Με αφορμή το Θάνατο του Γιώργου Ποζίδη στις 1 Αυγούστου, χθες δηλαδή, δίνω το κείμενο που έγραψα στο προηγούμενο blog, το tsipashlias.blogspot.com, πέρυσι, περίπου την ίδια εποχή, με αφορμή ένα ζεϊμπέκικο που χόρεψε σε βραδινό κέντρο της συμπρωτεύουσας.
Τιτλοφορούνταν «Το ζεϊμπέκικο του Ποζίδη, δεν είναι σαν του Παπανδρέου». Και μόνο ο τίτλος του, σε βάζει στον πειρασμό να ασχοληθείς μαζί του.
Έγραψα τότε :
“Ο ζεϊμπέκικος είναι παλιός χορός και είναι αυστηρά αντρικός, γι’ αυτό και ορισμένες φορές αποκαλείται, εξαιτίας των χορευτικών του κινήσεων από άνδρες, ως “χορός του αετού”. Δεν έχει βήματα, μόνο φιγούρες και μία συγκεκριμένη κυκλική κίνηση. Με το ζεϊμπέκικο ο άντρας ξεδίνει, εξωτερικεύει τον πόνο του.
Με το ζεϊμπέκικο ο άντρας κερδίζει την απαλλαγή του από κάθε καταθλιπτικό σύμπλεγμα που μπορεί να τον καταπιέζει.
Μην ακούτε που λένε ότι το ζεϊμπέκικο είναι τούρκικος χορός. Το ζεϊμπέκικο (ή ζεϊμπέκικος) είναι ελληνικός λαϊκός χορός. Αναφέρεται ότι διαδόθηκε στα ελλαδικά αστικά κέντρα στα τέλη του 19ου αιώνα. Ωστόσο, η εμφάνισή του ανάγεται στα τέλη του 17ου αιώνα στην Κωνσταντινούπολη και τη Σμύρνη.
Άλλες πηγές αναφέρουν ότι χορευόταν στη Μαγνησία και το Αϊδίνιο σε τοπικές γιορτές. Αρχικά αντικριστός χορός δύο ατόμων που έφεραν οπλισμό, εξελίχθηκε σε ”μονήρη αυτοσχεδιαστικό ανδρικό χορό”. Σύμφωνα με πιο εμπεριστατωμένες πηγές αντλεί την καταγωγή του από εξισλαμισμένους Ζεϊμπέκους, ιδιαίτερη μειονότητα του πληθυσμού της.
Τα θυμήθηκα όλα αυτά παρακολουθώντας τις χορευτικές επιδόσεις του Γιώργου Ποζίδη στο CLUBVOGUE (Δείτε το βίντεο εδώ). Σε ένα από τα νυχτερινά κέντρα που διατηρεί -μαζί με τον Κώστα Μπερτάκη, όχι απλά τον συνέταιρο του, αλλά μέρος της οικογένειας του- στη Θεσσαλονίκη, και στο οποίο εμφανίζεται η Νατάσα Θεοδωρίδου με τον Πέτρο Ιακωβίδη και τον Σταν. Οι οποίοι αμέσως μετά θα παραχωρήσουν τη θέση τους στον Κωνσταντίνο Αργυρό, αλλά θα τα πούμε εκτενέστερα για αυτό σε επόμενο άρθρο.
Ο σκληρός αλλά μωρό παιδί, γνήσιος Πόντιος, πρώην Ολυμπιονίκης, χόρεψε το “Δεν θα ξαναγαπήσω”. Ένα βαρύ ζειμπέκικο του Στέλιου Καζαντζίδη, που κυκλοφόρησε το 1970, σε στίχους Παπαδόπουλου Λευτέρη και σύνθεση Λοΐζου Μάνου.
Το έκανε για πάρτη του. Για την μαγκιά που κρύβει στην ψυχή του. Όχι, βέβαια, όπως ο Ανδρέας Παπανδρέου, που χόρευε ζειμπέκικο στο Περιβόλι του Ουρανού, στην Πλάκα, και κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί ότι έκανε πολιτική.
Ήταν η εποχή που οργάνωνε το ραντεβού του με την ιστορία μέσω του λεγόμενου τρίτου δρόμου και είχε βάλει σαν στόχο να εξαφανίσει της Αριστερά για να λεηλατήσει τους οπαδούς της.
Έτσι για την ιστορία : Είχε φτάσει τότε στο σημείο να απευθύνει προσωπικά στον Λεωνίδα Κύρκο από το βήμα της Βουλής τη φράση είσαστε η αριστερά των σαλονιών. Και εννοούσε ότι δεν μπορούσε να ήταν αρχηγός της Αριστεράς κάποιος που του άρεσε να ακούει κλασσική μουσική και να παίζει φυσαρμόνικα, ενώ επέμεινε να προτείνει ο Ύμνος στη Ζωή της Ενάτης του Μπετόβεν να γίνει ο εθνικός ύμνος της Ευρωπαϊκής Ένωσης”.
