Πολύς λόγος γίνεται πλέον για την εστίαση και την επόμενη μέρα σε αυτή. Και δυστυχώς και εδώ η επόμενη μέρα είναι πολύ θολή αναμένοντας τις τελικές αποφάσεις του πρωθυπουργού, που θα ανακοινωθούν την Δευτέρα.
Όμως, οι διαρροές έχουν φέρει μεγάλη ανησυχία στον κόσμο. Καθώς, ενώ κατά γενικά ομολογία η κυβέρνηση διαχειρίστηκε μέχρι τώρα άριστα την υγειονομική παγκόσμια κρίση, πλέον η άρση των μέτρων, η σταδιακή άρση, δεν χαρακτηρίζεται πια απ όλους ικανοποιητική και μπρος στον γκρεμό μπροστά μας του επερχόμενου κραχ που πολλαπλασιάζεται για μια μικρή χώρα σαν την Ελλάδα προερχόμενη από μνημόνια και ουσιαστικά σε επιτήρηση (σ.σ ενδεικτικά δεν μπορούμε καν να αποφασίσουμε για την προσταστία της Α’ κατοικίας μόνοι μας) και με τους βασικούς κλάδους της οικονομίας, όπως τουρισμός και εστίαση, να είναι οι πιο βαρέως πληττόμενοι.
Ασφαλώς, προέχει η δημόσια υγεία, αλλά εξίσου προέχει και η δημόσια οικονομία και σε μια χώρα που δεν μπορεί να κόψει απλά και λαϊκά χρήμα, πρέπει να σκεφτούμε και τις συνέπειες ενός επερχόμενου κραχ. Ο τουρισμός και η εστίαση με την άρση και τον τρόπο της, των μέτρων που περιμένουμε να ανακοινωθεί πρέπει να ξεχάσουν την φετινή χρονιά.
Πάμε, όμως, στην εστίαση, που δεν γεμίζει το μάτι, αλλά έχει 120.000 επιχειρήσεις με καφέ, φαγητό, διασκέδαση και απασχολεί 600.000 κόσμο(!) και αυτοί ζουν οικογένειες, ενώ πολλά νέα παιδιά βγάζουν τα έξοδα φοίτησης στα Πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ. Πηγαίνετε μια βόλτα στην Πάτρα πχ να δείτε πόσοι φοιτητές δουλεύουν για να μπορέσουν να φοιτήσουν, καθώς δεν έχουν όλοι πλούσιους γονείς για να στέλνουν μηνιαία τσεκ με 500αρικα.
Η μεγάλη θεατρική παράσταση “Ο θάνατος του εμποράκου” δεν είναι ένα τυπικό οικογενειακό δράμα, είναι μια υπαρξιακή τραγωδία και ο Γουίλι Λόμαν, με τη σειρά του, ένα αρχέτυπο καθώς συνθλίβεται κάτω από τους κανόνες του καπιταλισμού και τις ψευδαισθήσεις που αυτός του έχει δημιουργήσει, όπως διάβασα στην ανάλυση -σχόλιο της Στέλας Χαραμή στο monopoly.gr. Στην Ελλάδα πάμε για τον θάνατο της εστίασης με τους κατάλληλους συνειρμούς.
Κάπως έτσι “ξημερώνει” ο Έλληνας επιχειρηματίας στην εστίαση και ειδικά οι περισσότεροι, που δεν έχουν τα μεγάλα μπουζούκια ή τα ουάου εστιατόρια πολυτελείας. Και κάπως έτσι, ίσως αντιμετωπίζεται. Όμως, είναι αυτοί που φέρνουν καθημερινά ροή εσόδων στα ταμεία του κράτους, ειδικά με το ΦΠΑ και είναι και ο πιο εύκολος χώρος να εργαστεί κάποιος στις ηλικίες 20-30, που το κράτος δεν έχει να παρουσιάσει τίποτα απολύτως διαχρονικά σχεδόν, καθώς δεν έχουμε το πρόγραμμα των ΗΠΑ πχ.
Η εστίαση είναι θα έλεγε κανείς σε καταδίωξη, αόρατη ασφαλώς. Τα μνημόνια την κτύπησαν, αλλά άντεξε. Στην συνέχεια της έφεραν τον αντικαπνιστικό, που εδώ είναι και το οξύμωρο, σύμφωνα με κάποιες έρευνες ίσως και να προστατεύει διαβάσαμε η νικοτίνη από τον κορωνοϊό! Το πλήγμα αυτό ήρθε να το γιγαντώσει ο κορωνοϊός. Ήδη μετράνε δύο μήνες λουκέτου και πάνε για τρεις αισίως. Και ανάλογα το είδος. Θα έπρεπε ακόμα και οι ειδικοί επί του θέματος κυβερνητικοί σύμβουλοι, να έχουν ανθρώπους της πιάτσας, του πεζοδρομίου, αυτούς που πολλές φορές χλευάζουν, αλλά ξέρουν καλύτερα, γιατί καλύτερα ξέρει πάντα αυτός που είναι μέσα στα πράματα και όχι στο γραφείο. Υπάρχουν άνθρωποι που έκαναν από πέρσι επενδύσεις μεγάλες, αγόρασαν χώρους, έβαλαν δάνεια και τα πρώτα δύο χρόνια είναι ο στόχος της απόσβεσης και εφόσον πας καλά. Αν δεν το κάνεις, σε παίρνει από κάτω με ότι συνεπάγεται.
