Η Σταύρωσις του Ιησού Χριστού μας, σηματοδοτεί δια τον κάθε άνθρωπον την: Πλήρην απάρνησιν του ανθρωπίνου ΕΓΩ και της προσωπικής ανθρώπινης θελήσεώς του, δια να αποδεχθή αντί αυτών, το Θείον Θέλημα -οποιοδήποτε και αν είναι αυτό- δια τον ίδιον, από αμέριστην αγάπην και αφιέρωσιν στον Θεόν – Πατέραν – Δημιουργόν.
Τότε ο άνθρωπος είναι πρόθυμος να θυσιάση τα πάντα, ακόμα και τον ίδιον του τον εαυτόν, αν τούτο χρειασθή, διότι έχει φθάσει πλέον εις έναν βαθμόν επιγνώσεως και κατανοήσεως του Θείου Σχεδίου και Σκοπού, που τον καθιστά συνειδητόν ανερχόμενον Υιόν Θεού, δια να αποβεί αντάξιος του Θεού – Πατρός – Δημιουργού.
Αυτή είναι η στιγμή της οικοθελούς απαρνήσεως και θανάτου της κατωτέρας φύσεως του ανθρώπου, δια να αναστηθή η εντός του υπάρχουσα εν δυνάμει να εκδηλωθή, ανωτέρα, πνευματική, κατ΄εικόνα και ομοίωσιν Θεού, φύσις του. Όσον όμως η κατωτέρα ανθρώπινη φύσις κυριαρχεί εις την ζωήν του, δηλαδή η αντίληψις του εαυτού του ως μια ξεχωριστή και ανεξάρτητη ανθρώπινη ύπαρξις και προσωπικότητης, είναι πολύ δύσκολον έως και αδύνατον, να αναστηθή η Θεία Παρουσία εντός του.
Μόνον με τον θάνατον της πεποιθήσεως του αυτής, και της θυσίας της προσωπικής αντιλήψεως του εαυτού του εις: Την αντίληψιν και κατανόησιν της ενότητας των πάντων, καθώς και της Θείας Ζωής η οποία εκδηλώνεται ως ατομικοποιηθείσες υπάρξεις –τμήματα της μιας ενότητας, του Θείου Όλου- μονίμως αλληλένδετα και συνυπάρχοντα, και όχι ανεξάρτητα και χωρισμένα μεταξύ των, τότε και μόνον τότε, φθάνει εις τα πρόθυρα της αναστάσεως του Θείου Εαυτού, εντός του.
Αικατερίνη Σταυροπούλου Γεωργίου(1947-2017)
