Ο μικρός αναζητάει στήριγμα στον μεγάλο. Νόμος άγραφος της ζωής. Και ο μεγάλος, αν τον βολεύει, αν τον εξυπηρετεί, τότε θα αναλάβει την προστασία του αδυνάτου. Έτσι πάει, όχι αλλιώς. Είμαι ισχυρός και δεν νοιώθω καμία υποχρέωση στον ανίσχυρο. Μια χαρά είναι εκεί που βρίσκεται η ψυχή της μάνας μου, ό,τι κι αν κάνω εγώ δεν μπορώ να προσφέρω τίποτα στα αποθαμένα μου. Εδώ τι κάνουμε, όχι στην άλλη ζωή.
Το συνειδητοποίησα όταν μπήκα στη δουλειά. Για να επιβιώσει ο αδύναμος θα τακιμιάσει με τον δυνατό. Και τον αδύναμο θα τον πάρει άπω κοντά ο δυνατός για να κτυπήσει τον άλλο δυνατό, τον αντίπαλό του.
Την ίδια εντύπωση είχαν και εξακολουθούν να έχουν κάποιοι και για τον Δημήτρη Δρόσο. Σκάει μύτη στην πιάτσα, ως «μπροστάρης» της Παναχαΐκής, μετά το “φιάσκο” της συμμαχίας των πατρινών επιχειρηματιών και την απόσυρση του ενδιαφέροντος από τον Ελληνοαυστραλό Θέμη Καλαθά, και αρχίζει να μοιράζει λεφτά. Οι ψίθυροι δυναμώνουν, που λέτε, ότι από πίσω του είναι ο ισχυρός των καραβιών, ο εφοπλιστής και πρόεδρος του Ολυμπιακού, Ευάγγελος Μαρινάκης. Κάποιοι άλλοι το προσχωρούν ένα βήμα παραπέρα, συνδέοντας τον και με τον Θωμά Μητρόπουλο.
Ας προσγειωθούμε τώρα στην πραγματικότητα. Καλά τα παραμύθια, αλλά δεν έχουν πάντα δράκο. Με κανέναν ολιγάρχη του ελληνικού ποδοσφαίρου δεν είναι ο Δρόσος. Δεν αντιλέγω, πάντως, ότι τους προστάτες, για να μη κάνουμε και τους…Κινέζους, όλοι τους έχουν ανάγκη. Όλοι κάνουν κρα να έχουν την ευλογία του.
O Mr. Δρόσος σαφέστατα και μιλάει μ’ όλους ! Με όλους έχει επικοινωνία. Από Μαρινάκη, Μελισσανίδη, Σαββίδη, μέχρι Αχιλλέα Μπέο. Οι μπίζνες άλλωστε δεν έχουν ούτε χρώματα, ούτε ομάδα, ούτε κόμμα. Ωστόσο, αυτός, για όποιον ρωτάει και ψαχουλεύει αδιάκριτα, ξεκαθαρίζει ότι ως Πατρινόπουλο δεν είναι με πρόσωπα. Ούτε με ισχυρά οικονομικά «σπίτια» της Αθήνας ή της Θεσσαλονίκης. Το «φόρτε» του, όπως λέει, δεν είναι οι κλειστές πόρτες και οι συμφωνίες στο παρασκήνιο, αλλά προέχει η πόλη. Η Παναχαΐκή.
