«Μου την σπάει αυτό το παραμύθι που δεν έχει σταματήσει να το πιπιλάνε οι άσχετοι. Ότι είμαστε όλοι αδέρφια. Η απόλυτη μαλακία. Η μάνα μου, η μαμά σου, η μητέρα του, η μανούλα του αλλουνού, δεν είναι το ίδιο πρόσωπο. Για να ξέρουμε τι λέμε.
Τι θα πει σε νιώθω σαν αδερφό μου. Τίποτα δεν θα πει. Όχι, θα πουν οι άσχετοι, μέσα και δημοσιογράφοι, ο καθένας μας δεν είναι γέννημα της δικής του μάνας. Λάθος, κύριοι. Αν, όμως, θεωρήσουμε, ότι οι φίλοι, δεν είναι μόνο τα αδέρφια που διαλέγουμε, αλλά κανονικά, όχι παραμυθένια αδέρφια, τότε με ποιον γκαστρώθηκε η μάνα μας για να τον φέρει στον κόσμο τον φίλο μας;
Μια είναι η αλήθεια του πράγματος. Μια είναι η μάνα όλων των ανθρώπων, ανδρών και γυναικών. Η Παναγία. Λόγω της Θεοτόκου Μαρίας και μόνο, λόγω της Μητέρας του Θεανθρώπου, θεωρηθήκαμε ότι είμαστε απόγονοι του ίδιου ανθρώπου, ότι έχουμε κοινή γενετική προέλευση εγώ, εσύ, εμείς. Η Παναγία τους γέννησε, τους τάϊσε, τους ανέθρεψε.
Είμαστε από το ίδιο καλούπι, υπό την έννοια αυτή και μόνο.
Οι άνθρωποι που φεύγουν από τη ζωή, παραμένουν ζωντανοί στην καρδιά μας όσο τους θυμόμαστε. Εγώ θα σου ποιος είναι ο πρώτος και μοναδικός που δεν ξεχνά ποτέ. Η μάνα, η γυναίκα που τους γέννησε.
Όταν μια μάνα κλαίει, λυγίζει ακόμη κι ο Θεός.
Και σήμερα, αυτή που κλαίει είναι η μάνα του Κώστα Φράγκου.
Μαζί της, φυσικά, και ο αδερφός του, Αλέξης.
Χαίρετε».
Τα παραπάνω λόγια, μου ζήτησε να σας μεταφέρω ο Τάσος Μπερδέσης, με αφορμή τη συμπλήρωση 6 ετών από το θάνατο του Κώστα Φράγκου. Είναι γραφτό που λέει αλήθειες. Και ειπώνονται από έναν άνθρωπο που, συνήθως, δεν λέει πολλά, αλλά παρατηρεί τα πάντα σιωπηλά. Όπως ο λύκος τα πρόβατα. Για αυτό, άλλωστε, του έχει δοθεί το προσονύμιο “Λύκος”.
Ήταν 17 Απριλίου του 2013, όταν εκείνο το ξημέρωμα στην Πάτρα και πιο συγκεκριμένα έξω από κλαμπ Μπιζού, στην οδό Σαχτούρη, έχασε τη ζωή του, μετά το διπλό φονικό, που σόκαρε την κοινωνία της Πάτρας, ο 32χρονος.
Ο Κώστας Φράγκος, άλλωστε, ήταν γνωστός στην Πάτρα για την ενασχόληση του με την πυγμαχία. Θεωρείτο ένας από τους καλύτερους πατρινούς πυγμάχους της γενιάς του.
ΥΓ. Αυτή η στήλη είναι το κάτι άλλο για μένα. Ξερνάω τα απωθημένα μου, είναι ο μεγαλύτερος ψυχίατρος που έχω γνωρίσει! Επίσης, μου δίνει την ευκαιρία να παλεύω με τον εαυτό μου, υπό το φως του σκοταδιού. Αυτό το τελευταίο, δεν το λέει ο Μπερδέσης, αλλά ο Τσίπας!
