου, η συνομιλία με άλλους λαούς.
Είναι τέλος, η ικανοποίηση του «τα καταφέραμε», κόντρα στα προγνωστικά και τις Κασσάνδρες. Κι αυτό το τελευταίο, είναι το πιο ενδεικτικό σημάδι του dna μας.
Και επειδή η ήττα είναι ορφανή, και η νίκη έχει πολλούς γονείς, ίσως θα πρέπει να υπάρξει και μια αναγκαία αποσαφήνιση. Για το γεγονός ότι τελικά σταθήκαμε όρθιοι και κάναμε αγώνες με αξιοπρέπεια, ευθύνεται η προετοιμασία των προηγούμενων ή η ετοιμότητα των επόμενων που κλήθηκαν να διαχειριστούν τους αγώνες στο νήμα;
