Τον έχασε για πρώτη φορά, που έμελλε να είναι και για πάντα, από τη ζωή του και το ένοιωσε αυτό. Να σταματάει ο χρόνος. Και ό,τι υπήρχε γύρω του εξαφανίστηκε. Έσβησαν τα πάντα όλα. Κι ένας κόμπος του έκοψε την αναπνοή. Δεν είχε αυτιά, δεν άκουγε τίποτα, δεν υπήρχε τίποτα. Ήταν ένας χαμένος, ένας δυστηχησμένος χαμένος σε κυκλώνα συναισθημάτων.
Τι ακριβώς ήταν εκείνο που τον έβαλε δέκα μέτρα κάτω από την επιφάνεια του εδάφους; Να το πω εγώ. Ο θάνατος του άρχοντα της πατραϊκής νύχτας, αλλά και πατέρα του, Γιώργου Κόζη, που επήλθε στις 19 Ιανουαρίου 2020. Δηλαδή, ακριβώς ένα χρόνο πριν και ο μικρός γιός του, ο Χρήστος, εξέφρασε με νοσταλγία τις σκέψεις του.
Διαβάστε τι έγραψε στο facebook :
Παγώνουν οι νύχτες, αδειάζουν οι μέρες. Ξεφτίζουν των φίλων οι καλημέρες. Πολλές ανάσες, τελειώνει ο αέρας ασήκωτος, βάρος το τέλος της μέρας. Ακόμα κι αν έφυγες είσαι κοντά μου. Είσαι η όαση στην ερημιά μου. Ακόμα κι αν λείπεις είσαι μαζί μου. Κάνεις παράδεισο την κόλαση μου. Η πόλη με πνίγει, μα εγώ δραπετεύω. Τα ματιά σου δρόμοι, που μέσα ξεφεύγωΗ πόλη με πνίγει απλά κοίταξε μεσ’ αλλιώτικους κόσμους, φυγάδεψε με. Ακόμα κι αν έφυγες…
