Έχω μια ιδιαίτερη ευαισθησία για τον Βασίλη Οικονόμου. Για πολλούς λόγους. Ο πρώτος είναι ότι την θέση του τραγουδιστή, την ξέρει καλά, κι άρα μπορεί να την παίξει σε υψηλό επίπεδο για πολλά χρόνια. Το έδειξε στον δεύτερο λόγο. Μόλις πριν δύο βδομάδες, πήρε μεταγραφή στην ομάδα του Frangelico ( σημειώνω ότι παίζει βασικός κι αναντικατάστατος) και στις δύο αυτές βδομάδες, ήταν καυτός. Ο τρίτος είναι ότι την μία και μόνη φορά, που τον συνάντησα, όταν ακόμη το lockdown σκέπαζε τον ουρανό, ήταν αισιόδοξος. Δεν είχε αυτοκτονικές τάσεις, όπως πολλοί, σχεδόν όλοι, οι της κατηγορίας του. Τραγούδι, νύχτα, μαζί πάντα πήγαιναν αυτά. Ο τέταρτος έχει πολύ στενή σχέση με το πολύ ισχυρό backroud, που τον στηρίζει και προσφέρει ασφάλεια ότι θα γίνει ό,τι χρειαστεί, για να στηριχτεί το ήδη γραμμένο στο χαρτί πλάνο.
Επιχειρώ λοιπόν σήμερα – στην βάση κάποιας γενικότερης κριτικής για την νύχτα, που έχει βαλτώσει στα ίδια και τα ίδια- να της ανοίξω τα μάτια και να ασχοληθούν μαζί του. Η περίπτωση Οικονόμου είναι ολότελα αποκαλυπτική. Τα αφεντικά, αν θέλουν να μην συνεχίσουν με την πετυχημένη για το παρελθόν, αλλά αποτυχημένη για το σήμερα, συνταγή. Τους δοκιμασμένους τραγουδισταράρες, πρέπει να αναβαθμίσουν την ομάδα, με νέες μεταγραφές.
Διαβάστε επίσης : Να η ευκαιρία του, να γίνει τραγουδιστής εξουσίας
