Στην Αθηναϊκή νύχτα ή Ριβιέρα όπως λέμε πλέον, διαμορφώνεται ένα νέο τοπίο που όμως για τους παλιούς δεν έχει καμία αξία όσο και αν λέμε ότι η κάθε εποχή έχει τα δικά της.
Να σας γυρίσω πολλά χρόνια πίσω; Καθώς ήδη πολλοί έχουμε αρχίσει να αναπολούμε με διαφορετικούς τρόπους τις παλαιότερες εποχές. Που από το Πάσχα και το Μ.Σάββατο το βράδυ παρακαλώ η παραλιακή της Αθήνας ήταν αδιάβατη! . Όσοι ζήσαμε τις χρυσές εποχές της παραλιακής και της αθηναϊκής νύχτας μέχρι το 2010 περίπου, μας πιάνει πλέον μια νοσταλγία, μια πίκρα, μια απελπισία για όσους ακόμα θέλουν να βγαίνουν! Και θυμόμαστε όταν έφευγες πριν την Ανάσταση για να προλάβεις!
Τι να πρωτοθυμηθώ; Τη μάχη για να κλείσεις τραπέζι και να μπεις στα φιρμάτα μαγαζιά; Με έπαιρναν φίλοι επειδή πάντα είχα τις άκρες σε αυτά, για να τους κλείσω ένα τραπέζι για μετά την Ανάσταση και ειδικά για τον Μάη που ήταν ο πιο καυτός μήνας αφού κανείς δεν ήταν διακοπές και κάθε ΠΣΚ όλοι ήθελαν να είναι must! . Θρυλικό Galea στον Ειρηνικό στους καλούς φίλους Κουτρουλιάδες στη Βούλα. Πανικός. Όλα sold out μέχρι Ιούνη τουλάχιστον. Όχι με 300 και 500 άτομα για να μην μπερδεύεστε αλλά με 5000 κόσμο!
Τότε ήταν συνήθεια να κάνουν εγκαίνια τα καλοκαιρινά κλαμπ το Μ. Σάββατο μετά την Ανάσταση και ασφαλώς όλοι ήθελαν να είναι εκεί να δουν τα νέα κλαμπ! Γιατί όλα μα όλα παρουσίαζαν κάτι νέο. Πλέον ο θρυλικός “Ειρηνικός” που είχε και το Galea δεν υπάρχει. Υπήρχε και το θρυλικό Ακρωτήρι πάντα με διάφορες ονομασίες όπως έχει παρελάσει εκεί το θρυλικό επίσης Privilege του Βασίλη Τσιλιχρήστου και πιο πριν μέχρι αρχές του 2000 περίπου το σπουδαίο Buzios στην παλιά Νεράιδα στην αρχή της παραλιακής εκεί μετά το Έδεμ στο Π.Φάληρο( μετά έγινε Κίτσεν Μπαρ). Και αυτοί οι ιστορικοί χώροι πλέον δεν υπάρχουν.
Ιστορικές τοποθεσίες που μεγάλωσαν γενιές και γενιές και γέννησαν άπειρους έρωτες! Και αν υπήρχαν τότε βίντεο στα κινητά σήμερα δεν θα τολμούσε κανείς να ποστάρει! Αυτές οι τοποθεσίες ήταν οι ναυαρχίδες της παραλιακής. Ανά καιρούς είχαμε ασφαλώς το Amfiteatro (και με το Easy busy για πιο νωρίς δίπλα με την πισίνα,από τα πιο κυριλάτα μαγαζιά της Αθήνας ever),tο King Size ,το Venu και άλλα μέρη στην παραλιακή που έπρεπε να φύγεις από τις 11 για να είσαι στην 1. Καθώς η παραλιακή ήθελε χαλαρά δύο ωρίτσες να την διαβείς!
Μεγάλες στιγμές για την Αθήνα και τη διασκέδαση και δεν έχω βάλει καν τα μπουζούκια. Που βέβαια τότε δεν ήταν το must αφού ήταν η εποχή του κλάμπινγκ! Αλλά το ερώτημα είναι τι υπάρχει σήμερα; Τίποτα απολύτως. Η παραλία δεν έχει κανένα από τα ιστορικά κλαμπ που γαλούχησαν και μεγάλωσαν γενιές και γενιές. Και που άφησαν σπουδαίες αναμνήσεις. Πλέον απλά η θρυλική Παραλιακή δεν υπάρχει στον χάρτη του κλάμπινγκ. Γίνονται κάποιες προσπάθειες αλλά δεν υπάρχουν οι ιστορικοί χώροι. Και κάποια νέα κλαμπάκια είναι πιο πολύ καφέ -ρέστοραν και λίγο από όλα και μικρά. Μπερδεμένες καταστάσεις. Κάποια άλλα στηρίζονται στην νεολαία αλλά αποκλειστικά σε αυτήν και κάποια άλλα έχουν γίνει σαν συναυλιακοί χώροι. Παραμένουν κάποια ελάχιστα ονόματα από το 2000 όπως το Akanthus αλλά σε άλλο σχετικά mood πια. Και φυσικά το Island,ιστορικό και διαχρονικό, αλλά αυτό είναι μετά την Βάρκιζα και άρα στην ουσία δεν λες παραλιακή! Επίσης η νύχτα έχει αλλάξει καθώς τα μπουζούκια κυριαρχούν αλλά και οι πολλοί ξένοι. Αλλά πλέον τα μαγαζιά δεν ενδιαφέρονται να γεμίσουν κόσμο που θα διασκεδάσει αλλά ποιος θα πληρώσει. Ακόμα και αν είναι παραβατικά άτομα που κάνουν μάλιστα και μπαμ που λέμε με τα τσαντάκια και τα σχετικά. Ελάχιστοι οι καλοντυμένοι και προσεγμένοι και το υγιές φλερτ. Αν ρωτήσεις παλιούς πορτιέρηδες που τότε υπήρχε πόρτα κανονική και δεν ήταν …καληνυχτάκιας, θα σου πει ότι ούτε το 5% δεν θα έμπαινε τότε μέσα στα μαγαζιά από τους σημερινούς πελάτες… Όλα άλλαξαν στην νύχτα, αλλά προς το χειρότερο…
Σωτήρης Γεωργίου (facebook)
