Πριν λίγο καιρό μου συνέβη και δεν το ξεχνώ. Ένας παλιόφιλος, μου τηλεφώνησε. Ήθελε να βγούμε.. Όπως κάναμε στα ξεκινήματα μας. Χρειαζόταν έναν ποτάκι, για να μου ανοιχτεί. Δεν ήταν σε θέση να το περάσει έτσι. Παλιά ήταν δυνατός, αλλά πλέον περνάει ζόρια. Ήθελε κάποια βοήθεια, να του δανείσω ένα ποσό, για να ξανασταθεί στα πόδια του. Και μου υποσχέθηκε πως θα μου το επιστρέψει όσο το δυνατόν συντομότερα. Ανταποκρίθηκα στον παλιό φίλο, στη δύσκολη θέση, κατά τα δικά του λεγόμενα.
Το εντυπωσιακό ήταν άλλο. Η ώρα είχε περάσει, έδειχνε έξι το πρωί και μου είπε πως «πρέπει να φύγει. Για να πάει στην εκκλησία. Πρέπει να είναι συνεπής». Συμπεριφέρθηκε σα θα χανόταν, αν δεν πήγαινε.. Σα να όλα μπορεί να τα αλλάξει, αλλά αυτό με τίποτα. Γιατί δεν γίνεται αλλιώς. Τόσο πορωμένος και αποφασισμένος ήταν.
Έτσι και με τις Τρίτες στην Θεσσαλονίκη. Το ραντεβού είναι στο Casper με τον μοναδικό Ηλία Καμπακάκη. Ευτυχώς που υπάρχει. Νιώθουν πολλοί πως δεν θα έβγαιναν από το σπίτι, χωρίς αυτό.
