Κάποιοι άνθρωποι γεννήθηκαν έχοντας εκ των προτέρων με έναν προορισμό. Και σ’ αυτούς φεύγει πρώτα η ψυχή και μετά το χούι, όπως αναφέρει η λαϊκή ρήση. Ο Κώστας Μπερτάκης, ιδιοκτήτης των νυχτερινών κέντρων Teatro-Fantasia & Vogue, αυτός που ανέδειξε τον Παντελή Παντελίδη και σήμερα ..καλπάζει δυναμικά με τον Κωνσταντίνο Αργυρό, είναι ένας απ’ αυτούς. Καθώς είχε ένα μοναδικό χάρισμα, το επιχειρηματικό δαιμόνιο.
Είναι απόλυτος πολλές φορές κι αυτό είναι μια συνειδητή επιλογή. Δεν αφήνει και πολλά περιθώρια στους άλλους να παρεμβαίνουν στη ζωή του, να «κουμαντάρουν» τις επιλογές του, να έχουν άποψη για τα λάθη του. Δεν επιτρέπει στους ανθρώπους, που δεν του είναι σημαντικοί, να κατευθύνουν τις αποφάσεις του και τον τρόπο που ερμηνεύει τον κόσμο του. Τραβά τις κόκκινες γραμμές του, για να τους κάνει ξεκάθαρα τα όρια της ανοχής, της αντοχής και της υπομονής του.
Τι θα έκανε σε περίπτωση που έκλεινε ο κύκλος του την νύχτα..; «Μα, θα προτιμούσε να πεθάνει…». Δεν το λέει ο Μπερτάκης, αλλά ο Τσίπας που τον έχει γνωρίσει από κοντά. Το μεγαλύτερο παράσημο, ο πιο τιμητικός τίτλος για αυτόν, είναι ότι είναι αυτοδημιούργητος.
Η επιτυχία του, όμως, παρά εύκολη υπόθεση ήταν για τον γεννημένο πριν από 39 χρόνια, σε μια κωμόπολη του Νομού Ηρακλείου, Κρητικό παλαιάς κοπής. Ιδίως αν αναλογιστούμε πως, στην Ελλάδα του φθόνου το να ξεχωρίσει κάποιος προκαλεί ζήλια, κακία και υστεροβουλία, συμπεραίνουμε πως …ο δρόμος του ήταν επικίνδυνος και οι κακοτοπιές πολλές.
Παρά το γεγονός ότι τον περίμεναν με το δάχτυλο στη σκανδάλη, αυτός τόλμησε να κοιτάξει ψηλά με το κεφάλι χαμηλά. Σε μια πολύ κρίσιμη και επικίνδυνη καμπή για την «νύχτα», αναζητεί τις συνθήκες που θέλει, κι αν δεν τις βρει, τις διαμορφώνει μόνος του. Κινούμενος δηλαδή στη λογική ότι όταν η συνέχεια γίνεται ζόρικη, οι ζόρικοι συνεχίζουν, μπαίνει μπροστά στον αγώνα για να αποσπάσει νέες κατακτήσεις.
Μερικές σκέψεις με αφορμή την είδηση για το come back του Teatro, με ηγέτιδα καλλιτεχνική δύναμη την Νατάσα Θεοδωρίδου. (Διαβάστε εδώ).
Είπα να γράψω τις παραπάνω αράδες, φυσικά όχι με προτροπή του Μπερτάκη, αλλά από δική μου πρωτοβουλία, όπως πάντα κάνω, για κάποιο λόγο… αλλά για ποιόν; Για να αναδείξω πως πίσω από τον συγκεκριμένο τύπο, τουλάχιστον 200 άτομα παίρνουν μεροκάματο για περίπου 10 μήνες τον χρόνο. Μεγάλο πράγμα στην Ελλάδα της κρίσης και των μνημονίων. Για αυτό και κάποιες φορές, όπως τώρα, είναι καλό να ακούγεται και το άτομο που επενδύει και στηρίζει μια βιομηχανία επιτυχίας.
Δεν αντιλέγω ότι, ναι είναι ο καλλιτέχνης. Ναι είναι το επιτελείο. Αλλά είναι και ο επιχειρηματίας !
