Ολοκληρώθηκε η περσινή χρονιά και, λίγο μετά, σημειώθηκε αλλαγή διοικητικού καθεστώτος στην Παναχαΐκή . Ε, δεν το άντεξε άλλο ο Δρόσος και κατέβηκε διαδηλωτής στο πεζοδρόμιο. Με καταγγελίες φόρα παρτίδα ότι ο Καλογερόπουλος είναι απατεώνας, δόλιος και ψεύτης. Ακριβώς τα ίδια επιχειρήματα, επιστρατεύει η αντίπαλη πλευρά για να αντεπιτεθεί.
Διακόπηκε μαχαίρι και η όποια προηγούμενη σχέση πρώην και νυν αφεντικού. Κάποιος σοφός κύριος, επ’ αφορμή αυτού, αναφερόμενος εντελώς ακαδημαϊκά στο σκηνικό, δύο τύποι, φαινομενικά ισχυρές και δυναμικές προσωπικότητες, που σίγουρα γνωρίζονται και συνεργάστηκαν για κάποιο διάστημα, με τρόπο που δεν είναι ξεκάθαρος, αφού η εκδοχή του ενός δεν συναντάει του άλλου, και λέει… ο καθένας τα δικά του να τσακώνονται δημοσίως, μου είπε το εξής:
Σ’ αυτές τις περιπτώσεις απαραίτητος είναι ο κατάλληλος συνδετικός κρίκος. Εκείνο το αξιόπιστο άτομο, αποδεκτό και στις δύο πλευρές, για να τους συμφιλιώσει. Να τους πείσει, τέλος πάντων, ότι το μόνο που δεν τους συμφέρει είναι να εισπράττουν την προσωπική φθορά από τις αλληλοκατηγορίες τους δημοσίως. Επειδή το πιο σημαντικό είναι ότι έχουν κοινό συμφέρον.
Αλήθεια, ποιο είναι το κοινό συμφέρον, για τον Δρόσο και τον Καλογερόπουλο ; Το καλό του ποδοσφαίρου, βέβαια! Όσο το πρωτάθλημα παραμένει πάντα στα σκατά, ποια αξία έχει τι λέει το ένα αφεντικό σε βάρος του άλλου; Και πόσο να ωφελεί την μία ομάδα, την κάθε ομάδα, ένα ποδόσφαιρο που κυκλοφορεί αντικοινωνικά; Και ως θέαμα δεν ικανοποιεί το πελατειακό του κοινό. Και δεν κερδίζει κόσμο.
Το τελευταίο διάστημα, οποιοσδήποτε παράγοντας ακούγεται ότι διεκδικεί τα ηνία της Παναχαΐκής, ακούγονται τα πάντα. Ο ένας υποψιάζεται τον άλλον. Γιατί; Λείπει η ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ του κοινού συμφέροντος. Να, γιατί δεν πρόκειται να «τα βρουν». Και επειδή τα όργανα του ποδοσφαίρου είναι αδύναμα εντελώς, η οσκαρική τους κόντρα οδεύει στην κόψη του μπαλτά.
Διαβάστε ακόμα:
