Δεύτερη Κυριακή του Μαΐου σήμερα. Μεγάλη μέρα. Αντιληπτό το γιατί. Η Γιορτή της Μητέρας. Καμία αντίρρηση. Υπάρχει σε μεγάλο βαθμό χάρη στις αδιάκοπες προσπάθειες -κάποιοι θα έλεγαν και μανιακή μονομέρεια- μιας γυναίκας ονόματι Anna Jarvis. Αλλά η Jarvis δεν ήταν η πρώτη Αμερικανίδα που προώθησε την ιδέα. Ήταν επόμενο κάποτε να μπει στην ατζέντα και η μητέρα του Χριστού, όμως όχι και ο πατέρας του.
Οι πρώτες προσπάθειες για την καθιέρωση της γιορτής επικεντρώθηκαν σε μεγαλύτερα κοινωνικά ζητήματα, όπως η προώθηση της ειρήνης και η βελτίωση της εκπαίδευσης. Αλλά η εκδοχή της ημέρας που τελικά επικράτησε έγινε ο χειρότερος εφιάλτης της ιδρύτριάς της
Στο έργο βάζω τον Παναγιώτη ΛΟΥ. Ή σκέτο ΛΟΥ. Είναι η πιο καυτή φυσιογνωμία της νυχτερινής Πάτρας, και όχι, δεν άφησε ασχολίαστη την γιορτή αυτή. Δεν το άφησε στο περιθώριο, στην αποθήκη, στην καβάτζα. Τονίζοντας πως “Κάθε μέρα πρέπει να λέμε στις μητέρες, πόσο τις αγαπάμε” Αυτός της το λέει ; Δυστυχώς δεν του δίνεται η δυνατότητα τα τελευταία 20 χρόνια.
Και μετά από αυτό. Έχουμε Ρία Ελληνίδου και Tukan.
