…Υπήρξαν φορές που άκουσα κάποιον να λέει το όνομά σου στους δρόμους της Αθήνας και γύρισα με αγωνία να σε δω, αλλά, φυσικά, δεν ήσουν εκεί. Το κάνουν και οι σκύλοι αυτό. Ψάχνουν να βρουν το αγαπημένο τους πρόσωπο, όταν ακούν το όνομά του.
Σκέφτομαι πως σε αγάπησα σαν σκύλος. Απόλυτα. Χωρίς εγωισμό. Χωρίς να περιμένω κάτι. Αλλά ούτε μου ζήτησες να σε αγαπήσω, ούτε είμαι σκύλος. Και ξέρω πως έχω κι εγώ αγαπηθεί στη ζωή μου και αδιαφόρησα. Γιατί δεν ήμουν αυτός που αγαπούσε. Όπως λέει ο Λακάν, αγάπη είναι να δίνεις κάτι που δεν έχεις σε κάποιον που δεν το θέλει. Αλλά οι σκύλοι δεν το ξέρουν αυτό και δεν τους νοιάζει. Ευτυχώς για αυτούς.
Ξέρεις, οι σκύλοι αγαπούν και όλους τους ανθρώπους που αγαπάς εσύ. Τους αγαπούν επειδή τους αγαπάς εσύ. Οι σκύλοι αγαπούν και τις γάτες σου. Επειδή τις αγαπάς εσύ. Θα μπορούσες να πεις πως είναι κόντρα στη φύση τους να αγαπούν τις γάτες σου αλλά το κάνουν. Επειδή αγαπούν εσένα.
Πήγαινα κάθε μέρα στην ταβέρνα που μιλήσαμε για πρώτη φορά, με την ελπίδα να σε συναντήσω ξανά. Μια μέρα είχε ένα βάζο με λουλούδια πάνω στο τραπέζι που καθόσουν και το θεώρησα καλό σημάδι. Αλλά δεν ήρθες ποτέ. Και μετά σταμάτησα να πηγαίνω. Δεν πήγα ποτέ ξανά. Γιατί δεν το άντεχα. Και ο σκύλος γυρνάει συνέχεια στα μέρη που ήταν με το αγαπημένο του πρόσωπο. Ο σκύλος για πάντα.
Όλα αυτά για τους σκύλους σου τα γράφω από αμηχανία. Θέλω να σε δω ξανά, να σε αγγίξω ξανά, να σε φιλήσω ξανά, αλλά αυτό δεν εξαρτάται από εμένα.
….
I can’t make you love me. If I could, I would.
(Αυτό είναι ένα απόσπασμα από ένα πολύ μελοδραματικό γράμμα που έγραψα πριν από πολλά χρόνια -ήταν γραμμένο στα αγγλικά- και δεν έστειλα ποτέ. Αφού δεν το έστειλα, δεν πήρα και απάντηση αλλά την απάντηση την έδωσε η ζωή, που έχει τους δικούς της νόμους και αδιαφορεί για τα αισθήματά μας και για την απελπισία που μπορεί να νιώσουμε κάποιες φορές. Αυτό το κείμενο είναι αφιερωμένο στον Νέμο, τον σκύλο του Alex και της Katharina. Ο Νέμο πέθανε πριν από τρεις μέρες, την 1η Μαρτίου. Ο Νέμο ήταν υπέροχος. Ήταν όλη η αγάπη του κόσμου. Και αγαπήθηκε σαν θεός. Τον Νέμο, τον γνώρισα το καλοκαίρι του 2011 στο Χαλκί της Νάξου, όταν ήταν κουτάβι, και τον είδα τελευταία φορά το περασμένο καλοκαίρι στο ίδιο μέρος. Νέμο, εμείς οι Έλληνες μαθαίνουμε από μικροί για το δάκρυ του Οδυσσέα, όταν επέστρεψε ρακένδυτος στην Ιθάκη από την Τροία, και ο πρώτος που τον αναγνώρισε ήταν ο Άργος, που δεν μπορούσε πια να περπατήσει αλλά κούνησε την ουρά του, όταν αναγνώρισε τον άνθρωπο που τον μεγάλωσε. Και μετά πέθανε. Μπορεί, όταν μεγαλώσεις πια, να διαπιστώσεις πως αυτός που σε αγάπησε περισσότερο από όλους στη ζωή σου ήταν ένας σκύλος. Ένας Νέμο. Νέμο, αγάπησες και αγαπήθηκες. Και όπως σου είπε ο Άλεξ, “καλή αντάμωση”.
πηγή: pitsirikos.net
