Βρίσκω γελοία την πολιτική ζωή του προτεκτοράτου -και τον Κυριάκο Μητσοτάκη γελοίο και κάθαρμα-, αλλά έχω εντυπωσιαστεί από αυτό που συμβαίνει στον ΣΥΡΙΖΑ μετά την εκλογή του Στέφανου Κασσελάκη.
Μπορεί να μην ψηφίζω καν αλλά σκέφτομαι αυτούς που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ, περιμένοντας ένα καλύτερο αύριο. Τους καημένους.
Ο Στέφανος Κασσελάκης αμολάει τη μία κουλαμάρα μετά την άλλη, και μετά παραπονιέται πως ό,τι λέει περνάει από κόσκινο. Ας τον ενημερώσει κάποιος πως είναι πρόεδρος του κόμματος που είναι αξιωματική αντιπολίτευση -έστω σε ένα προτεκτοράτο- και μιλάει σαν πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ και όχι σαν ο Στέφανος από το καφενείο που πετάει και τις μπαρούφες του, ενώ παίζει πρέφα με τον Μήτσο και την παλιοπαρέα, ούτε σαν τρολ του Twitter.
Ο Στέφανος Κασσελάκης δήλωσε πως αυτό που ονειρεύεται είναι “μία επιστροφή στην παλιά νοικοκυρεμένη Ελλάδα”… “Δεν είναι δυνατόν να έχουμε πολίτες δύο κατηγοριών στην Ελλάδα”…“Στην Ελλάδα όπου ο νοικοκύρης είχε το σπίτι του καθαρό, τηρούσε τους κανόνες, τους νόμους και είχε ενδιαφέρον και ενσυναίσθηση για τον γείτονά του”.
Πώς είναι δυνατόν να δηλώνει αυτό ο Κασσελάκης και να μη σχολιαστεί; Ο ΣΥΡΙΖΑ πορεύτηκε κοροϊδεύοντας τους νοικοκυραίους και τώρα θέλει νοικοκυραίους; Να μη σχολιαστεί αυτό;
Εν τω μεταξύ, ο Κασσελάκης λέει ότι ονειρεύεται επιστροφή στην παλιά νοικοκυρεμένη Ελλάδα, που δεν υπάρχουν πολίτες δυο κατηγοριών και ο νοικοκύρης ενδιαφέρεται για τους γείτονές του, αλλά ο ίδιος ζει μάλλον κάπως απομονωμένος από τους γείτονές του στη σουίτα του The One Acropolis.
Αν ο Στέφανος Κασσελάκης ονειρεύεται επιστροφή στην παλιά νοικοκυρεμένη Ελλάδα και θέλει να επικοινωνεί με τους γείτονές του, γιατί δεν αφήνει τη σουίτα των εκατοντάδων ευρώ τη βραδιά στο The One Acropolis και να πάει να μείνει σε μια εργατική πολυκατοικία στο Δουργούτι; Ή τουλάχιστον, ας πάει στη λαϊκή Φιλοθέη να μείνει δίπλα στην εμβληματική αγωνίστρια της Αριστεράς, την Έλενα Ακρίτα.
Ο Στέφανος Κασελάκης μου θυμίζει τον Διονύση Σαββόπουλο, που, μετά την χρεοκοπία της χώρας, ανέβασε τον “Πλούτο” του Αριστοφάνη στην Επίδαυρο, και στο τέλος της παράστασης τραγουδούσε το τραγούδι του Τώνη Μαρούδα «Μας φτάνει μόνο ένα κύμα στο ακρογιάλι κι ένα σπιτάκι φτωχικό στην αμμουδιά”. Βέβαια, του Διονύση Σαββόπουλου δεν του φτάνει ένα σπιτάκι φτωχικό στην αμμουδιά -εμείς θέλει να ζήσουμε φτωχικά-, ενώ προωθεί και την καταπάτηση του αιγιαλού που είναι παράνομη· η καταπάτηση του αιγιαλού είναι παράνομη για τους φτωχούς -και τους απαγορεύεται και το free camping-, οι πλούσιοι έχουν βίλα πάνω στην αμμουδιά και την παραλία ιδιωτική.
Έχετε παρατηρήσει πως όλοι οι ζάπλουτοι θέλουν να υποδείξουν στους φτωχούς πώς θα ζήσουν; Και οι φτωχοί πάνε και ψηφίζουν τους ζάπλουτους για να τους λύσουν τα προβλήματα αλλά το μόνο που καταφέρνουν είναι να γίνονται αυτοί πιο φτωχοί και οι ζάπλουτοι πιο ζάπλουτοι.
