Συγγνώμην, αλλά πάλι θα έρθω κόντρα στην πλειοψηφία. Στη φωνακλού πλειοψηφία, που μας καλεί να χαρούμε, να χειροκροτήσουμε να πανηγυρίσουμε, επειδή ένας από το πουθενά, ήρθε να μας σώσει. Να τα βάλει με τους πολλούς γνωστούς κακούς. Να αποκαταστήσει την τάξη, να φέρει την αλήθεια. Που πέτυχε την μεγαλύτερη σε δημοτικότητα νίκη των τελευταίων 50 ετών. Όχι, δεν θα πάρω, και με το παρδόν, μένω στην απ’ έξω. Σκοτίστηκα αν με πουν σνομπιστα, γι’ αυτό το λόγο ή εχθρό της κάθαρσης.
Παραμένω αδιάφορος για όλα αυτά που ανεβαίνουν τις τελευταίες μέρες στα social media. Του Ηλία Γκιώνη, έ; Αυτοαποκαλείται ακτιβιστής. Ο κόσμος ενδιαφέρεται, γουστάρει στο φουλ, δεν ρίχνει το μάτι στα αλλά, μονάχα για τις δήθεν αποκαλύψεις του. Καλά κάνει ο κόσμος. Όπως τη βρίσκει. Αλλά στην πραγματικότητα, είναι ό,τι να ‘ναι, άσχετα μεταξύ τους τελείως και σαφώς μηνύσιμα. Με εξαίρεση τις δύο ιστορίες. Το revenge porn του Στάθη Παναγιωτόπουλου και την καταγγελία βιασμού της 24χρονης στη Θεσσαλονίκη. Που αυτά του βγήκαν, μην κοροϊδεύομαστε και του έφεραν απότομα την μεγάλη δημοσιότητα.
Αλλά μετά, ζήτω η τρέλα, η χολή, η λάσπη, η ζήλια. Έχουν βγει από μέσα του και έχουν ξεχειλώσει. Παρέλαση κάνουν. Αντί να εξελιχθεί στο καλό παράδειγμα για όλους, αυτόν που είχαμε ανάγκη, την εξαίρεσή στον κανόνα. Τον καλό ιππότη που δεν θα αφήσει τους κακούς να αλωνίζουν. Δεν είχε όμως αυτή την εξέλιξη. Χειρότερος έγινε, λες και μπήκε μέσα στο σκοτάδι και χάθηκε.
Ε, λοιπόν, εγώ θα σταθώ, σε μια φωτογραφία του, που έφτασε στα χέρια μου. Με έκανε έξαλλο, αγροίκο, να θέλω να τον βρω, να τον κάνω αγνώριστο. Εμετό να θέλω να κάνω. Γιατί δείχνει πολλά για το ποιος είναι, γιατί δεν σέβεται την πίστη μας, όχι μόνο αλλά και την ξεφτιλίζει. Ένας τέτοιος άνθρωπος είναι επικίνδυνος και δεν μπορεί να αποτελεί πρότυπο. Αυτή είναι η δική μου κουβέντα.
Δείτε και καμαρώστε αυτόν, που θέλει να φέρει το #MeToo και στην Ελλάδα.
