Τότε που τα κέντρα δούλευαν επτά φορές την εβδομάδα, την εποχή της “απαίσιας” δικτατορίας, φωτογραφηθήκαμε αγκαλιασμένοι όλοι, για να ξεκινήσουμε τη νέα σεζόν στην “Αθηναία” του αλησμόνητου Μιχάλη Χαλκιαδάκη. Ενός κορυφαίου επιχειρηματία, που αναγνώριζε τη βοήθεια που του πρόσφερα και σχεδόν σε όλα τα προγράμματα – στα έξι κέντρα – που είχε, άκουγε τη γνώμη μου.
Πρώτος από όλους, ένας φίλος σερβιτόρος που τον φωνάζαμε Τζελέπη, γιατί ήταν ίδιος με τον γνωστό κωμικό μας ηθοποιό.
Δεύτερος ο τραγουδιστής Άγγελος Αθανασόπουλος. Ένα χρυσό παιδί, που τη μια μέρα πόνεσε το κεφάλι του, και σε δέκα ημέρες έφυγε από την καταραμένη.
Μετά ο Αντύπας, με το ποτήρι τη σαμπάνια του. Ήταν πάντα…λάρτζ. Και δεν θέλω αχχαχα.
Πίσω του ένας πιτσιρικάς, ο Τάκης Θεοδώρου, που διατήρησε μέχρι σήμερα τις φιλίες του. Γι αυτό, ξεσκίζει στη δουλειά του.
Κάτω στη…βάση, εγώ με τα δυο …βοσκοπουλάκια σερβιτόρους. Το…νέο και τον πιο παλιό.
Και το “παληκαράκι” με το πράσινο, – που …έχανε αρκετά λάδια – και παρ’ ολίγο να με στείλει.
Όταν μπλέχτηκα σε ένα καυγά για να βοηθήσω τον Γιώργο Βοιδονικόλα, που του την είχαν “πέσει” αρκετοί, υπήρξαν …απώλειες και όταν πλάκωσαν τα ..μπατσάδικα και ο Χαλκιαδάκης τους έλεγε “Δεν τον ξέρουμε. Πελάτες ήταν και χτυπήθηκαν μεταξύ τους”.
Πετάχτηκε το…υιοθετημένο “Τι δε είδε κύιε Μιθάλη. Ο Κολοβουγιάννης ντε ήτανε”. Και εξαφανίστηκα ένα τριήμερο από τη πρωτεύουσα.
– πηγή: Από το facebook του Αντρέα Κουβελογιάννη (06.5.2020)
Διαβάστε επίσης : Η ομάδα «κρούσης» της τότε όμορφης «αθηναικής νύχτας»