Και βέβαια, υπάρχει το θέμα του ποια είναι αυτή η νοικοκυρεμένη Ελλάδα στην οποία θέλει να επιστρέψει ο Κασσελάκης· καλά, όχι ο ίδιος, αυτός θα συνεχίσει να μένει στην ταπεινή σουίτα με θέα την Ακρόπολη, για εμάς τους άλλους το λέει. Για εμάς τους …ευάλωτους. Δεν υπάρχουν φτωχοί στην Ελλάδα, στην Ελλάδα υπάρχουν ευάλωτοι.
Η Ελλάδα δεν ήταν ποτέ νοικοκυρεμένη -μόνο επί Τουρκοκρατίας ήταν κάπως νοικοκυρεμένος αυτός ο τόπος-, ενώ οι “νοικοκυραίοι” θεωρούν πως η Ελλάδα ήταν νοικοκυρεμένη επί χούντας.
Υποθέτω πως ο Στέφανος Κασσελάκης βλέπει πολλές από αυτές τις ελληνικές τηλεοπτικές σειρές που διαδραματίζονται το ’50 και το ’60, και αναπολεί τα προξενιά, τις προίκες, την παρθεvιά, τους αρραβώνες, τους παπάδες, τους ενωμοτάρχες και άλλα τέτοια …νοικοκυρεμένα.
Επίσης, ο Στέφανος Κασσελάκης πρέπει να βλέπει και ταινίες του “παλιού καλού ελληνικού κινηματογράφου”.
Μπορεί εκατομμύρια Έλληνες να μεγάλωσαν με τις ταινίες της Φίνος Φιλμ αλλά αυτές οι ταινίες γυρίστηκαν πριν από 50 και 60 χρόνια.
Χωρίς να θέλω να αμφισβητήσω πως κάποιες από αυτές τις ταινίες ήταν καλές, θα πρέπει να πω πως αυτές οι ταινίες δεν έχουν και μεγάλη σχέση με την πραγματικότητα της εποχής εκείνης.
Οι δεκαετίες του ’50 και του ’60 δεν ήταν πλούσια αγόρια που ερωτεύονται φτωχά -πλην τίμια- κορίτσια και τα παντρεύονται στο τέλος της ταινίας, ενώ, εν τω μεταξύ, έχουν ξεσκιστεί στα τραγούδια, στα χασαποσέρβικα και στα σέικ.
Οι δεκαετίες του ’50 και του ’60 ήταν δεκαετίες διωγμών, εξορίας και πιστοποιητικών κοινωνικών φρονημάτων, ενώ μετά ακολούθησε και μια χούντα.
Αυτά δεν υπάρχουν στις ταινίες της Φίνος Φιλμ και των άλλων κινηματογραφικών εταιρειών εκείνης της εποχής.
Ίσως, αν δεν υπήρχε λογοκρισία, να είχαν γυριστεί και τέτοιες ταινίες.
Το κακό με τις ταινίες της Φίνος Φιλμ είναι πως οι Έλληνες τις βλέπουν και νοσταλγούν κάτι που δεν έζησαν.
Το ακόμα χειρότερο είναι πως οι Έλληνες νοσταλγούν κάτι που δεν υπήρξε ποτέ.
Δηλαδή, οι Έλληνες νοσταλγούν ένα ψέμα που δεν έζησαν. Ένα ακόμα.
Ας πει κάποιος με τρόπο στον Κασσελάκη πως στη νοικοκυρεμένη Ελλάδα του παλιού ελληνικού κινηματογράφου, ο μόνος ρόλος για έναν ομοφυλόφιλο σε ταινία ήταν αυτός του Φίφη, ενώ θα γελούσαν όλοι μαζί του και το κράξιμο θα έπεφτε βροχή.
Στην παλιά νοικοκυρεμένη Ελλάδα, ο Στέφανος Κασσελάκης θα ήταν αναγκασμένος να παντρευτεί μια κοπέλα της τάξης του, να κάνει παιδάκια μαζί της και να κάνει τον εαυτό του και άλλους ανθρώπους δυστυχισμένους.
Όχι, παλιά δεν ήταν καλά. Σήμερα, σε πολλά θέματα, η ελληνική κοινωνία είναι πολύ καλύτερη και πιο ειλικρινής από το παρελθόν.
Το πρόβλημα με τους Έλληνες είναι πως θέλουν να πάνε μπροστά, κοιτώντας συνέχεια στο παρελθόν και στην “ένδοξη” Ιστορία τους.
Δεν μπορείς να προχωρήσεις μπροστά, ενώ κοιτάς συνέχεια πίσω. Θα πέσεις και θα σκοτωθείς.
