Την Έλενα Ακρίτα τη σεβόμουν για τον τρόπο γραφής της που ήταν αιχμηρός αλλά ουσιαστικός. Η πρώτη φορά που με προβλημάτισε ήταν όταν έγραψε έναν «ύμνο» για τη Δημοτική Αρχή της Πάτρας σχετικά με τον ξενώνα αστέγων αν και η Πάτρα ήταν η τελευταία μεγάλη πόλη, με καθυστέρηση δύο ετών που έπραξε τα αυτονόητα.
Η θέση που πήρε για τα μέτρα στον Έβρο με ξένισε και μου προκάλεσε αρνητικά συναισθήματα.
Τελικά, όμως, ήταν η κριτική της στον Σωτήρη Τσιόδρα, σε έναν άνθρωπο -που ακόμα κι αν έκανε ένα επικοινωνιακό λάθος- κρατάει την ελπίδα ενός λαού, ζωντανή, που μου προκάλεσε σοβαρά αρνητικά συναισθήματα.
Άργησα αλλά διαπίστωσα πως η κ. Ακρίτα και εγώ, ζούμε σε δύο διαφορετικούς κόσμους! Κρίμα…
-Γιώργος Καρβουνιάρης/facebook
