Ο Διαβολίκης είπε την αλήθεια για τον Παντελίδη

Παντελής Παντελίδης - Αργύρης Διαβολίκης

Όχι ένα, όχι δύο, αλλά τέσσερα χρόνια έχει φύγει ο Παντελής Παντελίδης και, πραγματικά, φαίνεται σαν ψέμα. Και, μη λέμε, πολλά εξελίχθηκε σε «φαινόμενο». Φαινόμενο, διότι έκανε τόσα πολλά, τόσο γρήγορα, και όταν πια πήγε γι’ άλλες πολιτείες, έγινε αντικείμενο μελέτης ανθρώπων όλων των ειδών. Από πρώην τρομοκράτες και αναρχικούς μέχρι διανοούμενους και συντηρητικούς, παραδοσιακούς της αριστεράς. Ο καθένας με την άποψη του. Ελάχιστοι, όμως, τον ήξεραν πραγματικά. Ο Αργύρης Διαβολίκης είναι ένας από αυτούς. Συνεργάτης και φίλος του τραγουδιστή, όταν ήταν εν ζωή. Σήμερα, λοιπόν, Τρίτη 18 Φεβρουαρίου του 2020, που συμπληρώνονται 4 χρόνια από τον θάνατο του, ένιωσε την ανάγκη να μοιραστεί τις αλήθειες του με τους διαδικτυακούς του φίλους.

Ιδού τι γράφει :

…διά χειρός Hλία Τσίπα

“Άκου, Φίλε, να μαθαίνεις. … έτσι, έχουν τα πράγματα….

Όχι, ο θάνατος δεν παίρνει τους καλύτερους…ούτε το αντίθετο… όσο ζούμε δημιουργούμε την μεταθανάτιο εικόνα μας …. κατάλαβες ?

Ο θάνατος είναι αδιάκριτος, κοινός, απόλυτος αλλά και πρόστυχος. Μοναχικός πάντα. Το συλλογικό υποσυνείδητο μου αρέσκεται να “θρηνεί”. Όχι μόνο εσένα που λείπεις, αλλά το μέλλον που μας στερήσατε εσείς εκεί πάνω. Ούτε καν αυτό που εκπροσώπευες, παρόλο που κραυγάζει η έλλειψη αυτή, στην απλή θνητή σκέψη. Θρηνώ αυτό που αντιπροσώπευες στην προσωπική μου οπτική…το θράσος για ζωή και το πάθος για έντιμη εξέλιξη. Πενθώ, εν τέλει, είτε το “τέλος της δικής σου εποχής” ως σάρκα, είτε τον ίδιο το μετέωρο φόβο του θανάτου που ίσως να πρόλαβες να νοιώσεις τόσο νωρίς και τόσο άδικα.

Του δικού σου θανάτου, που άλλαξε τα δεδομένα και του δικού σου “τέλους”, που ξέρεις – ξέρουμε καλά, ότι δεν έχει έρθει !!!

Αλλά και πάλι καταδικάζεσαι από τους επίγειους “θεούς” του συστήματος των αναμάρτητων, για το αν… το τι, ή το γιατί… Πρόχειρες σκέψεις.. πρόχειρα συμπεράσματα και τελικά πρόχειροι άνθρωποι !

Όσο κι αν ερίζουμε, κλαίμε μόνο για τους “δικούς μας ανθρώπους”, αυτούς με τους οποίους ζήσαμε ή και μοιραστήκαμε στιγμές μιας ζωής που πέρασε. Και που τελικά πέρασε αλλά δεν έφυγε… Οι ίδιοι “θεοί” σε δηλώνουν παρόν όχι για να σε τιμήσουν, αλλά για να τιμήσουν την ανικανότητα τους για επιτυχία και δόξα. Αυτοί οι ίδιοι… ή κάποιοι από αυτούς, θα ήθελαν σαν τρελοί να γευτούν, αλλά και να ζήσουν στιγμές σου, που τώρα προσπαθούν τόσο άκομψα και άτεχνα να μειώσουν σε “φτηνά” παρεΐστικα πηγαδάκια !!!

Αυτοί που πραγματικά σε τιμούν, σε τιμούν με την μοναξιά του θανάτου… της σιωπής και της βουβής σκέψης. Το πένθος ή η τιμή δεν θορυβεί… εδρεύει στην σκέψη και ταξιδεύει στην ανάμνηση …

Τιμούν το ανεπίστρεπτο αυτών των στιγμών που τους χάρισες, αλλά και για κάποιους το μέλλον που τους “έφτιαξες”.

Εγωιστικά, μοναχικά, ναρκισσιστικά, δίκαια ή άδικα. Όπως ταιριάζει και αρμόζει στην προσωπικότητα του καθενός από εμάς. Ως πλάσματα ανθρώπινα, ατελή, φθαρτά.

Φυσιολογικά κι ανθρώπινα, δε μας είναι ούτε πρόκειται να γίνουν όλοι οι απόντες αρεστοί. Γιατί, η εικόνα τους ως ζωντανών διαμορφώνει τη στάση μας απέναντι στο θάνατό τους. Οριστικά κι αμετάκλητα…. και όσο και να ενοχλεί… εσύ και η παρακαταθήκη που άφησες στο μυαλό και όχι μόνο κάποιων, παραμένεις τουλάχιστον αρεστός…. αν όχι μοναδικός !!!

Έτσι έχουν τα πράγματα λοιπόν… άφησες κενό στο μυαλό και στην καθημερινότητα πολλών, αλλά και στην μεγάλη σου αγάπη… την μουσική !!!
Εσύ που κλεφτά κοιτάς εδώ κάτω…κατάλαβες ???

ΥΓ. Αρεστοί ή όχι σε εμένα, τον διπλανό, ή τον απέναντι μου… σε τιμούν πραγματικά και με ειλικρίνεια, αρκετά πολλοί ανάμεσα μας !!! Και τους λείπεις…

Διαβάστε επίσης : Μαύρο μνήμης και τιμής στον Παντελή Παντελίδη

Τα Tsipas Blog παρασκήνια είναι δια χειρός Ηλία Τσίπα... είναι πάντα ενυπόγραφα!
Όσα άρθρα δε φέρουν το σκίτσο με την υπογραφή μου, αναρτώνται από την δημοσιογραφική ομάδα του blog ή υπογράφονται από τον συντάκτη τους.