Αυτοί οι άνθρωποι τι θα κάνουν; Δεν έχουν όλοι σεντούκια και χρηματοκιβώτια για να τραβήξουν από εκεί. Αυτοί είναι μετρημένοι στα δάχτυλα. Στην εστίαση μαζεύτηκαν παρεάκια και με ένα 20αρικο που είχε μαζέψει ο καθένας έκαναν το μαγαζάκι τους το μικρό και έβγαζαν ένα καλό μηνιάτικο και απασχολούσαν κόσμο. Ακόμα και 20 άτομα απασχολεί ένα μικρό μπαράκι που πάει καλά. Αυτοί τι θα κάνουν σήμερα; Δεν λέω καν για τα μικρά νησιά που δεν προλαβαίνουν λογικά σχεδόν τίποτα με την μικρή τους σεζόν.
Τα χιλιάδες παιδιά που εργάζονταν στην εστίαση στα νησιά και δούλευαν σκληρά ένα εξάμηνο ή λίγο λιγότερο για να την βγάζουν το χειμώνα, πως θα την βγάλουν και το καλοκαίρι ακόμα, καθώς όσα ανοίξουν θα είναι με μειωμένο προσωπικό; Οι ιδιοκτήτες που δεν είναι όλοι φραγκάτοι και πορσάκηδες και δεν πήραν ούτε ευρώ τι θα κάνουν; Το ότι πλήρωσαν με έκπτωση στο ενοίκιο που χρωστάνε δεν σώζει την κατάσταση. Οι άνθρωποι αυτοί ρώτησε κανείς πως ζούσαν; Και καλά ένα δίμηνο πάει καλά πες. Μετά; Περίμεναν πως και πως να ανοίξουν και περίμεναν το λεγόμενο ελατήριο της κατανάλωσης. Όμως, πλέον δεν υφίσταται αυτό, καθώς όλα άλλαξαν.
Ο κόσμος δεν έχει ψυχολογία και θα κάνει οικονομία, καθώς καθημερινά ακούμε για νέο κύμα πιθανό της πανδημίας το χειμώνα. Όσοι επένδυσαν ή ασχολήθηκαν με την εστίαση αρχίζουν και νοιώθουν ότι είναι ξένα σώματα στην κοινωνία και σε καταδίωξη από πολλές απόψεις. Θα ανοίξουν τα μαγαζιά τους και θα πρέπει να πληρώσουν τα μισονοίκια για τρεις μήνες και να ρίξουν χρήμα για προμήθειες που δεν ξέρουν και τι πρέπει να υπολογίσουν. Οι φραγκάτοι δεν έχουν πρόβλημα, αλλά δεν πάνε σε πάνω από το 1% των επιχειρήσεων.
Τα περίφημα ντελίβερι ουσιαστικά δεν δούλεψα, καθώς ο κόσμος μαγείρεψε σπίτι. Μου έλεγαν φίλοι με ταβέρνες ότι και ντελίβερι που είχαν δεν δούλεψε και είχαν απώλειες τζίρου πάνω από 80% σε σχέση με την κανονική λειτουργία.
Στην ουσία, βέβαια, η νέα τάξη που διαμορφώνεται στον χώρο σου λέει εμμέσως πλην σαφώς ότι πρέπει να έχεις ή πριβέ μαγαζιά για τους άνετους ή γίνε ντελιβεράς. Θα περίμενε κανείς να κεφαλοποιήσει η χώρα μας την άριστη μέχρι τώρα διαχείριση και να δώσει βάθος στην εστίαση έστω με κανόνες. Δεν δείχνει πρόθεση να το κάνει.
Ακόμα και σε ένα μήνα πόσοι θα ανοίξουν και γιατί; Οι επιχειρηματίες είναι σε απόγνωση σε όλα τα είδη. Άγχος και στρες τι θα γίνει το χειμώνα. Άγχος και στρες να βγάλουν τα έξοδα σε μια χαμένη χρονιά τώρα με μειωμένο χώρο προσφοράς. Καταρχάς δεν ξέρουν πως θα αντιδράσει ο κόσμος. Στην αρχή θα βγουν όλοι μάλλον μαζικά, αλλά γρήγορα θα “μαζευτούν” οικονομικά. Τα χαιλίκια πλέον θα είναι απομονωμένα και σε ελάχιστα μαγαζιά. Ο κόσμος τι διάθεση θα έχει; Θα έχει να πιει, να φλερτάρει; Και πως να φλερτάρει; Στο κλαμπάκι πήγαινες για να φλερτάρεις. Όταν είσαι σε απόσταση τι νόημα έχει; Γιατί να χαλάσει λεφτά ο πελάτης όταν θα είναι σαν απομονωμένος; Και ο επιχειρηματίας τι να κάνει; Να ακριβύνει τα ποτά και τα φαγητά; Δεν γίνεται. Για να βγάλει την ζημιά και τα έξοδα έχοντας πλέον μικρότερο χώρο. Να πληρωθεί από την κατανάλωση πλέον δεν μπορεί καθώς μίκρυνε ο χώρος. Άρα, μειώνει προσωπικό και περιμένει να βγάλει τα έξοδα. Δύσκολα θα βγουν όμως. Καθώς ο κόσμος δεν θα χωράει κιόλας και οι καλοί πελάτες σε ένα καλό μαγαζί θα ενοχληθούν που δεν θα χωράνε και θα εμφανιστεί η παλιά πόρτα εξ ανάγκης πια. Άρα, και χαμένοι πελάτες για καλά μαγαζιά, όχι βέβαια οι “πρωτοκλασάτοι”΄
Ένα μαγαζί κλαμπάκι πχ των 1000 ατόμων που έβαζε και 1500 έκανε ένα τζίρο πχ 13-15000 σε μια επαρχιακή ή τουριστική πόλη-μέρος. Τώρα θα βάλει 300-400 και λογικά θα γεμίσει. Θα έχει και πρόβλημα με όσους δεν χωράνε και ήταν πελάτες. Η κατανάλωση θα είναι μικρότερη. Άρα, πάει για ένα 3,5αρι, άντε 4000. Βγάλτε κάβες που είναι σχεδόν 20-25% στα καθαρά ποτά. Βγάλτε προσωπικό, έστω μειωμένο και άρα άμεσα αυξάνει η ανεργία, είναι για πλάκα με τις εισφορές ένα 800αρι. Βγάλτε Dj, τα Pr και την μικρή σου έστω διαφήμιση, το ρεύμα, δικαιώματα, ασφάλειες, ασφάλεια και δεν σταματάς να μετράς. Βγάλε και το ΦΠΑ και κέρδος δεν μένει! Αν μείνει κανένα 200ρικο για να φας ενώ θα έχεις γεμάτο μαγαζί και καλό μαγαζί θα είναι επιτυχία και θα το σπάσεις για να φάνε όλοι οι μέτοχοι! Πολλοί δεν θέλουν να ανοίξουν. Αν δεν ανοίξουν σκέπτονται ότι αποκόπτονται. Το χειρότερο είναι ότι κανείς δεν τους καλύπτει οικονομικά και λογικά γρήγορα θα βρεθούν με αγωγές για τα ενοίκια και όχι μόνο. Κοινώς τους ιδιοκτήτες δεν τους σκέφτεται κανείς όπως λένε και οι ίδιοι. Σαν παιδιά ενός κατώτερου Θεού όταν όμως μαζί με τα μέλη των οικογενειών 1εκ(!) άτομα ζουν από την εστίαση. Και μιλάνε για εστίαση-τουρισμό για 300χ ανέργους ήδη…
Και το χειρότερο; Δεν υπάρχει φως στο τούνελ, να πεις κάνουμε υπομονή, τσοντάρουμε με δανεικά και ότι άλλο, άλλα μετά θα δουλέψουμε. Εδώ δεν ξέρεις μετά τον κορωνοίο, όταν λυθεί το πρόβλημα που δεν ξέρουμε πότε, τι λεφτά και δυνατότητες θα έχει ο κόσμος και πόσο θα τον έχει επηρεάσει όλο αυτό στις συνήθειές του. Κοινώς μπλέξαμε και αναφέρομαι στους πολλούς ανθρώπους του χώρου σε όλα τα επίπεδα.
Η κυβέρνηση έπρεπε ή πρέπει να κινηθεί άμεσα στο νευραλγικό τομέα αυτό της οικονομίας. Και να τον περιβάλλει με αγάπη. Κατανοητή και η θέση της που κάνεις δεν θα ήθελε να είναι. Ασφαλώς, ανησυχεί ειδικά για τα νησιά και μεταθέτει πολλά για πιο μετά εκεί, αφού δεν υπάρχουν και οι ιατρικές υποδομές. Δεν έχει και άδικο.
Επίσης, σαφώς προέχει το ιατρικό κομμάτι, αλλά όπως λένε και οι άνθρωποι του χώρου να βρεθεί, αφού πάμε καλά μια ισορροπία, “μην πεθάνουμε με ασφάλεια μετά”! Άλλωστε, μάλλον για ένα διάστημα πρέπει να ζούμε με την πανδημία. Ακόμα και ένας μήνας κλειστά καφέ και εστιατόρια, όταν θα μπορείς να είσαι στο πάρκο πχ είναι ανεξήγητο. Και, φυσικά, πως θα ζήσει ο κόσμος αυτός, ο άνεργος ακόμα και όταν θα ανοίξουν όλα.
Όλοι έχουν δίκαιο. Το θέμα είναι να ισορροπήσουμε πάνω στο σχοινί.
-άρθρο του Σωτήρη Γεωργίου στο basketblog.gr
